Scherp op tijd

De ICT workshop in Addis was woensdag al afgelopen. Donderdag en vrijdag vrij. Op vrijdag heb ik dus nog maar even afgesproken met de country manager van Cisco en een team van Global Consultancy Services, een service provider die ons in AMU wel eens goed van dienst zou kunnen zijn bij de al gemaakte ICT-plannen. Je moet tenderen voor een partner, die kun je niet zomaar uitkiezen - maar GCS heeft AMU ooit het netwerk en de servers geleverd, dus er is een aanknopingspunt om hen naar ons toe te laten komen en een paar offertes te laten maken.
De meeting stond voor tien uur op de rol. Twee deelnemers van Cisco, vier van GCS, en mijn AMU maatje, de system engineer Henok, die deze weken cursus loopt in Addis. En wie waren er om tien uur?
Iedereen.
Dat zijn we zo niet gewend bij AMU. Een keurige agenda ook, met een kleine fout in de titulatuur – want volgens mij was er geen Dr Hans in de zaal. Afspraken werden genotuleerd, en deadlines voor nieuwe akties gesteld. Het is een beetje lastig om daarbij steeds de slag om de arm te houden dat je manager het er nog mee eens moet zijn; maar ten eerste heb ik geen mandaat, en ten tweede behoort voor sustainability iemand van AMU de besluiten te nemen. Ik kan daarbij wel suggereren, aanbevelen, overtuigen. Gewoon managen is eigenlijk makkelijker...

De donderdag voor die vrijdag liep er wèl iets mis met de timing. Saskia en Getch trouwden en vierden bruiloft. Getch is een van de oudere kinderen van weeshuismoeder Tsehay. Het vertrek van iedereen vanuit het huis van Saskia en Getch naar het stadskantoor van Addis stond voor half negen op de rol. En wie waren er om half negen?
Niemand van Getch’ familie.
Dipje voor Getch, die de dagen voor de bruiloft nog alles keurig op de rails had gekregen. Trouwpak kopen (twee dagen tevoren), bruidsauto huren en bloemen en linten voor alle auto’s regelen (een dag tevoren), en naar de kapper (de avond tevoren, en nog een keer ’s morgens vroeg, want met dat haar vond Saskia Getch Getch niet meer). En de familie was wel twee dagen eerder 8 man/vrouw sterk plus nog wat vrienden in een gehuurd minibusje met chauffeur uit Arba Minch aangereisd. De half negen was bovendien heel duidelijk aan iedereen doorgegeven. Ook aan mij, en omdat ik hun huis niet makkelijk zelf zou kunnen vinden had ik oudste zoon Andualem de avond tevoren maar meteen gebeld om af te spreken dat ik rond acht uur ’s ochtends kontakt zou opnemen om mee te rijden – mijn hotel was vlak bij hun gangbare huurpandje in Addis.

Om op safe te spelen belde ik ’s morgens om half acht. “Nee, de auto komt pas over een paar minuten terug”. “Zal ik dan maar vast aan de straat gaan staan?” “OK.” Om kwart voor acht kwam Mengistu (zie “Handopleggen”) me daar te voet ophalen. Niet iedereen was nog klaar. Om acht uur gingen de mannen naar de schoenpoetsers (daar was ik eerder op de morgen al geweest). Gek, Andaluem heeft nog geen pak aan. Hij bleek later er een te hebben willen lenen van Getch, maar het niet te hebben opgehaald. Om half negen gingen we eerst nog maar even thee drinken; Tsehay en haar twee dochters waren nog niet terug van de kapper, en de chauffeur was even weg met het busje. Om kwart over negen ging iedereen het busje in, behalve de drie dames, die net terug kwamen van de kapper, maar hun fraaie kleren nog niet aan hadden. Dan gaan die zeker met een andere auto. We reden richting binnenstad. Goed, logisch, dat is zeker om het huis van Saskia en Getch over te slaan en meteen naar het stadskantoor te rijden? Nee, we moeten eerst nog iemand ophalen op Bole Road.
Het verkeer is druk. Om tien uur zijn we terug bij waar we weggingen, en even later zijn de drie dames er ook. Maar nu is de chauffeur weg. Waarheen? O, zijn rijbewijs is gisteren ingenomen vanwege een overtreding. Moet hij eerst ophalen. Om vijf over tien heeft Tsehay een ander busje gescoord (efficiënt!). De chauffeur is kennelijk nieuw in Addis, en weet Piazza niet te vinden. Een deel van de inzittenden houdt zich bezig met hem de weg te wijzen, een ander deel drijft Getch in de bruidsauto elders in de stad via een mobieltje tot wanhoop. “Het is eigenlijk hun fout,” legt Andaluem uit, “we hebben geen programma, zie je.” De consternatie bereikt een hoogtepunt als iedereen het busje uitgaat en de laatste straatjes afloopt naar het Baro hotel in Piazza - waar het bruidspaar in de witte mercedes net naar buiten komt rijden en wonder boven wonder ook het oorspronkelijke huurbusje weer klaarstaat, met de gedeserteerde chauffeur en al.

Ruim anderhalf uur te laat zijn we in het stadskantoor. Daar worden eerst alle aanwezige fotocamera’s geweerd - de mijne in zijn onopvallende vuilwitte katoenen Donner-tasje (“groots en meeslepend”) glipt er als enige door. Saskia en Getch verdiepen zich een half uurtje in het laatste papierwerk (“hier staat Dutch, dus u bent wel degelijk Duitse”), en gelukkig werkt het trouwzaaltje gewoon op volgorde van aankomst. Er is een officiële gemeentefotograaf met een al wat oudere camera. Getch had geregeld dat er met één eigen camera wat foto’s mochten worden gemaakt voor de familie in Holland. Goed dat ik de mijne dus heb meegesmokkeld. Vier foto’s is mijn quotum, maar tel die maar eens als je niet flitst.

Van hier af is het eitje, en kunnen Getch en Saskia met een zucht van verlichting in hun riante bruidsmercedes terugzakken. Er is wel degelijk een programma, en iedereen is er nu toch. Iedereen? Oeps, Ferew van het weeshuisteam heeft net gebeld dat hij graag aan de andere kant van de stad wil worden opgehaald om de rest van de dag nog mee te maken. Mooi niet. We rijden de stad uit naar de lunch aan een fraai kratermeer bij Debre Zeit, en daarna gaan we roeien op weer een ander plekje. Als we om zeven uur terug zijn bij het tuinrestaurant in Addis kan Ferew weer meedoen. Alleen ik niet meer. Moet weg, Hanny ophalen op Bole!

Vroeg genoeg ben ik op Bole airport. Geen diner gehad, dan maar een hamburger, 20 meter van de aankomstdeuren. Intussen landt de KLM. En zo spelen we het klaar om elkaar allebei niet te zien ziten/staan/lopen – en als ik een flinke poos na het broodje denk: nounou, die douane maakt er werk van vanavond, belt Hanny uit het hotel dat ze er al is...
Gelukkig heb ik net als Getch de rest van de logistiek ook keurig op de rails: boeketje rode roosjes en een koele Zuidafrikaanse (witte) premier grand cru op de hotelkamer.
Ach, soms hoeft niet alles even scherp op tijd.

De bruiloft: http://hanshesseling.nl/aa4.pdf