Een dag uit het leven van ...

Een dag uit het leven van ..
Vandaag, dinsdag 6 mei was de eerste normale werkdag in anderhalve week tijd hier. Voor we met vakantie gingen had ik met Andualem afgesproken dat ik vandaag om 9.30 uur in het weeshuis zou zijn om het bezoek van de Amerikanen verder voor te bereiden. Terwijl we in Awassa waren had ik dat nog eens per mail aan hem bevestigd. Ik dus vanmorgen vol goede moed op pad, maar toen ik onze compound afliep hoorde ik achter me mijn naam roepen. De bus uit Zigitti Bakole was net aankomen rijden en daar bleek onze acting headmaster Habtamu uit te stappen. Hij was op weg naar ons huis omdat hij me telefonisch niet kon bereiken (logisch als je telefoon gejat is) en nu kwam hij me maar gewoon ophalen. De voorzitter van de kebele was ook onderweg en ze wilden mij meenemen en introduceren bij de headmaster van het Educational Office van de Woreda (ter herinnering de bestuurlijke indeling hier is: kebele, woreda, zone, region en staat). De voorzitter van de kebele was ‘s ochtends om half tien al helemaal te voet vanuit Zigitti naar beneden gekomen, een wandeling waar wij onlangs ruim 4 uur over gedaan hebben. Eenmaal in het bureau van de headmaster gaf Habtamu eerst een uiteenzetting over wat een geweldige mensen wij wel niet waren en wat we allemaal voor de school deden. Om vervolgens pats boem mij het woord te geven en te zeggen dat ik deze headmaster nu alles kon vragen wat ik wilde. En daar sta je dan, op dat moment volkomen onvoorbereid, enigzins verbouwereerd te kijken. Heb dus maar verteld hoe het allemaal gekomen is en vooral ook dat er heel veel mensen in Nederland en Amerika zijn die dit mogelijk maken. Ook uitgelegd dat wij alleen voor het meubiliar zorgen en dat de afspraak is dat het transport naar boven georganiseerd en betaald moet worden door school, kebele of woreda, omdat wij het belangrijk vinden dat de gemeenschap zelf ook een bijdrage levert. Nadat ik uitgepraat was volgde een kleine bedankspeech van de headmaster die aangaf dat zij graag wilden helpen bij het transport. Het vervolg van het gesprek was in het Amhaars. Na afloop vertelde Habtamu dat de goede man in zijn eentje geen beslissingen kon nemen maar wilde proberen te regelen dat zij voor de helft van het transport de zorg of de kosten zouden dragen. Nog geen harde toezegging dus. Op de vaag aan Habtamu of zij de middelen hadden om dan de andere helft te financieren luidde het antwoord dat de school geen geld had maar dat ze het op zouden lossen door 25 bomen te kappen, die te verkopen en van de opbrengst het transport zouden betalen. Een probleempje er bij dus, want 25 bomen kappen in dit toch al door ontbossing en erosie geteisterde land, dat kunnen we natuurlijk niet op ons geweten nemen... De verwachte opbrengst van die 25 bomen was omgerekend ongeveer 335 euro.
Habtamu zit nooit om verrassingen verlegen dus hij had er nog een voor ons in petto. We hadden de afspraak dat ik met twee Engelse vrijwilligers vrijdag de school zou bezoeken omdat Rob, een leraar Engels ook wel geinteresseerd is in de problematiek van de school en misschien op het gebied van lesboeken of training van docenten (hun Engels is vaak niet al te best) nog een bijdrage kan leveren. De verrassing van Habtamu bestond eruit dat hij er op stond dat Hans en Aseffa ook mee zouden komen want men heeft speciaal ter ere van ons in samenwerking met de kebele een ceremonie georganiseerd. We houden ons hart vast wat dat gaat inhouden en wat ons te wachten staat (duizend kinderen die voor ons een lied aan heffen of 2000 handen laten klappen?? ). Volgende week weten en vertellen we er meer over.
Omdat dit onverwachte intermezzo toch wel aardig wat tijd in beslag nam dacht ik netjes te zijn en Andualem maar even te bellen met de mededeling dat ik wat vertraagd was. Wat schetst mijn verbazing : Andualem was ondanks onze tot twee keer toe gemaakte afspraak niet aanwezig in het weeshuis. Toen heb ik toch maar even laten merken dat ik dat niet echt fijn vond, waarop hij alsnog besloot naar het weeshuis te komen. En daar werd ik er weer even aan herinnerd hoe lastig de communicatie hier soms is. Enerzijds heeft dat te maken met het feit dat hun Engels vaak minder goed is dan in eerste instantie lijkt en ze niet alles begrijpen, maar anderzijds ook met het feit ze soms heel goed weten wat ze willen en niet van dat idee af te brengen zijn. Wat het weeshuis namelijk hoopt is dat de Amerikanen die op bezoek komen in staat en bereid zijn op een continue basis financiele steun te bieden. Die vraag heb ik inmiddels al (ik denk op een slimme manier) per mail aan de Amerikanen overgebracht, maar zij hebben zich daar nog niet over uitgelaten. Wel hebben ze laten weten dat ze ongeveer 2 weken hier zullen zijn en in die tijd in het weeshuis actief de handen uit de mouwen willen steken. De man is een gepensioneerde bouwer en kan op allerlei gebied dingen aanpakken heeft hij geschreven. Op dit moment is er een nieuwbouwproject gaande dus ik had hen gevraagd na te denken wat de Amerikanen in praktische zin konden doen en daarbij een aantal tips gegeven. Ook gezegd dat men wel moest zorgen dat de benodigde materialen zoals bijvoorbeeld verf en kwasten dan wel aanwezig moeten zijn. Het leek aan dovemansoren gericht: alle ideeën en vragen die op tafel kwamen, kwamen er op neer dat aan de Amerikanen geld gevraagd zou worden. Voor een tweede verdieping op de nieuwbouw, voor voedsel etc. Ik heb alles uit de kast moeten halen om duidelijk te maken dat de Amerikanen echt geschreven hebben dat ze praktisch aan de slag willen en dat ze die mogelijkheid nu eigenlijk ook moeten bieden. En natuurlijk zullen we als ze hier eenmaal zijn ook de financiele situatie ter sprake brengen.
Klap op de vuurpijl was voor mij dat Andualem zich min of meer rot schrok dat de Amerikanen al over een week op de stoep zouden staan!! We zijn er al weken over in gesprek en hij weet de datum ook al langere tijd. Is dit de verwarring omdat er een Ethiopische en een Westerse kalender bestaat (het is hier vandaag geen 6 mei maar 28 april) of heeft het ook te maken met het feit dat plannen niet de meest ontwikkelde kwaliteit van de gemiddelde Ethiopier is ? Naar het antwoord zal het wel gissen blijven.
Vanmiddag had ik een afspraak met Aseffa om zeil uit te gaan zoeken voor een van de arme kleuterschooltjes en naar matrassen te kijken zodat de jongste kleuters niet meer op de betonnen vloer hoeven te slapen. Toen ik in het dorp aankwam liep ik Ina en Yesni tegen het lijf. Ina en haar man hebben een eigen zoon en daarnaast twee geadopteerde Ethiopische kinderen. Yesni, de 11 jarige dochter was vorig jaar tijdens haar vakantie in Ethiopie onder de indruk geraakt van de omstandigheden waaronder veel kinderen hier hun schooltijd doorbrengen. Yesni wilde daar wat aan doen en heeft in een NCRV programma een oproep voor gevulde schooletuis gedaan. Ze hoopte er 150 te krijgen, het werden er 1100. Het grootste deel wacht in Nederland nog op verzending maar ze vond het leuk om er tijdens haar vakantie zelf een school te bezoeken en etuis uit te delen. Afgelopen vrijdag ben ik dus met deze familie en father John naar een school geweest die 2750 leerlingen heeft, waarvan ongeveer 150 weeskinderen. Toen we aankwamen zaten er honderden kinderen netjes op de grond te wachten, de groep weeskinderen die de kadotjes zouden krijgen zat onder een aparte boom. Ze vonden het allemaal prachtig en spannend zo’n groepje blanken. Toen Yesni de etuis uitdeelde kwamen de kinderen keurig in de rij langs met hele serieuze gezichten en ze durfden Yesni bijna niet aan te kijken. Maar dat was snel over toen ze iets verderop op de grond gingen zitten om hun schatten te bekijken. Prachtig om die blij verrukte gezichten te zien. Honderden kinderen renden luid joelend achter ons aan toen we het terrein van de school weer verlieten.
Daarna met Asefa inderdaad zeil uitgezocht en nog naar de timmermans associatie geweest om te kijken hoever de productie van onze meubeltjes gevorderd is en afspraken gemaakt over wanneer ze vervoerd kunnen worden naar Zigitti. Nu dus alleen nog niet al te prijzig vervoer zien te regelen en proberen te voorkomen dat er 25 bomen gekapt worden,