Nieuwbouw

In augustus zijn we gestart met het nieuwbouw project bij het weeshuis. Volgens het oorspronkelijke plan zouden er twee gebouwtjes komen: een met twee douches en twee wc’s voor meisjes aan de voorkant, en dezelfde faciliteiten voor jongens aan de achterkant, met een duidelijk gescheiden eigen ingang ter voorkoming van ongewenste intimiteiten.
Het tweede gebouw zou de keuken moeten worden, met op verzoek van Tsehay een scheidingswand omdat ze ook graag een aparte opslagruimte wilde hebben.

Het ontwerp was gemaakt door een bevriende constructeur uit Addis en via een echte bidprocedure hadden we een lokale bouwer gecontracteerd die het gebouw zou bouwen. De bouwer zou alleen de arbeid leveren en wij zouden zelf voor alle benodigde materialen zorgen. Er werd een bouwteam samengesteld waarin Andualem, de zoon van weeshuismoeder Tsehay voor de aankoop van materialen zou zorgen na overleg met mij, want ik was aangesteld als schatkistbewaarder. David, een vriend van de familie die als engineer bij de gemeente werkt zou verantwoordelijk zijn voor de voortgangs- en kwaliteitscontrole.

Dus eerst maar eens het team bij elkaar geroepen om te bespreken welke materialen van de lijst we in de eerste fase nodig hadden om te zorgen dat dat er ook daadwerkelijk zou zijn op de eerste werkdag. Andualem vervolgens op pad gestuurd die de aankopen vlot verzorgde. Een paar dagen later ging ik voor een ander toilettenproject met Mamo prijzen opvragen en toen bleek dat Andualem voor het wapeningsstaal toch wel erg veel meer betaald had. Ik snap nog steeds niet wat er gebeurd is en zal er ook wel nooit achter komen, maar vanaf dat moment ben ik eerst zelf alle prijzen gaan vragen, en heb Andualem niet meer echt alleen op pad laten gaan. Kostte nogal veel tijd, maar ik wist zo in elk geval dat we niet teveel betaalden. Veel materialen heb ik trouwens zelf met hulp van Saskia in Addis aangeschaft en met een Isuzu-vrachtwagen naar Arba Minch laten vervoeren, omdat je ze hier niet kon krijgen of omdat ze daar aanzienlijk goedkoper waren.
In die beginfase bleek ook dat er nogal wat zaken waren die niet in de materialenlijst stonden opgenomen en dat met name de cement- en staalprijzen flink gestegen waren. Even ontstond dus de angst dat het gebouw veel duurder uit zou pakken. Gelukkig bleken er later ook meevallers en daalde de cementprijs weer toen er landelijk meer electriciteit beschikbaar kwam.

Toen de bouw een keer gestart was werd mij met trouwe hondenogen verzekerd dat David ‘s morgens heel vroeg en ‘s middags na zijn eigenlijke werk langs kwam om de zaken te controleren
Groot was dan ook mijn verbazing, beter gezegd verbijstering toen ik op een middag langs kwam en zag dat er in de fundering aan een kant van het gebouw allemaal dikke afvoerpijpen aangebracht waren en aan de andere kant de vier dunne pijpen. Toen ik David en de bouwer vroeg of de dikke pijpen inderdaad voor de toiletafvoer waren en de dunne voor de douches was het antwoord bevestigend en waren ze zich van geen kwaad bewust. Ineens dus vrijwel geen scheiding meer tussen jongens- en meisjessanitair zoals uitdrukkelijk gepland was. In het begin even vriendelijk en rustig uitgelegd dat dit niet klopte en dat het zo niet op de bouwtekening stond. Nou de heren hadden wel een oplossing: om te voorkomen dat meisjes en jongens door dezelfde ingang naar het toilet moesten gingen ze de deuren wel aan de achterwand plaatsen in plaats van in het gangetje. Goedkope oplossing, maar heren: hoe moet de deur dan open? De afvoerpijpen zijn nl aan die buitenmuur aangebracht! De heren waren nog niet te vermurwen – maar ik ook niet. Het heeft heel wat voeten in aarde gehad en na nog een aantal andere door mij afgewezen voorstellen van hun kant zijn ze er tenslotte mee accoord gegaan dat de boel er weer uitgehaald werd en de toiletten en douches volgens bouwtekening geplaaatst zou worden. Dat was dus bijna heel erg fout gegaan. Ik heb ze toch ook wel even te verstaan gegeven dat het belachelijk is om aan het werk te gaan of werk te controleren zonder de bouwtekening te raadplegen.
David is trouwens zonder iets te zeggen ongeveer middenin het projekt weg beginnen te blijven. Bij navraag had hij een grote klus onderhanden. Heb hem daarna ook verder niet betaald.

In diezelfde tijd begon Tsehay ook te klagen dat de keuken veel te klein werd, en dat twee in plaats van vier toiletten en douches wel genoeg waren. Maar daar zijn we niet mee akkoord gegaan, want het hele project was juist begonnen om de hygiënische en sanitaire situatie bij het weeshuis te verbeteren. En er wonen en leven op die compound wel zo’n 45 tot 50 mensen door de bank genomen.
Dat spel heeft zich ongeveer een week herhaald waarbij ik meerdere keren telefoontjes kreeg dat Tsehay “annoyed” was vanwege de keuken. Na de derde afspraak waarop ik mijn poot stijf hield is ze uiteindelijk akkoord gegaan met mijn oplossing. Om ruimte te winnen hebben we van twee gebouwen één gemaakt en ook de scheidingsmuur tussen keuken en opslagruimte is verdwenen. De keuken heeft nu de keurige afmeting van ongeveer 4m60 bij 3m60.

Ik heb zeker in het begin de club zo’n beetje wekelijks bij elkaar gehaald om te kijken welke materialen er weer nodig waren voor een ongestoorde voortgang. Dit heeft me bij de weeshuis familie de naam bezorgd een goede manager te zijn, want ze zijn hier meer gewend om per dag te bekijken wat er nodig is. En ja, als dat niet meteen te krijgen is ligt de bouw gewoon even stil. Dat laatste is voor de bouwer weer heel vervelend want die moet wel zijn personeel doorbetalen. De bouwer is dus ook heel blij met ons en zegt dat hij nog nooit zo’n goed project gehad heeft waar alles steeds klopt.

Toen de bouw een keer aardig gevorderd was zag ik opnieuw een paar vreemde dingen rond de geplande afvoer. Het bleek dat men van plan was om de afvoer van het keuken- en douchewater gewoon op de compound te lozen. En aangezien het gebouw zo ongeveer midden op de compound staat en er omheen geen grasveld maar gewoon zand ligt zou dat een behoorlijke modderbende geworden zijn. Daarbij komt dat er dan bijna voortdurend water zou staan hetgeen de muskieten heerlijk vinden maar de malaria preventie niet ten goede komt. Dus ook daar maar even een ingreep gedaan. En zo zijn er nog veel meer vermeldenswaardige momenten, maar dat zou het verhaal echt veel te lang maken.


Deze week waren we dan zover dat de laatste afwerkingen gedaan konden worden en dat bracht natuurlijk weer de nodige verrassingen met zich mee. Toen de douches en toiletten zogenaamd schoongemaakt waren bleek dat de betegelde muren nog steeds volledig onder de opgedroogde verf en vooral zeer lastig te verwijderen cementresten zaten. Men vindt dat hier volkomen acceptabel, maar het zag er echt niet uit. En dat terwijl de tegels er toch al niet zo strak in zitten: men kent hier geen tegellijm en geen kruisjes om nette voegen te maken. De tegels worden in een dikke kwak cement gezet, zonder enig hulpmiddel, en met de achterkant van een troffel in de cement gedrukt. Dat verklaart waarom er een grote variatie in voegbreedte is en waarom er zo ontzetten veel cement gemorst wordt. Ook sneuvelt er af en toe een hoekje, maar ook daar zit niemand mee.
Dat er zoveel verfresten zitten had te maken met het feit dat Andualem het verfwerk wel even af zou maken, hij dacht altijd dat dat erg moeilijk was maar ik had hem verteld dat in Nederland bijna iedereen zelf verft. Toen de ingehuurde schilder er de brui aangaf omdat hij vond dat hij genoeg arbeid geleverd had voor de overeen gekomen som, bood Andualem dan ook aan dat karwei af te maken. Hij had er veel plezier in en dat was goed om te zien. Minder goed is dat er niets wordt afgedekt en de druipende kwast de verf af en toe alle kanten opkwakt. Nog niet erg als je het meteen even met een natte lap afneemt, maar...
Omdat ik vond dat we dat zo echt niet in Januari aan Janny van de Stichting Weeshuis Arba Minch konden laten zien ben ik zelf maar aan de slag gegaan met een scherpe zeep en een plamuurmes, dat je hier voor 30 cent koopt. Dat had men nog nooit gezien, dat je met een plamuurmes zo goed dingen schoon kunt maken. Terwijl ik bezig was kwam een van de oudere weeshuis jongens trots mellden dat hij samen met een andere jongen in het weekend dat toilet schoongemaakt had. Toen ik hem wees op de reden van mijn activiteit zei hij lachend: oh, a few small mistakes. Jammer dat ik van die wanden nou net geen fotos gemaakt heb. Had je een idee kunnen krijgen wat een big misstake hier wel niet moet inhouden.

Verder bleek ook dat de loodgieter een aantal dingen niet goed afgewerkt had: verschillende lekkages, een scheve douchekop die ik bij aanraking zo in mijn hand hield en een aantal kranen op wasbakken die je alle kanten op kan bewegen. Dus ook maar weer opdracht gegeven om de loodgieter terug te laten komen.

En toen bleek dat een aantal deuren niet meer open of dicht kon omdat men bij het opnemen van de maten er niet bij stil gestaan had dat de cementen dekvloer ook een aantal centimeters dik zou worden. Gelukkig is de metalworkshop tegenover het weeshuis en kon dat probleem binnen een dag verholpen worden.

En als dan morgen ook nog blijkt dat de bouwer de voegen netjes wit heeft gemaakt (hij vond het gisteren al ruim genoeg, maar ook daar had ik andere gedachten over), dan kan zijn bonus uitbetaald worden.

Er staat een heel net gebouw, een enorme aanwinst voor het weeshuis. Met heel veel dank aan de Stichting Weeshuis Arba Minch!!

Zondag hebben we een officiele openingsceremonie. Morgen ga ik met Andualem de geit kopen.

Enkele fotootjes voor de gewone lezer: http://hanshesseling.nl/or5s.pdf .
The grand overview voor de sponsors: http://hanshesseling.nl/or5.pdf .