Continuing story of Zigitti Place 2

Even ophalen voor wie het niet meer weet:
Ex-VSO-vrijwilliger en leraar Engels Rob, die in december terugging naar Engeland, wil graag in juni nog eens een maandje op eigen kosten terugkomen om de leraren van Zigitti School te helpen hun Engelse en didactische vaardigheden verder te ontwikkelen. In de praktijk, op de school. Gratis. Een wonderlijke brief van leraar en contactpersoon Habtamu legde aan Rob uit dat dat wel OK was, maar dat leraren daarvoor wel een dagvergoeding van Rob vroegen. Maar wij vermoedden dat Hab’s rol bij dat verzoek niet zo zuiver was als hij ons wou doen geloven. Hier is hoe het verder liep.

Onze vrees dat Habtamu niet echt begreep of begrijpen wilde wat wij bedoelden bleek al snel gegrond toen ik zondagmiddag een vervolggesprek had met Bereket, de vice principal van Zigitti School. Tijdens dat gesprek vroeg ik of het klopte dat de meeste leraren een dagvergoeding hadden gevraagd voor de hulp die Rob in de klas zou geven, tijdens het overleg dat zij deze week nog op mijn verzoek daarover gehad hadden. Helaas moest Bereket die vraag positief beantwoorden. Hij vertelde er echter bij dat Habtamu zelf ook om een dagvergoeding gevraagd had. En dat terwijl Habtamu ons het tegenovergestelde had willen doen geloven. Hab was tegen ons zelfs zover gegaan dat hij zei weer wat van ons geleerd te hebben, nl het feit dat hij het “assignment” (dat woord gebruiken ze hier al snel als iemand je iets gevraagd heeft te doen) om die dagvergoeding aan Rob te vragen niet had hoeven aan te nemen als hij het er niet mee eens was. Hoe glad kan een aal zijn.

Als klap op de vuurpijl vroeg Bereket of het klopte dat ik Habtamu gevraagd had die vrijdag naar Arba Minch te komen om met mij te praten. Ik heb Bereket uitgelegd dat wij, als het niet absoluut noodzakelijk is, nooit aan een leerkracht zullen vragen om onder schooltijd naar Arba Minch komen. Dat betekent namenlijk in de praktijk dat deze leerkracht de hele dag geen les kan geven. Voor het gewenste overleg ga ik meestal zelf Zigitti. In werkelijkheid had Habamu mij een sms’je gestuurd dat hij ons response wilde geven op onze kritiek, en of ik vrijdag’s om 12.00 uur bij een bepaald restaurant kon zijn. Helaas voor Habtamu stond zijn message nog in mijn inbox en kon ik dus aantonen dat hij gewoon gelogen had. Bereket was not amused en ik ben benieuwd welke gevolgen dit voor Habtamu gaat hebben.

Later kregen we van enkele andere leraren ook nog te horen dat volgens hen het initiatief om een dagvergoeding te vragen helemaal niet van de leraren maar van Habtamu zelf uitgegaan was. Na nog een brief van Rob met uitleg over zijn plannen was het later in de week toch in orde: de leraren hoeven geen dagvergoeding.
Rob heeft zijn tickets inmiddels geboekt.
En na alles wat er gebeurd is hebben wij het vertrouwen in Habtamu opgezegd en is vice-principal Bereket nu onze nieuwe contact persoon.

Naast deze toch niet al te plezierige maar wel weer leerzame ervaringen met Zigitti school hadden we deze week nog een andere negatieve ervaring met hele positieve afloop.
Zaterdag zouden we een tochtje met de motor gaan maken naar Shelley, een plaats verder naar het Zuiden waar een grote markt zou moeten zijn en we vis wilden kopen. De markt hebben we niet gevonden, achteraf bleek dat we nog helemaal niet in de bewuste plaats aangeland waren, maar in het plaatsje Silee waren geweest. Plaatsnaamborden zijn in dit deel van Ethiopië een schaars goed.
Toen er geen markt bleek te zijn, zijn we even bij de rivier gaan kijken waar het een gezellige bedoening was met vooral veel mannen die er zowel hun kleding als zichzelf kwamen wassen. Meteen een grote groep opgeschoten jeugd om ons heen. Na een tijdje kletsen en vragen om geld en pennen met een nee te beantwoorden dacht ik te voelen dat er iemand aan mijn rugzak zat. Bij controle bleek dat de rits dicht zat en mijn portemonnee nog aanwezig was. Maar ik vertrouwde het toch niet meer helemaal en wilde terug naar Arba Minch om daar op de markt nog wat boodschappen te doen. Toen ik mijn tomaten wilde afrekenen bleek dat het iemand toch gelukt was om in die twee of drie minuten tussen controle en wegrijden mijn portemonnee te stelen. Balen want o.a. mijn nog niet eens gebruikte nieuwe Ethiopische rijbewijs zat er in.
Toen we dit s avonds aan een vriendin vertelden die in het betreffende plaatsje lesgeeft stelde zij voor om dinsdag mee te gaan naar school en het verhaal daar te doen. Wellicht dat een van de kinderen iets zou weten. Ik had er weinig vertrouwen in, maar besloot mee te gaan om eens mee te maken hoe men dit dan hier aanpakt.
Zondagavond kwam er echter al een telefoontje van VSO dat mijn identiteiskaart, rijbewijs en wat andere spullen af te halen waren bij het politiebureau in Silee. De zaak was daar nog in onderzoek.
Dinsdag naar Silee waar de vice principal voorafgaand aan de ceremonie van het hijsen van de vlag alle kinderen plechtig toesprak en mijn verhaal deed. Daarop kwamen twee jochies van een jaar of elf naar voren om te vertellen dat ze alles gezien hadden en meteen naar de politie gerend waren die een van de twee betrokken dieven te pakken had weten te krijgen. De andere was weggerend de highlands in waar hij vandaan kwam.
Later bleek dat de dieven een ander kind een briefje van 50 birr gegeven hadden; waarschijnlijk omdat de dan nog resterende 500 birr makkelijker te verdelen waren onder hen beiden. Dit jongetje liet thuis het geld zien waarop de moeder verbaasd vroeg hoe hij eraan kwam. Nadat hij eerlijk zijn verhaal had gedaan is moeders met hem naar het politiebureau gegaan om de 50 birr af te geven. Dat ontroerde me toch wel dat mensen die het geld zo goed zouden kunnen gebruiken zo eerlijk zijn en het netjes terug brengen. Als we in Nederland waren geweest had ik deze mevrouw en de jongetjes opgegeven voor een warme douche (uitgedeeld door consumentenprogramma Radar). Nu heb ik de twee jongetjes die de dief aangegegeven hadden elk 5 birr gegeven (ik wilde eigenlijk meer doen, maar vriendin de lerares raadde dat af) waar ze erg blij mee waren. Diezelfde dinsdag heb ik ze meerdere keren in de cafetaria van de school gezien waar ze gelukzalig van een kopje thee, geroosterde gerst en een lekkere oliebol genoten.
Op het politiebureau heb ik mijn papieren en 300 birr teruggekregen. De sleutels volgen nog hebben ze toegezegd; die schenen weer op een andere lokatie bewaard te worden.
De komende week mag wat ons betreft even iets rustiger worden; het weblog moet dan maar iets langer op een nieuw bericht wachten.

Foto’s op http://hanshesseling.nl/zg9.pdf :

1 nieuwe lichting bankjes voor Zigit staat klaar
2 de Nissan van het College of Teachers Education
3 zeventig bankjes kunnen erop
4 bijna vol
5 onderweg naar boven even controleren
6 aankomst Zigit School
7 afladen
8 wegbrengen
9 beschadigingen worden meteen afgelakt
10 leerlingen kijken toe uit lokaal
11 les op de vorige lichting bankjes
12, 13 ondertussen: gymnastiek
14 nieuwe bankjes in een van de nieuwe lokalen, nog niet afgesmeerd met modder (geen water - droge tijd)
15 klaar
16 timmerman en organisator van het transport Ashegaray krijgt een cadeautje van vice principal Bereket van Zigit