Sponsoring schoolmeubilair?

Het blijft soms lastig om je te realiseren dat je echt in een heel ander land woont nu.
Omdat
- ons eigen huisje inmiddels echt eigen is en we thuis denken redelijk hygienisch te leven,
- je op straat niet zomaar aan mensen ziet of ze wel of niet HIV/AIDS geinfecteerd zijn,
- ik nog steeds niet helemaal onverschillig sta tegenover bepaalde uiterlijkheden

bedoel ik met de vraag of er hier ook ergens een goede kapper is gewoon of er iemand is die een redelijk model weet te knippen in een bos dameshaar. De buurman gaf aan dat er volgens hem een hele goede kapper was in Arba Minch waar hij zelf ook altijd naar toe ging. Op mijn vraag of die kapper dan ook ervaring had met dames knippen was het antwoord nee. Vrouwen laten hun haar hier in Arba Minch niet knippen. Zij maken bij elkaar de meest prachtige vlechtpatronen. Er zijn echt artistieke creaties bij, vaak al bij hele jonge meisjes.
Maar buurman zei ook dat hij bewust een kapper kiest die voorzichtig en hygienisch werkt, met name omdat je dan geen risico op HIV/Aids besmetting loopt. Vooroordeel of realiteit? Maakt mijn kappersprobleem niet makkelijker. Misschien toch maar wachten tot ik een keer weer in Addis ben.

Enkele communicatieproblemen verder ben ik woensdag ook weer bij het weeshuis geweest. Voorlopig probeer ik daar minimaal een keer per week naar toe te gaan om te kijken of ik hen onder meer wat kan helpen met het opzetten van een financiele administratie. Toen ik deze week kwam was Andualem de hele dag op het politiebureau samen met de in de bush gevonden baby en een kinderverzorgster. Alle papieren moesten namelijk in orde gemaakt worden, zodat de baby officieel als wees of vondeling (ik weet niet hoe ze dat precies omschrijven in zo’n geval) geregistreerd wordt. Jammer dat het kindje zelf niet gewoon in het weeshuis kon blijven, maar daarvoor ook zelf de hele dag in het politiebureau moest zijn. Binnenkort zal het naar Addis Abeba gebracht worden van waaruit het naar een adoptiegezin waarschijnlijk in Frankrijk zal gaan.

Woensdag bleken we ineens een nieuwe achterbuurman gekregen te hebben. Een Duitse medisch student die hier stage loopt. Na een paar maanden Addis wilde hij graag wat ervaring opdoen in een plattelandsgebied. Hij had alleen zijn rugzak, waterkoker en ventilator bij zich. Het enige meubilair in zijn huis was een bed. Omdat wij inmiddels al wat spullen hadden gekocht voor het grotere huis hebben we hem dus een beetje ingericht en van wat keukenspullen voorzien. Hij was er erg blij mee. Hij werkt op de chirurgische afdeling. Het ziekenhuis hier moet een gebied met 1 miljoen inwoners bedienen en heeft daarvoor 1 chirurg die bijna dag en nacht schijnt te werken. Dat kun je je bijna niet voorstellen. Als wij de student vervolgens vragen of het voor hem niet moeilijk communiceren is omdat de meeste patienten hier geen Engels spreken bevestigt hij dat. Maar wat hij ook vertelt is dat hij niet de enige is die last heeft van communicatieproblemen. De Ethiopische patiënten uit afgelegen streken hier spreken vaak geen Amhaars, en het verplegend personeel dat uit alle delen van Ethiopië komt spreekt hun taal niet. Waardoor hun onderlinge communicatie vaak met behulp van gebarentaal plaats moet vinden. Bizar, en ik vraag me af hoeveel daardoor fout gaat.

Vandaag ben ik samen met Aseffa, een student die veel doet voor de katholieke missie en voor de Nederlandse stichting Kunezuva naar het schooltje in de bergen geweest. Dit was voor het eerst dat ik er op een doordeweekse dag was en dan zie je pas hoeveel dat is, 1400 kinderen in een school. De kinderen vonden het prachtig dat wij er waren en moesten natuurlijk allemaal een paar woorden Engels spreken. Onze vriend Habtamu is momenteel plaatsvervangend hoofd van de school en aan hem hebben we gevraagd waar de school nu de meeste behoefte aan heeft. Want het moet er nu dus maar eens van komen om daadwerkelijk een stukje hulp te bieden.

Eind van het gesprek is dat ik de school beloofd heb te proberen fondsen te werven om schooltafeltjes en bankjes (dat is een meubeltje hier) te kopen. Voorwaarde daarbij is wel dat de school samen met de ouders voor het transport zorgt en de kosten daarvan ook betaalt. Wij vinden het heel belangrijk dat ze zelf ook een duidelijke bijdrage leveren anders wordt het wel heel erg makkelijk. Ik gun het deze kinderen en leraren zo ontzettend als je ziet wat zij er zelf voor over hebben om onderwijs te kunnen volgen en geven en met wat een beperkte middelen ze dat moeten doen. We willen 250 bankjes laten maken (voor 750 kinderen dus), zodat samen met hergebruik en herstel van het al aanwezige schaarse meubilair toch een aardig werkbare situatie ontstaat. Zelf zou ik het liefst meteen meer lokalen doen, want de prijzen van meubilair stijgen hier hard, en ik heb gewoon het idee dat dit dorpje niet voor niets op onze weg is gekomen. Maar dan wordt het ermee gemoeide bedrag gewoon te hoog – elk meubeltje kost zo’n 23 Euro - en je geeft wel een heel bijzonder signaal af aan je omgeving.
We kiezen ervoor om het meubilair zelf te bestellen bij een timmerliedenassociatie en met behulp van Aseffa toe te zien op het gehele proces. Aseffa heeft al meer van deze scholenprojecten gedaan voor een Nederlandse stichting, en heeft ervaring met het inbouwen van garanties (brieven van autoriteiten enzo), zodat bijvoorbeeld het meubilair later niet gaat zwerven. Dit leek ons de beste manier om zeker te weten dat het geld besteed wordt aan het overeengekomen doel.

Nu hebben sommigen van jullie al het idee geopperd om een soort fondsje op te richten waaraan ieder die dat wil een financiele bijdrage kan leveren. Ik had in Nederland al gevraagd of ik voor zo’n doel een girorekening kon openen die dan niet op onze persoonlijke naam zou staan. Dat blijkt niet te kunnen tenzij je een officiele stichting bent en dat vonden we even iets te ver gaan. Daarom gebruiken we een bestaande girorekening van ons. We hebben al 900 Euro in kas van familieleden en gulle gevers op de EPO bij Hans´ afscheid. Met Aseffa en Habtamu hebben we een naam voor het project bedacht: Eneredada. In het Amhaars betekent dit: laten we elkaar helpen. Bij wijze van label en inventaris wordt het woord Eneredada, en een volgnummer, op elk meubeltje geschilderd (net als de Universiteit ook met al ons meubilair heeft gedaan...). Dit om te kunnen controleren of alles er op een bepaald moment nog is en om het voor kwaadwillenden lastiger te maken er mee aan de haal te gaan.

Wil je iets bijdragen? Dat kan dan via giro 1746600 t.n.v. J.C. Hesseling en A.R. Abels te Delft, onder vermelding van Eneredada.

We blijven jullie op de hoogte houden van onze ervaringen en natuurlijk van het schoolproject.

Een paar beelden van de school en de lokalen vind je op
http://hanshesseling.nl/arba/am5/schoolzigit1.pdf .
Hans heeft na een kleine twee maanden ook weer een engelstalige samenvatting voor zijn voormalige collega’s gemaakt, waar ook wat meer op ICT op AMU wordt ingegaan. Die vind je op http://hanshesseling.nl/amtxt2.html als je ook interesse hebt.