"You!! Where are you go!"

Groeten op straat door onbekenden, toevallige voorbijgangers, gaat meestal beleefd, soms neutraal, soms geïnteresseerd. Waar je even aan moet wennen is het aangeroepen worden: “You!”.
Dat zeggen mensen ook wel in het Amhaars: “Ante!” Met de intonatie van “jij daar!”
Kan vriendelijk zijn, kan opdringerig zijn. Gezichtsuitdrukking bepaalt veel. Volume ook.
Van de gewone “you” kan het twee kanten op.
De vriendelijke kant: “youyouyouyouyou!” - lachende kinderen die ook nog op je af komen stuiteren. En: “Are you fine?” van volwassenen. Of “Ashaam” in het Gofa. Wordt meestal niet voorafgegaan door “you”. Vooral in de bergen wordt daar nog veel bij gebogen, je pet moet af, en je gebruikt twee handen voor de handdruk. Links ondersteunt rechts. Oudere vrouwen met hun witte omslagdoek met de kleurige gewoven rand houden daarbij nog het meeste ceremonieel in acht. Koers wijzigen om dichter naar je toe te komen, beetje opzij of omlaag kijken, eigenlijk een beetje overmatig beleefd, hoofdknikjes na.
Soms wordt een eerste onvriendelijk klinkende “you” al snel weer OK. Zeker als je zelf een grote glimlach blijft houden. Maar soms zakt het kontakt toch af naar “give me one Birr”. Kinderen meestal, maar ook ouderen wel. Een aardige variant die ik onlangs kreeg: “give me one Birr and I will not harm you”.

De meeste mensen op straat gaan ergens heen. Niet snel, wel heel gezellig. Er zijn ook mensen die nu even nergens heen hoeven. Die zitten bijvoorbeeld op hun inkomstenbron: een slimme kruiwagen (leuk, die zijn per stad verschillend, maar binnen een stad hetzelfde gebouwd), een ezelkar (bosje voer voor de ezel op de kar buiten bereik van de ezel, is voor later), of een steen (geen inkomsten). Wie wit is en wel ergens heen gaat heeft snel hun belangstelling, zeker van hen op de steen. “Where are you go?”. Meestal leidt dat niet echt tot een gesprek, gezien het nivo Engels. Sommigen bulderen je daarbij echt aan: “You!! Where are you go!” Ik denk dat ze vroeger in de bergen woonden. Daar moet je je best doen dat ze je over het ravijn heen nog horen. Maar het klinkt alsof een chagrijnige militair op het punt staat zijn Kalashnikov te richten.

Where am I go? Naar Addis, vliegen. Donderdag de 19e te horen gekregen; workshop van een week. Komt dat even leuk uit! Kan ik Hanny donderdagavond ophalen van Bole airport en zaterdag meteen mee naar de bruiloft van Saskia en Gech... Dat zou anders drie snipperdagen kosten.

Dé man achter Ethiopian Airlines in Arba Minch is Beteleye. Hij bemant het kantoortje naast het Tourist hotel en schrijft daar met de hand de tickets uit. Zaterdag liep ik net toch een beetje gespannen een ‘sacred burial forest’ hoog in de bergen in (waarover later misschien meer), gaat acuut en indringend mijn mobiel af (dat er daar dekking is! Heel bijzonder). Beteleye.
”Je hebt gisteren telefonisch in Addis geboekt voor de vlucht van morgen, maar je ticket niet opgehaald en betaald. Ga je nog? Er is inmiddels een wachtlijst van tien.”
“Absoluut.” Ik had met een collega die ook gaat afgesproken dat hij de tickets haalde zaterdagochtend. Dat was kennelijk niet gebeurd.
“Vanmiddag komen halen dan.”
Tweemaal per week landt er een vliegtuig met 52 zitplaatsen op Arba Minch Airport. Op zondag vliegt het Addis-Arba Minch-Jimma-Addis, en op woensdag andersom. De luchthaven heeft één landingsbaan, en een in 2001 nieuw gebouwde terminal en kleine verkeeerstoren met veel marmer binnen en buiten. Vóór de geplande aankomsttijd rijden twee busjes met personeel er heen, die doen alles open en zetten alles aan. Beteleye neemt plaats achter een van de vier incheckbalies en boekt iedereen in. Iedereen, dat is hooguit twintig personen, want de meeste passagiers reizen tussen Addis en Jimma en blijven in het vliegtuig.Veiligheidspersoneel (één man en één vrouw) wroet grondig door alle bagage en fouilleert iedereen; drie militairen en drie kruiers in Ethiopian uniformen kijken toe.
Daarna gaat Beteleye rond om iedereen te vertellen dat er helaas een uur vertraging is. Een uur later gaat hij weer rond, met pen en papier deze keer: er is nog een extra vertraging van twee uur en wat willen we ontbijten, courtesy Ethiopian. Hij neemt de bestellingen op en laat het bij het Tourist hotel klaarmaken - die doet de catering.
Als het vliegtuig komt em tot stilstand is gekomen legt hij persoonlijk het blok voor het neuswiel, wijst aankomende passagiers de weg, geeft op zijn tenen het nieuwe papierwerk door het raampje van de cabine af aan de piloot, en komt dan de deur open doen om onze boardingpasses weer in te nemen.

En als je dan vlak voor de tussenlanding in Jimma denkt: hé, heb ik nou echt mijn regenjas weer eens op het vliegveld laten liggen? Dan hoef je eenmaal op de grond alleen maar een SMS naar Beteleye’s privé-mobiel te sturen (een zakelijke kon er niet af, zijn kantoor heeft al een vaste lijn) en binnen de kortste keren stelt hij je gerust: “come in my office”...

Ook op straat http://hanshesseling.nl/boys.AVI