Omslag

Pasen was voor mijn gevoel weer een omslagpunt. Een eind aan de stijgende lijn van meer en beter in AMU ICT. Sinds het 4e kwartaal vorig jaar was er best het een en ander bereikt, en sfeer en samenwerking in het team waren goed. Maar Pasen was voor een aantal teamleden het moment om na lange tijd weer eens een flinke poos in Addis door te brengen. En waar bezadigd Arba Minch niets te bieden heeft aan ander werk voor ICT’ers, of leuke bezigheden ’s avonds, lijkt Addis hun in die één of twee weken dat ze er zijn weer het paradijs, dat blijven hangen bij AMU wel het laatste maakt wat ze zouden willen.
“Weet je wat iemand als ik bij een NGO in Addis kan verdienen?” kwam de één terug.
“Enig idee wat een keus er is in kleding in Addis?” zei de ander in zijn nieuwe overhemd.
Zelfs de baas was onder de indruk van wat een capabele ICT’er voor toekomst had daar in de hemel, en betreurde het dat hij alleen maar aan het managen was in plaats van zichzelf technisch te bekwamen.

“Zie je, Hans, wij hebben hier veel te weinig benefits,” hernam de eerste, terwijl de ander met zijn brede glimlach onderstreepte dat de discussie inderdaad die kant op moest. “ De Universiteit zou sowieso meer moeten betalen, maar we moeten ook vaker naar cursussen en zo, en we zouden eigenlijk ook veel nieuwere technologie moeten invoeren hier. Daar ontwikkelen wij onszelf mee!” De ander knikte instemmend, hoewel die juist vorige zomer drie maanden achter elkaar voor drie verschillende cursussen in drie verschillende ICT vakgebieden naar Addis was geweest. Briljant ideetje was dat geweest van Nuffic: we moeten ICT’ers trainen, mag best wat kosten en het mag ook best lang duren (tot zes weken voor één enkele cursus), en we geven meteen maar een goed per diem. Briljant op ingespeeld ook door AMU: stuur de weinige ICT’ers die je hebt maar allemaal tegelijk de hele zomer weg. Eén van de AMU’ers had zijn cursustijd grotendeels besteed aan het vinden van een betere baan en kwam alleen terug om zijn spullen op te halen. Maar dat voorkom je natuurlijk niet.

“Nieuwe technologie!” herhaalde de eerste, die het nu al zeven maanden lang niet lukt om zijn email server in productie te krijgen, “Voice over IP bijvoorbeeld, zodat we alle telefonie over ons lokale netwerk kunnen doen!” Aardig idee, ware het niet dat we eerst veel dringendere andere dingen aan ons hoofd hebben.
Het zijn en blijven aardige jongens, maar als ze weer eens met die cowboy-ideeën uit Addis terugkomen is er even geen land mee te bezeilen. Dan zijn ze zielig, onderbetaald en ondergewaardeerd. Dan hebben ze extra incentives nodig. Dan moet hun werk hén vormen, en op de tweede plaats misschien iets voor de organisatie betekenen.

Dat was dus het eerste element dat het tempo hier er even uit ging halen. Goede tweede, derde en vierde zijn de ICT Policy Workshop van afgelopen week, de dikke week daarna waarin drie teamleden en de baas “experience sharing missions” gaan doen naar vier andere Universiteiten, en de negen dagen daar weer na die ik zelf vakantie heb genomen om gezellig met Maartje en Arjen rond te reizen. In wat er ligt te wachten zou dus een maandje wel eens geen schot kunnen komen: aankopen, rekrutering, toekennen aanbesteding herinrichting Data Centre, beslissen over het netwerk met de drie nieuwe campussen, bedrijven zoeken om de netwerkaanleg mee te doen, lopende projectjes pushen...

Als nieuwe vertraagdraak aan de horizon is daar het recente decreet van het Ministerie dat de Business Process Re-engineering plannen die vorig jaar door alle Universiteiten afzonderlijk zijn gemaakt niet individueel goedgekeurd gaan worden maar tussen alle Universiteiten moeten worden geharmoniseerd tot één serie plannen. Dat gaat weer een heleboel daadkracht immobiliseren in vergaderkamers.
Een opsteker voor ons team was intussen dat in de massale stafvergadering waarin die nieuwe BPR-plannen werden aangekondigd, drie sprekers van AMU management lovend waren over de ICT afdeling en zijn medewerkers. Af en toe zelfs ondersteund door applaus uit de zaal! Trots dus, wij allemaal. Maar ik voelde me ook een beetje de beursgoeroe die de negatieve trend al ziet terwijl de massa nog juicht over de stijgende lijn.

De ICT Policy Workshop van een week werd georganiseerd door Wim en Erik van de VU Amsterdam, in het kader van een langer lopend ICT assistentie-projekt van Nuffic. We hadden de workshop van onze kant ook goed voorbereid, met uiteeenlopende presentaties en een recap van ons staande beleidsdocument. Elf deelnemers van AMU totaal. Sommigen hadden een per diem als voorwaarde gesteld, en we kregen dus allemaal 50 Birr (4,5 USD) per dag... Maar het hield vijf van ons ICT-team dus ook de hele week bezig – en als we zelfs de lichtste variant van ICT Policy Planning / Master Planning gaan doen komen daar nog flink wat manweken bij. Absoluut nodig; en we hebben veel inspiratie opgedaan om er een zinvol proces van te maken. Nu nog even kijken of we daar een klein groepje voor aan de slag kunnen krijgen, met name met mensen van de gebruikerskant: een lector, een department head, het hoofd studentenregistratie. Kon wel eens moeilijk worden als er geen per diems worden uitgekeerd voor al dat extra werk.

De afsluitende vrijdagmiddag van de workshop stond voor de vier “experience exchange” teamleden in het teken van het regelen van een universiteitsauto vor hun missie. Aan de late kant, want maandag zouden ze al weg.
“Nee hoor Hans, zondag.”
“Wat, zondag?” vroeg ik verbijsterd.”Maar ik had jullie toch eergisteren nog uitgenodigd om zondagavond bij ons te komen eten, voor mijn verjaardag?”
Oeps, ja, dat waren we nou allemaal even helemaal vergeten. Terwijl we allemaal nog wel zo hartelijk “ja, leuk, we komen!” hadden gezegd.
Ik heb dus maar snel Hanny gebeld die al onderweg was naar de markt voor inkopen, en die de gedroogde abrikozen al in de rum had gezet voor het toetje. We hebben dat tweede verjaardagsetentje maar laten vallen, en de twee andere genodigden ook afgezegd. Eén kon toch al niet...
Later bleek dat de auto die die zondag beschikbaar was hen niet welgevallig was geweest (“je moet er overdwars inzitten, en de vorige keer heeft die-en-die er op de slechte weg naar Sodo nog in moeten kotsen, weet je nog?”), en dat er dus pas maandagmiddag met een andere auto afgereisd werd.

En dan voelen we ook weer het uitblijven van de regens! De waterkrachtcentrales leveren niet genoeg stroom.Storingen en afschakelingen zijn zo veelvuldig en zo lang dat de nieuwe generatoren van AMU niet eens meer inspringen, dat kost teveel brandstof. De laatste paar weken krijgt het Data Centre en een aantal computerklaslokalen dus geen stroom meer als de hoofdleiding uitvalt (dus geen netwerk en geen Internet), en werkt alleen de generator voor de restaurants, de keuken, en een aantal andere gebouwen. Maar ook die wordt de laatste weken alleen gestart als de keuken hem nodig heeft – dat moet wel, als je geen mot wilt krijgen met negenduizend studenten.
Watervoorziening? Stagneert ook vaak. De schaarse toiletten op de Universiteit liggen dan propvol gevarieerde keutels en derrie, met een vliegenfestijn er omheen, tot iemand de deuren barrikadeert met bezems en emmers, en er alleen nog maar getoiletteerd kan worden in de eigen woningen op het terrein of in het open veld rond de campus. Tot er weer water is...

Foto’s (die maar zijdelings met dit verhaal te maken hebben) op http://hanshesseling.nl/am19.pdf
Bijschriften:
1 De nieuwe medische faculteit in aanbouw. Dat is vlak achter Mekane Yesus en ons. Elders in de stad worden nog de landbouwkundige faculteit en de Faculty of Business Economics gebouwd
2 Door het oog van een vogel (met Google Earth): het glasvezelnetwerk dat we door de stad willen gaan aanleggen. AMU’s president verzet zich nogal tegen het lus-idee, maar in mijn beleving is dat een noodzaak – het kost door omstandigheden ook niet eens veel meer
3 – 7 April-mei is nestenbouwtijd voor de gele wever. De AMU campus heeft er een paar kolonies van. Hopelijk zijn ze nog niet klaar met bouwen als Maartje en Arjen hier zijn, want het is een fraai schouwspel (en een flinke dot herrie)
8 Kinderen van Tadelech ter gelegenheid van weer eens een lunch daar
9 Wandelen op zondagmiddag naar de Kulfo niet ver van de Universiteit. Hanny heeft op een afgelegen plek twee manden voor thuis gescoord
10 Eerst was je jezelf en dan je Isuzu. Daarna doe je je kleren weer aan
11 In Arba Minch regent het weinig, in de bergen wat meer. Daarom staat er wat water in de Kulfo
12 Gezwommen
13 Hier komt de rivier door een nauwe doorgang uit het achterland
14 Tourist Hotel in Arba Minch / Sikella
15 met heel plezierig tuinrestaurant en huis-duiker