Dan en Debby

Lang verwacht bezoek uit Amerika. Bij het weeshuis was de hele week al een grote schoonmaak aan de gang en er is lang gesproken over het programma dat men hen aan zou moeten bieden. Programma! Magisch woord. Habtamu heeft het er ook graag over. Wie zegt er dat ze hier niet kunnen plannen? Programma’s zitten goed in elkaar! Er is sprake van het regelen van deelnemers, inkoop, voorbereiden, instuderen. Zie onze belevenissen in Zigit, vorige aflevering. Waterdicht geprogrammeerd.

Nu waren Dan en Debbie niet gekomen voor een programma. Eigenlijk wilde Dan flink met de handen uit de mouwen overdag, hij is building contractor en kan veel met waterleidingen, afrasteringen, elektra, noem maar op. Daarnaast wilden ze samen bespreken of en hoe hun kerk het weeshuis kon steunen. Maar als je gastheren een programma in hun hoofd hebben moet je van goeden huize komen om nog te doen wat je zelf wilt. Er worden flinke kosten gemaakt en geen moeite lijkt teveel bij de voorbereidingen. Er is geen andere keus dan het resultaat maar over je heen te laten komen, en te proberen je zorgen dat dit toch meer kost dan je zou willen te vergeten...
Zoals wij dat vorige week hadden in Zigit, waar voor vijftig man eten gemaakt was, en waar Habtamu na afloop zij dat er nóg een ‘program’ ging komen. De week daarop, veel eenvoudiger, maak je geen zorgen, maar je moet wel komen.
Daarover later meer...

Toen ik woensdagmorgen om 09.00 uur aan kwam waren de meeste kinderen al gehuld in traditionele ceremoniele kleding. Dat is eigenlijk altijd wit hier. De compound was versierd met bloemen en zelf gemaakte slingers, en twee jongemannen van de kerk waren religieuze liederen aan het oefenen met de groep oudere kinderen. Swingend, gospelachtig. Ik moest en zou ook in traditionele kleding. Warm, over mijn gewone kleren heen,maar wel grappig. Dan en Debbie werden ontroerend verwelkomd door een meisje en een jongetje met bloemen, en weeshuismoeder Tsehay tussen hen in. De andere kleine en grotere kinderen kwamen er zingend en klappend in optocht achteraan. Er was echt heel veel werk van gemaakt! Maar daar kwam meteen al heel wat voor terug: Dan en Deborah hadden een digitale camera en een laptop bij zich voor het weeshuis en een forse hoeveelheid eerste hulp materialen en medicijnen, en potloden, en leuke haardingen voor de dametjes. Verder een héééle grote zak lollies in de meest verschrikkelijke kleuren, maar daar kreeg je wel een mooie blauwe of groene tong van en dat hadden ze geloof ik nog niet vaak gezien.

De hele woensdagmorgen en de lunch gingen heen met de ceremonie, maar ’s middags was er dan tijd om wat te doen. Het had me tevoren veel energie gekost om Tsehay, Andaluem en team duidelijk te maken dat deze twee mensen echt ook kwamen om te helpen. Er is genoeg te doen, in hun nieuwe gebouwtje dat van binnen nog helemaal afgewerkt moet worden. Omdat er geen geld was voor materiaal (daarom ligt de afbouw ook stil), was ik met Andualem naar het dorp gegaan om in elk geval vast een paar potten verf te kopen en kwasten. En op jacht naar klusjes vond ik bovendien uit dat de douche bij Tsehay, het toilet, en een wasbak, al maandenlang niet werkten omdat er hier een kraan, daar een vlotter, enzovoort defekt was en het water dus maar gewoon was afgesloten. Zou in een handomdraai gerepareerd kunnen worden door Dan, als er spullen waren, en gereedschap... Het blijft voor mij onbegrijpelijk dat men zo weinig aan onderhoud en reparatie doet (met name sanitair is heel vaak defekt hier), terwijl er maar zo weinig inspanning en geld nodig is om relatief heel veel comfort en hygiene terug te krijgen. Dan kon die middag nog wel de juiste bahco regelen in Sikela om de defekte onderdelen los te halen – maar toen was er geen tijd meer om de vervangende componenten te kopen. Wel hebben we meteen gekeken naar grote watertanks om eventueel in de tuin te plaatsen zodat er altijd automatisch reserve is gedurende de uren dat het waterbedrijf de toevoer afgesloten heeft. En toen Dan hoorde dat we hier veel stroomstoringen hebben en elke derde dag helemaal geen stroom, wilde hij ook nog kijken of we hier een generator konden kopen. We hebben zowel tank als generator gevonden en prijzen opgevraagd van alle andere materialen die er nog nodig zijn voor de afbouw van het nieuwe gebouw. Ik ben heel benieuwd wat het bezoek van deze twee enorm aardige mensen uiteindelijk voor het weeshuis op gaat leveren.

Tussen alle klusbeslommeringen door heeft iedereen lekker met de kinderen gespeeld en geknuffeld. Vorige week had Tsehay net uit een plattelandsgebied een aardig eind hier vandaan, negen nieuwe kindertjes opgehaald waaronder 4 hele lieve kleine babies van 2-3 maanden en een aantal kinderen van een jaar of drie. Van sommige kinderen waren de ouders overleden aan aids, van anderen leefde een ouder nog maar was stervende en had daarom afstand gedaan van het kind. Sommige kinderen werden afgestaan omdat er geen vader was en moeder naar een ander gebied wilde om een beter leven voor zichzelf te zoeken, een kindje was gevonden in de bush en twee kindjes waren van moeders die dermate grote mentale problemen hadden dat ze niet in staat waren voor de kinderen te zorgen. De overgang voor deze kinderen was erg groot, vorige week leefden ze nog in een hut en nu ineens tussen een heleboel andere mensen die ze niet kennen in een echt huis. Een van de kinderen heeft drie dagen apathisch om zich heen gekeken, haar heb ik vandaag pas voor het eerst een beetje zien spelen.

De tweede dag van het bezoek was opnieuw goed voorbereid – en waterdicht geprogrammeerd. Geen ontsnappen aan. Vandaag was namelijk de zeer grote speaker en de synthesizer van de kerk geleend en was ook de eigen installatie uit huis gehaald en op deze manier was er buiten op de compound een soort kerk ingericht. Vanuit een paar kerken waren er een aantal voorgangers aanwezig en de dag startte met een soort kerkdienst. Dit keer moesten overigens zowel Deborah, Dan als ik in tradionele kleding; Dan zag er uit als een oliesjeik. De dienst werd geopend door een optocht van klappende,zingende en swingende kinderen. Daarna volgden een paar korte lezinkjes en een paar preken/gebeden die in het Amhaars gehouden werden en netjes min of meer simultaan vertaald werden voor ons. Eerlijk gezegd was ik niet erg onder de indruk van de inhoud van het gezegde. De gebeden werden afgewisseld met swingende zang, aan het eind was een ware dansvloer ontstaan. Als je niet beter wist zou je echt denken dat je op een of ander feestje beland was.

Na de dienst weer een koffieceremonie en daarna een zeer uitgebreide cultural lunch met heel erg veel erg lekker eten. Ik schat dat er voor zo’n 70 mensen gekookt was. Net voor de dienst begon zag ik de guard met een schaap naar achteren lopen: die zien we nooit meer terug !! Toen ik tijdens de dienst achterom keek zag ik dat de guard druk bezig was het inmiddels geslachte schaap en in stukken te snijden. Hij of zij was erg lekker.

Na de lunch was het tijd voor het serieuze werk en gingen we in vergadering die geopend werd met gebed. Eerst werd een uiteenzetting gegeven over hoe het weeshuis ontstaan is en hoeveel mensen en instanties haar inmiddels weten te vinden. Hierna werd uitvoerig uitgelegd wat de noden van het weeshuis waren en welke prioriteiten men daarbij zag. Dan en Deborah onderzoeken voor hun kerk hoe die mogelijk in de toekomst op een structurele manier kan helpen. De staf van het weeshuis liet zich voorlopig maar even lekker gaan bij het opsommen van wat er nodig was: hulp bij het afbouwen van het nieuwe gebouw, de generator, de watertank, een 4-wheel drive, bijbels, gitaren, een stevige geluidsinstallatie om zelf met de kinderen religieuze muziek te kunnen maken, meer speel en ontwikkelingsmateriaal...

Dan heeft al wel duidelijk gemeld dat er dan een goede administratie en verslaglegging moet komen (iets waar ik zelf ook al weken achteraan zit maar wat niet geweldig opgepakt wordt). Financiers gaan geen ‘hit and miss’ donaties doen. Zaken moeten professioneel aangepakt worden als men echt de verdere groei wil realiseren. Tsehay heeft namelijk plannen voor nog meer nieuwbouw, en voor de bouw van wat winkeltjes en workshops om ook zelf de nodige inkomsten te kunnen genereren. Daarnaast wil ze graag een lagere school en een school voor beroepsonderwijs oprichten en een kleine kliniek stichten... Ik vind deze plannen zelf te groots, ze zullen hooguit alleen in kleine stapjes gerealiseerd kunnen worden, en inderdaad zal een meer bedrijfsmatige aanpak noodzakelijk zal zijn. En het zal ook betekenen dat je financiën transparant moeten zijn, dat je verantwoording af moet gaan leggen aan je sponsors en misschien niet altijd de dingen op je eigen manier kunt doen. Ik ben bang dat Tsehay dat wel eens moeilijk of niet zou kunnen accepteren!

Na dit programma-onderdeel stond een circusoptreden van de kinderen op het programma waarvoor ze ergens anders aan het oefenen waren. We zijn er niet achter gekomen wat de reden was, maar na anderhalf uur wachten (niet erg want we konden lekker spelen met de kleuters en babytjes flesjes geven), vroeg ik of we die ene slapende kleuter niet wakker moesten maken zodat die ook het circus kon zien. En toen vertelde men dat ze inmiddels besloten hadden het circus naar zaterdagochtend te verplaatsen. Tja, programs can change. Als ze dat nu even eerder gezegd hadden dan hadden we de spullen voor douche, toilet en wasbak nog kunnen kopen. Morgen misschien ?

Morgen ga ik samen met Deborah leren injeras te bakken en wats (stoofpotjes) te maken. Lijkt me erg leuk, ziet er een beetje uit als pannenkoeken bakken maar is waarschijnlijk een stuk moeilijker.
En dan zaterdag weer naar Zigitti omdat de ceremonie en het program daar nog niet afgelopen is. De vraag is of de 5 bomen gespaard blijven als wij die 1500 birr lappen of dat ze inmiddels alweer gekapt moeten worden om iets anders te kunnen betalen. Volgende week lezen jullie het antwoord op deze vraag.

Foto's: http://hanshesseling.nl/or2.pdf