Weeshuis

Na een heerlijke vakantie in Azië waar we genoten hebben van het lekkere eten, en van het feit dat er zomaar 24 uur per dag (warm) water uit de kraan komt, er altijd electriciteit is en je kunt internetten waar en wanneer je maar wilt, zijn we inmiddels al weer een maand terug in Ethiopië.
En die maand is voorbij gevlogen. Eerst een weekje training en workshop in Addis en toen door naar Arba Minch waar we deze eerste maand getrakteerd zijn op de nodige gewenste en ongewenste gasten. Ik kwam een paar dagen eerder thuis dan Hans en trof het huis niet echt schoon aan. Naast uiteraard zeer veel, door gaten en kieren naar binnen gewaaid zand lagen er allerlei insecten alsmede een assortiment uitwerpselen. Wat echter vervelender was dat de deurposten van de badkamer ongeveer dubbel zo dik geworden waren en de vloer erom heen bezaaid leek met zand. Dit keer dus geen kakkerlakken maar een flinke hoeveelheid termieten die begonnen waren het huis te verorberen. Met een mes heb ik de deurposten schoon gekrabd en vervolgens insecticide in de kieren gespoten. Kwamen nog aardig wat termieten te voorschijn. Wat zien die er smerig uit, daarbij vergeleken is een kakkerlak bijna mooi.Vervolgens ging het een weekje goed en toen kwamen de termietenheuveltjes te voorschijn op de vloer van de douche. Wisten ze zich een weg te banen door de gebarsten voegen. De huisbaas erbij gehaald die het niet echt leuk vond en met een voorstel hoe dit aan te pakken zou komen. Nu, twee weken later, nog niets weer van vernomen. Maar goed, ook hier lijkt de spuitbus voorlopig afdoende gewerkt te hebben. Waarschijnlijk worden de termieten pas weer actief als we weer een keer voor langere tijd niet thuis zijn en er in huis geen bewegingen waargenomen worden.

Een week nadat ik Karen, de nieuwe Engelse volunteer van het vliegveld had opgehaald stond ik er weer. Dit keer samen met de halve weeshuisfamilie om Janny, die samen met haar zoon in Nederland de Stichting Weeshuis Arba Minch opgericht heeft, welkom te heten. Van te voren had ik bij het weeshuis aangegeven dat Janny bij ons zou slapen omdat ze nog niet zo lang geleden geopereerd is en ook geen Ethiopisch eten mocht hebben.
Ik wist dat ze daarover teleurgesteld zouden zijn, maar ze leken het te accepteren. Toen we na een korte welkomstceremonie en lunch naar ons huis wilden gaan bleken de koffers toch al uitgeladen te zijn en in een slaapkamer van het weeshuis neergezet te zijn. Verder waren er nog een aantal kinderen die “spontaan” een vraag wilden stellen aan Janny. Beetje opvallend was dat alle drie de vragen exact hetzelfde waren: “Je komt ons bezoeken, maar waarom blijf je dan niet bij ons slapen?” Toeval of ....
Het werd een gezellige week en er is heel wat werk verzet: de bouwvergunning voor de nieuwe keuken en het sanitair-gebouw waarvoor de stichting fondsen werft is binnen. Hopelijk kan er in de herfst gestart worden met de bouw (nu maar hopen dat Wilde Ganzen ook geld ter beschikking wil stellen). Janny heeft voor de voorbereiding van de bouw de hulp gekregen van Yared, een bevriende constructeur uit Addis. Deze hulp wierp meteen al zijn financiele vruchten af, want Dawit, de vriend van de familie die bij de gemeente werkt en op verzoek van Tsehay zou helpen bij het verkrijgen van de bouwvergunning vroeg in eerste instantie 2000 birr voor zijn werkzaamheden. Nadat we hem telefonisch met Yared in contact gebracht hadden hoefde er slechts 500 birr betaald te worden. Bedankt, Yared! Het blijft in Ethiopië lastig om erachter te komen wat nu een redelijke prijs is voor een bepaalde dienst of produkt.. Zodra men in de gaten heeft dat er door een blanke betaald wordt komt er al snel een hogere prijs om de hoek kijken.
Over twee weken komt Yared naar Arba Minch om ter plaatse de constructie site te bekijken, verdere detals te bespreken en als het allemaal lukt ook 3 bouwers te ontmoeten die een offerte voor de te verrichten arbeid uit mogen brengen. Het is de bedoeling dat alle materialen met behulp van Yared in eigen beheer gekocht gaan worden.

Verder hebben we voor alle kinderen nieuwe muskietennetten en nieuwe matrassen gekocht. Samen met de nieuwe dekens en lakens die we een paar maanden geleden gekocht hadden ziet het er dus weer even heel netjes uit.
Janny wilde er verder nog twee kippen bijkopen voor de eieren, er waren er al 3 of 4. Was niet zo makkelijk want omdat de 56-daagse vasten voor Pasen hier begonnen is worden er veel minder schapen, geiten, koeien en kippen aangeboden op de markt. De eerste dag waren er alleen hele oude te koop die geen eieren meer zouden leggen. Tweede dag lukte het wel om een paar jonge kippen te krijgen. Helaas hadden ze waarschijnlijk een ziekte onder de leden. De eerste was dood na 5 dagen en toen ik er kwam kon de tweede ook niet meer op haar poten staan. Die zal dus nu ook wel onder de zoden liggen, als de hond het lijk tenminste niet verorberd heeft zoals dat bij de eerste dode kip gebeurd was.

In de 10 dagen dat Janny hier was zijn er 4 nieuwe baby’s binnengebracht. Drie, waarvan een ernstig gehandicapt aan haar beentjes, werden in de bush achtergelaten en door de politie gebracht. Van een vierde baby was de moeder bij de bevalling overleden en de vader zag geen andere uitweg dan het kind af te staan omdat hij er niet voor kon zorgen. Het kindje zag er erg goed gevoed uit, om niet te zeggen dat de baby eigenlijk te dik was. Het kwam uit een bergdorp in de buurt waar geen malaria heerst omdat het daar te hoog is voor de malariamug.
Hier zijn ze er helaas wel met het gevolg dat het kindje binnen een week met malaria in het ziekenhuis belandde.
Met het gehandicapte babytje zijn we naar het ziekenhuis gegaan en hebben er behalve de Ethiopische arts ook de Engelse chirurg Catherine bijgevraagd om te zien of zij iets durfden te zeggen over eventuele behandelmogelijkheden. De uitkomst was redelijk gunstig: men verwacht dat de afwijking (het is net alsof de knietjes verkeerd om in het been zitten), als het kindje de eerste maanden van haar leven goed doorkomt en wat sterker wordt misschien iets af zal nemen. Veder sluit men niet uit dat er vervolgens operatief nog iets aan te doen valt. Eest dus nog een paar maanden afwachten, dan naar Addis voor verdere onderzoeken en als dan blijkt dat er iets aangedaan kan worden proberen een sponsor te vinden die voor de operatie en revalidatie wil betalen. We hopen dat de adoptieorganisatie die deze babys normaal onderbrengt in Frankrijk of de US de zorg en kosten op zich wil nemen.

Het is zo jammer dat al deze baby’s naar het buitenland gaan want als er wat meer geld zou zijn om arme familieleden hier financiëel te ondersteunen dan zouden meer kinderen bij hun eigen familie kunnen blijven wonen. De meeste kinderen hebben nl nog wel een vader of moeder of ooms of tantes. Heel vaak zijn het halfwezen die afgestaan worden. Wat in onze terminologie een halfwees genomend wordt heet hier een orphan; en wat wij een weeskind noemen noemt men hier een full orphan.

Op de fotos zie je ook Addisu, een gitzwart kindje dat een maand geleden werd binnen gebracht door buren die een tijd lang voor de baby gezorgd hadde. De vader is op een of andere manier verdwenen, de moeder is overleden. Het is een gitzwart joch, dat heel slim uit zijn oogjes kijkt, heel erg beweeglijk is en vaak ook heel vrolijk. Alleen als hij mij ziet begint hij vaak te huilen en rent naar een van de oudere kinderen voor bescherming. Als ik vervolgens voorzichtig probeer contact te kijgen, bijvoorbeeld door met een bal te gaan spelen of hem mijn foto’s op mijn camera te laten zien dan kan hij ook zomaar lekker op schoot kruipen of lachend met me gaan voetballen. Maar helaas even later kan hij zomaar weer bang en huilend bij me weglopen, opnieuw op zoek naar bescherming bij een van de oudere kinderen. Ik ben bang dat dit kindje in zijn jonge leventje ook al erg veel meegemaakt heeft. Zou hem over 15 jaar wel eens weer willen zien en kijken water van hem geworden is.
Het is zo’n schitterend kind dat zelfs Hans helemaal vertederd raakt; en dat gebeurt niet zo heel snel.
Inmiddels is er ook in Zigit het een en ander gebeurd, maar daarover een volgende keer meer.

Foto’s op http://hanshesseling.nl/or3.pdf

Bijschriften:

1 voor de aankomsthal van Arba Minch airport – een deel van het welkomstcomité voor Janny
2 vlnr: Mentesnot, het jongste eigen kind van weeshuismoeder Tsehay;Tarekwa, een van de weeskinderen die blijvend in het weeshuis wonen (nieuwe babies en peuters worden vaak heel snel via een weeshuis in Addis, langs overheidskanalen, en met een Franse adoptiefirma naar het buitenland overgebracht); Janny, en Tsehay
3 aankomst op het erf van het weeshuis
4 voor feestelijke gelegenheden als deze wordt een ceremoniële tent opgezet en ziet iedereen er tiptop uit
5 daar maken we meteen een feestje van. Vlnr Haile, zoon van Tsehay, nogop school maar al would-be tour guide voor toeristen in Arba Minch; en zijn zusjes Helen (met trom) en Mezrak. De laatste heeft een opleiding ann een medical college in Awassa afgerond, en wordt misschien wel opvolgster van Tsehay
6 drie weeskinderen
7, 8, 9 Addisu
10,11 meer kinderen
12 nieuwe matrassen onderweg naar het weeshuis
13 de afscheidsceremonie alweer: Janny krijgt een jurk uit Tigray...
14, 15, 16 ... en heeft lekkere dingen ingeslagen voor de kinderen
17 Tsehay deelt uit
18 een banaan breek je doormidden en eet hem vandaaruit op
19 farewell picture