Chencha en Teklu

Zo denk je: goh, het leven wordt een beetje saai hier, er valt niet meer zoveel te schrijven en zo gebeurt er weer van alles.
Afgelopen maandagavond waren we uitgenodigd om te komen eten op de Katholieke Missie, Hans zou daar naar een paar computers kijken die op een of andere manier allemaal ernstige problemen hadden. Als ICT’er ben je hier al snel koning in het land der blinden en draai je dus regelmatig een extra dienst in je vrije tijd.
De Katholiek Missie funcioneert hier tevens als een opvanghuis/ goedkoop hotel voor allerlei buitenlandse backpackers, stagelopende of afstuderende studenten of afgevaardigden van katholieke gemeenschappen in het buitenland die hier komen onderzoeken of en wat voor een project ze zouden kunnen opzetten on hun steentje bij te dragen aan de bestrijding van de armoede, honger en te beperkte medische voorzieningen in dit land. Dat betekent ook dat het er meestal een gezellig gedoetje is.

Dit keer waren er onder andere twee Spaanse jongeren die twee maanden vakantie hadden genomen om in Chencha, een plaats in de bergen op ongeveer 35 kilometer afstand onderzoek te doen naar de situatie van de zogenaamde marginalised people en ideeën te ontwikkelen om verbetering in hun situatie aan te brengen. In grote delen van Ethiopië is sprake van groepen marginalised people, veelal handwerkmensen die al in een ver verleden ernstig gediscrimineerd en uitgesloten werden van allerlei rechten. In Chencha gaat het vooral om pottenbakkers, smeden en leerlooiers die als een soort tweederangs burgers behandeld werden/worden. Tot voor kort mochten hun kinderen niet naar school, konden ze geen lid worden van een kerk, mochten niet samen met andere bewoners in een café of restaurant iets eten en moesten ze bijvoorbeeld noodgedwongen op ongunstige plaatsen buiten het eigenlijke dorp hun eigen vestiging stichten. Het schijnt nog steeds zo te zijn dat als ze al wel in een café mogen komen zij niet met de andere dorpsgenoten aan een tafel mogen zitten en ze hun glas niet op tafel mogen zetten maar alleen op de grond. Huwelijken tussen de verschillende “klassen” waren al helemaal uitgesloten. Er begint gelukkig enige verandering in de situatie te komen, maar er is nog een lange weg te gaan en de jarenlange uitsluiting heeft ervoor gezorgd dat deze groepen in de toch al arme omgeving er financiëel wel heel erg slecht voor staan.

De Spanjaarden hebben uitgebreid onderzoek gedaan en tal van projectideeën ontwikkeld die verder uitgewerkt moeten worden waarna ook de financiering nog rond moet komen. Voor dat laatste verwachten ze in het nog steeds goed katholieke Spanje geen enkel probleem. Nico en Maria barsten van de energie en er lijkt geen eind te komen aan hun (goede maar soms misschien ook wel wat naïeve) ideeën. Probleem is echter dat ze volgende week zelf terug moeten naar Spanje en nu iemand zoeken die straks als de projecten daadwerkelijk uitgevoerd moeten worden hun Ethiopische contactpersoon kan begeleiden, adviseren en indien nodig sturen en hun kan adviseren en informeren over de voortgang. En toen waren er dus een paar mensen die wisten dat Hanny wel graag wat zinnigs om handen en nog wel wat tijd over had.

Ik heb in principe ja gezegd tegen hun vraag en dat zou betekenen dat ik binnenkort 2 dagen per week in Chencha zal verblijven. De eerste maanden samen met Marta, maar in juni vertrekt Marta, een hele lieve Ethiopische jongedame voor een paar maanden naar Nederland om vervolgens in Ierland te gaan studeren. En dan zal ik er dus in mijn uppie op uit gaan. Ik weet alleen nog niet of ik in het regenseizoen daar ook ‘s nachts zal blijven, want dan is het er wel erg koud en ongezellig in je uppie. Bovendien ben ik misschien ook wel te lui om voor mezelf alleen ‘s avonds het fornuis dat nog op hout gestookt wordt en de open haard aan te maken.
Dit alles betekent dat ik net als Hans een Ethiopisch rijbewijs moet zien te bemachtigen in Addis zodat ik zelf met een 4-wheel drive van de missie naar Chencha kan rijden.

De projecten waar men nu aan denkt zijn o.a. het bouwen van een Agricultural Development Center, het bouwen van een Agricultural Trainingscenter, het bouwen van een speciaal toilet waarbij urine en ontlasting gescheiden worden om beiden om te zetten in menselijke meststof, hetgeen nogal wat instructie aan de plaatselijke bevolking vraagt om een juist gebruik te waarborgen. Verder op kleinere schaal het ondersteunen van 300- 400 basisschoolleerlingen, een tiental leerlingen van de secondary school en een zestal studenten aan het hoger onderwijs. Ook zijn ze druk bezig het plaatselijke jeugd- en sportcomitee te ondersteunen met doelpalen, volleybalnetten en echte sport shirts. Er loopt al een echt Real Madrid team rond.

Op zich allemaal mooie ideeën, maar ik denk een beetje teveel om gelijktijdig op te starten, en voor sommige houd ik op dit moment mijn hart nog vast omdat de plaatselijke overheid niet echt meewerkte deze week. Ze hebben ons bijvoorbeeld dinsdag drie keer naar hun kantoor laten komen met de belofte dat we een vergadering konden hebben en ons vervolgens drie keer weggestuurd omdat ze te druk waren.
Maar.... vrijdagochtend zal de meeting echt doorgaan luidt de laatste toezegging. En dat terwijl het enige doel van de vergadering is de plannen nog een keer uit te leggen en van hen de schriftelijke toezegging te krijgen dat zij inderdaad de grond voor de twee agrarische centra ter beschikking zullen stellen. Want zolang je niet weet dat je die grond hebt, is er geen project en kunnen ook nog geen fondsen aangevraagd worden. Ik ben dus een beetje bang dat deze overheid er vooral op uit is om de centjes te krijgen en vervolgens liever zelf bepaalt waar het aan uit te geven.
Ben heel benieuwd hoe de meeting morgen zal gaan, maar kan er helaas niet zelf bij zijn omdat Hans en ik morgen naar Addis verttrekken. We kunnen meerijden met de Noorse zendelingen en Hans hoopt dan zaterdag eindelijk zijn motor te kunnen kopen en is vast van plan niet naar Arba Minch terug te gaan voordat hij ook transport heeft kunnen regelen. Zelf ga ik alvast om de tickets van onze Januari vakantie naar Azie te kunnen betalen, nieuwe malariapillen te regelen en het allerbelangrijkste: Brechtje en Friso dinsdagochtend van het vliegveld af te halen.

Wat echter deze week de meeste indruk op mij gemaakt heeft is dat er in Chencha een aantal jongens kwamen vertellen dat ze zich heel veel zorgen maakten over een van hun vrienden, een jongen van 19 jaar die een arm had die helemaal zwart geworden was en die hij nauwelijks meer kon gebruiken. Het bleek dat de jongen 5 jaar geleden op een of andere manier een infectie had opgelopen die steeds ernstiger was geworden. Hij was er twee keer voor behandeld maar de familie kon behandeling en medicijnen niet betalen en de behandeling was dus niet afgemaakt waardoor de infectie zich heel erg uitgebreid had. Wij hebben de jongen meegenomen naar Arba Minch en zijn met hem naar Catherine, de nieuwe Engelse chirurg gegaan die er samen met haar Ethiopische collega naar gekeken heeft. Met behulp van röntgenfotos was de diagnose snel duidelijk: het bleek dat van de twee botten in zijn onderarm er één eigenlijk al helemaal weggevreten was door de infectie en Catherine vroeg zich bezorgd af of zijn arm nog te redden viel. Na overleg met de Ethiopische arts denkt ze gelukkig van wel en de jongen, Teklu wordt morgenochtend geopereerd. Zijn hele arm wordt daarbij opengesneden en men gaat alle dode bot en aangetaste weefsel eruit schrapen. En dan maar hopen dat het een beetje netjes genezen wil zonder nieuwe infecties. Zelf als het lukt zal het altijd een misvormde arm blijven en vrees ik dat hij ook wel functieverlies zal houden, maar het zou al prachtig zijn als hij inderdaad zijn arm kan houden. Het is een hele aardige, lieve en bescheiden jongen die zo blij was dat we hem meegenomen hebben en beloofd hebben de kosten voor ziekenhuis, operatie en medicijnen te betalen.
Ik ben vanmorgen weer even naar het ziekenhuis geweest om hem wat te eten en te drinken te brengen want zijn ouders hebben pas gisteravond te horen gekregen dat hun zoon voorlopig in het ziekenhuis moet blijven en dat er iemand van de famiie moet komen om hem te verzorgen.
Want hoewel er op de zaal waar hij met 24 andere mannen ligt vanmorgen wel 25 verpleeg(st)ers, al dan niet in opleiding, rondliepen doen die niets aan de persoonlijke verzorging van de patient. Eten geven,wassen,zorgen dat de medicijnen op tijd ingenomen worden etc., is de taak van de familie. Geen makkelijke als je niet in Arba Minch maar in een verder weggelegen rural area woont.
Het ziekenhuis had overigens een splinternieuw modern röntgenapparaat, men heeft 4 technici die het kunnen bedienen maar het wordt nauwelijks gebruikt. De meeste mensen kunnen het niet betalen: 2 euro voor een foto. Tja, en dat is dan de zoveelste keer dat je voor het oog van de goegemeente volschiet.