Top-Up and Elevenisation

Even een update voor de trouwere lezers.

Om te beginnen: het gaat goed met Aster’s moeder. Ze is alweer uit het ziekenhuis. Van dood tot coma tot springlevend in minder dan twee weken. Goed ziekenhuis.
De AMU ICT wervingscampagne is ook al niet slecht verlopen. We hebben acht kandidaten aangezocht om bij ons te komen werken; en er is maar één bestaande medewerkster vertrokken, de eerste in een jaar.
En dan heeft het ook nog relatief lekker geregend in en rond Arba Minch de voorlaatste maand, zodat de akkers in de bergen er geweldig uitzien.

Niet alles is koek en ei. In de VS heeft nieuw onheil Dan en Debbie getroffen. Net toen Dan met zijn gehavende been weer begon op te knappen besloot zijn moeder dat ze niet langer kon of wilde betalen voor het verzorgingshuis waar haar dementerende man zat, en haalde hem naar huis. Om er nog even uit te zijn ging ze meteen twee weken naar een dochter elders in het land – Dan en Debbie konden toch wel even oppassen. Helaas is pa kort daarna thuis ernstig gevallen en heeft op twee plaatsen ‘zijn rug gebroken’, schreef Dan in een korte email. Ook het fondsen werven voor hun weeshuis-in-oprichting lukt daar helemaal niet. We weten niet hoe dat af gaat lopen... Wel dat ze begin december voor tien dagen hierheen komen om orde op zaken te stellen, het huis op Mekane Yesus leeg te halen en voor nieuwe huurders op te leveren, en de spullen van hun weeshuis-avontuur tijdelijk (?) weer op te bergen in Jinka – want ze hadden daar al aardig wat voor aangeschaft.
Dan heeft de motor verkocht aan de Mekane Yesus – rijschool die net is opgericht, waar ik de mijne ook al aan had toegezegd voor eind januari.

Inmiddels is de BPR, het Business Process Reengineeringavontuur waar alle Universiteiten nu ruim anderhalf jaar mee bezig zijn, in een nieuwe fase gekomen. Na de metersdikke rapporten, en de sollicitatierondes voor alle leidinggevenden (waar meestal toch de zittende functionarissen zijn herbenoemd) is er merkbaar nieuw elan. Department heads maken voorstellen voor implementatie van onderdelen (niet in de laatste plaats vanwege de extra pegels die dat inbrengt, de ”incentivisation”), er ontstaat een grotere wedijver tussen Universiteiten, en er is meer een wij-AMU sfeer. Goed nieuws.

Incentivisation is niet het laatste woord in plusbeloning. Ik kende natuurlijk al geruime tijd de Top-Up, een premie van een vast bedrag op het maandsalaris, voor die mensen die een zware extra taak hebben (en goed kunnen onderhandelen). Als je geen vaste Top-Up kunt krijgen is er altijd nog de mogelijkheid om het standaard salaris met een zeker percentage te verhogen bij zware taken. Het maximum bedrag daarbij is 10%, en dat heet Elevenisation; waarschijnlijk omdat je dan op 110% uitkomt.

Baas Yos is aangesteld in het BPR-implementatie-kernteam, en heeft nu heel weinig tijd meer voor zijn eigenlijke werk; daarom is hij verzocht al zijn ICT taken aan zijn staf te delegeren. In ruil voor deze taakverzwaring krijgt hij een Top-Up plus Elevenisation. Veel van Baas Yos (aka Kleine Yos) zijn werk wordt nu dus gedaan door de andere Yos (aka dikke Yos), die bij de sollicitatieronde van vorig jaar is aangesteld en zich sindsdien enorm heeft ontwikkeld. Kernmedewerker en goede manager in de dop. Hij kwalificeert nu voor een post die we ook deze sollicitatieronde weer niet konden vullen, en wil die wel waarnemen, mits hij een salaris krijgt dat al boven de schaal ligt (wat enigermate kan voor contract-overeenkomsten) plus Top-Up en Elevenisation. Als ik sarcastisch overkom is dat maar ten dele juist: dikke Yos heeft geweldig aan de weg getimmerd, doet dat nog altijd, en is een uitermate fijne collega. Tja, en waarom zou je dan ook niet aan jezelf denken...

Wat foto’s op http://hanshesseling.nl/am25.pdf

Waarop je kunt zien dat al die leidingen boven de grond voor onze veranda ook hun leuke kant hebben; hoe de landerijen in de bergen er riant bijliggen, en geen helling zo steil is of de boer maakt er een akker van; hoe we een kleine peptalk gingen geven voor het community-committee in Zigit om toch maar spoedig door te gaan met hun inbreng die even een beetje stil lag; hoe het meisjestoilet op Zigit School al een beetje vordert; hoe ik met twee Noorse klipgeiten en een gids aan een bergklimtocht begon die ik na een uur maar afbrak omdat de 1600 hoogtemeters klimmen een beetje boven mijn macht lagen; en hoe het daarna toch weer gezellig werd met de mensen uit het dorpje waar ik terugkwam en waar we gestart waren.