Terug in Arba Minch

Om nooit te vergeten die gezichten van Brechtje en Friso, Inge en Harrie en Henk en Betsie toen ik onverwacht op de stoep stond.

Het was even een gesjouw met zo’n 50 kilo bagage, want zondagsochtend om kwart voor zeven staat er op station Delft nog geen tram of taxi klaar; maar het was het waard.
Het was leuk om iedereen weer even te zien en ik heb genoten van het Griekse eten, de pizza’s en pastas, het lekkere stukje vlees en niet te vergeten de sauna. Tegelijkertijd was ik ook blij dat er overdag genoeg te verven viel in het nieuwe huis van Brechtje en Friso, want anders zou ik me waarschijnlijk verveeld hebben. Hoewel het zeer luxe was om een eigen huis tot mijn beschiking te hebben heb je toch niet echt je eigen spulletjes en is het een beetje leven uit de koffer, en overdag zijn de meeste mensen natuurlijk toch aan het werk. Na ongeveer 30 liter latex, 4 liter gewone verf en 10 liter voorstrijk weggestreken en gerold te hebben kon ik met een gerust hart weer naar Ethiopie vertrekken. Ik vond het fijn om toch mijn bijdrage geleverd te kunnen hebben ook al wonen we dan een tijdje niet echt in de buurt.

Heel toevallig moest Hans in dezelfde week ook in Addis zijn voor zijn werk en hij zou mij op komen halen. Het vliegveld van Addis is niet bijster groot, maar we hebben het toch voor elkaar gespeeld elkaar daar mis te lopen. Gelukig wist ik in welk hotel hij zat dus ik kon een taxi aanhouden. Op de hotelkamer stond een heerlijk fles witte Zuid Afrikaanse wijn met echte wijnglazen en een prachtige bos rode rozen te wachten. Dat was een leuke thuiskomst; ik moet eerlijk zeggen dat ik Ethiopië best gemist heb. Na samen nog twee dagen in Addis doorgebracht te hebben zijn we zondags weer naar Arba Minch gevlogen, het vliegtuig was zowaar op tijd wat bijna nooit gebeurt.

De dag voor we vertrokken uit Arba Minch waren we verhuisd naar ons grotere huis. Hans had inmiddels gordijnrails opgehangen en ons deel van de compound opgeschoond, geen overbodige luxe gezien de hoeveelheid oude schoenen, batterijen, medicijnverpakkingen, blikjes en plastic flessen.

De eerste dagen ben ik bezig geweest om de boel een beetje op te leuken en mijn gezicht weer in het stadje te laten zien. Wel grappig dat je door verschillende mensen zo hartelijk welkom geheten wordt. In Nederland had ik aardig wat tijd besteed aan het doen van allerlei inkopen: heel veel kruiden en kleren voor onszelf en daarnaast de nodige gevraagde electronica voor anderen. En natuurlijk nog wat kadootjes voor een paar Ethiopische vrienden die ons hier tot nu toe aardig geholpen hebben. Mengistu was erg blij met zijn nieuwe Toshiba Laptop en Damtachew loopt geloof ik de halve dag met zijn MP4 speler in zijn borstzakje of oren.

Met mijn klusjes voor het weeshuis heb ik nog niet kunnen starten omdat de hele familie wegens ziekte van moeders de hele week in Addis bleef. En omdat Aseffa zijn laatste tentamens heeft deze weken kon er ook niet veel gedaan worden voor de twee kleuterschooltjes. Wel ben ik donderdag naar de ceremonie geweest waarmee de scholen hier hun schooljaar afsluiten. Er was gezegd dat de ceremonie rond 12.00 uur afgelopen zou zijn. Daarom waren Rob en ik dus al om zes uur 's ochtends uit huis gegaan en al voor achten op het schoolterrein aangeland. Daar waren echter allen maar leraren en op de vraag hoe laat de ouders en leerlingen kwamen bleef iedereen een helder antwoord schuldig. Men kwam niet veel verder dan dat de meeste mensen in die omgeving zich niet zo aan de tijd houden en dat men geen idee had hoe laat men zou verschijnen. Het werd een lange ochtend wachten, heen en weer keutelen, genieten van het uitzicht en slurpen aan de eigengemaakte lokale thee die als ontbijt geserveerd werd samen met een bord spaghetti met ei. Die lokale thee wordt getrokken van gedroogde bladeren van de koffieplant en is eerlijk gezegd niet te drinken. Tegen half 12 wist iemand te melden dat het officiele begin om 14.00 uur ’s middags was. Tegen die tijd werden inderdaad de eerste speletjes gespeeld en werd gestart met de verkoop van de door de leerlingen gemaakte muziekinstrumenten, touwen, manden, potten enzovoort. De opbrengst gaat in de schoolkas waar verder niet erg veel in zit, want de gemeenschap daar is erg arm. Per familie moet er jaarlijks ongeveer 1,25 Euro betaald worden. Voor dat geld mogen alle kinderen uit het gezin naar school. Dit jaar zijn er toch weer ongeveer 235 van school gestuurd omdat de ouders het geld niet konden opbrengen. Van die mededeling zijn we wel geschrokken. We zijn nu aan het overwegen om voor volgend jaar een soort noodfonds op te zetten zodat deze kinderen niet van school gestuurd hoeven te worden. Maar hoe regel je dat op een zodanige manier dat de mensen die het wel kunnen betalen hun bijdrage blijven leveren en niet ook op het noodfonds gaan vertrouwen. Want dan raken we alleen maar verder van huis.

Rond drie uur begonnen de formaliteiten. Onze nieuwe schoolbankjes zijn inmiddels gearriveerd (niet zonder slag of stoot, en er liggen nog steeds wat open eindjes, maar daar zullen we jullie nu even niet mee vermoeien). Ze waren allemaal naar buiten gebracht en ouders en kinderen zaten er in keurige rijen op. Aan de andere kant de directeur van de school, de voorzitter van de kebele en de lerares die het geheel mede had georganiseerd, en jawel Rob en Hanny want die hadden als gast geen andere keus. En weer werden we en plein publique bedankt voor de hulp die we de school gegeven hadden. (Rob en Judy raakten aangestoken door ons en hebben workshops Engels aan de leraren gegeven en proberen voor Engelse lesboeken te zorgen). De ceremonie begon met een aantal speeches waar we niets van konden verstaan. Daarna volgde een zang- en dansoptreden van een groep leerlingen. Ze hadden het lied dat kennelijk een gender thema had zelf bedacht. Dit werd gevolgd door de voordracht van een zelf geschreven gedicht door een leerling van een jaar of 16. Scheen leuk te zijn, er werd flink gelachen. Het gedicht ging, zei men, over vrouwen die altijd maar aan het kletsen waren waardoor er verder weinig of niets uit hun handen kwam. Een beetje een tegenstelling met het vorige optreden dus.

Hierna werden de prijzen voor de beste leerlingen uitgereikt. Per klas, er zijn er 14, moesten eerst alle nummers een komen opdraven om hun kadootje in ontvangst te nemen, vervolgens de nummers twee en drie. Iedereen kreeg hetzelfde kado: een schriftje. Daarna werd ik gevraagd de kadootjes aan de beste vrouwelijke leerlingen uit te reiken, wat ik natuurlijk niet kon weigeren. En je raad het al, net als in Nederland is hier ook in meer dan 50% van de gevallen de beste leerling een meisje. Dus er kwamen nogal wat meisjes twee keer aan bod. De familie en vrienden waren best trots en zij die het zich konden permitteren kwamen naar voren om hun leerling een briefje van een, vijf en in een enkele geval tien birr (70 eurocent) op het voorhoofd te plakken. Daarvoor moet het briefje eerst met de tong bevochtigd worden, erg smakelijk als je weet hoe het papiergeld er hier doorgaans uitziet.

Het laatse programmaonderdeel betrof weer een discussie, naar ik begreep onder andere over de behoeften voor volgend jaar, gevolgd door een oproep aan de gemeenschap om hiervoor een financiele bijdrage te leveren. Gelukkig mochten wij rond die tijd de plechtigheden verlaten en na nog een maaltijd van brood en opnieuw ei en dit keer gewone thee, hoorden we de bus claxonneren ten teken dat hij wilde vertrekken. Bij aankomst op het pleintje bleek hij helaas weg te zijn en moesten we toch nog anderhalf uur wachten voor we uit Zigit weg konden rijden. ’s Avonds om zeven uur waren we eindelijk weer thuis, opnieuw een leuke ervaring rijker.