Logée

De bus uit Awasa deed er wat langer over dan verwacht en er kwamen niet 3 vrijwilligers maar alleen onze landgenote Judith uit de bus stappen. Ik bleek niet de enige zieke te zijn, want Jacintha was ook ziek en dus hadden zij en Cameron besloten toch maar niet te komen. Jammer, het waren gezellige luitjes en een beetje vervelend want ik had voor hen een kamer geboekt bij het Tourist hotel en ze hadden niet zelf het hotel afgezegd. Ik vond het niet echt fijn, om nadat ik eerst eerder in de week een flinke korting onderhandeld had voor hen, nu te moeten zeggen dat ze niet kwamen. Het was tenslotte inmiddels al 3 uur ’s middags. Maar dat afzeggen ging gelukkig heel soepel.

Judith heeft in de woonkamer op ons fraaie roestige universiteitsbed geslapen, niet veel privacy en comfort maar ook geen hoge hotelrekening en dat komt de meeste jonge volunteers hier goed uit.

Omdat ik me woensdags al zoveel beter voelde durfden we het aan om donderdags een flinke wandeling door Arba Minch te maken. We hebben- alsof we er zelf al jaren wonen- Judith rondgeleid door de stad en zijn ’s middags weer naar de Kulfo rivier gegaan. Omdat het die dag een feestdag was, was het er minder druk en daarmee minder kleurrijk dan andere dagen. Er lag relatief weinig was te drogen. De wandeling door de plantages was opnieuw prachtig en de oversteek van drie blanken door de rivier was aanleiding voor de nodige reacties van onze Ethiopische stadsgnoten. Aan de overkant gekomen zaten er een paar mannen klaar om ons wat mango's en limoentjes te geven. Dit keer hebben we ze maar niet ter plekke opgegeten, want het vermoeden bestaat inmiddels dat ik zondag daarmee mijn amoeben heb opgelopen.
Na de rivier zijn we nog naar Secha gegaan en hebben op het terras van het Bekele Mole Hotel even lekker wat gedronken en van het prachtige uitzicht genoten. Dit keer helaas geen bavianen op het terras.
Vervolgens zorgen om 19.00 uur thuis te zijn want sinds enkele dagen komt er ‘s avonds weer een uurtje water uit de kraan en moeten we dus thuis zijn om onze emmers te vullen en van een heerlijke koude douche te genieten.

Vrijdagochtend werden we al vroeg gewekt door het lawaai van de kerken, maar ook door een man met een enorme hoorn die al toeterend en roepend over onze compound liep. Mijn vermoeden was juist: het was een soort omroeper die namens de idir (een soort sociale verzekering) kwam meedelen dat het zoontje van een van de leden van de idir overleden was en dat men opgeroepen werd om dan en dan aanwezig te zijn bij het rouwbeklag. Zoals wij ons verzekeren tegen bepaalde risicos kennen ze hier de idirs. Een groep mensen vormt samen een soort vereniging die regelmatig bij elkaar komt en dan steeds een beetje geld in de pot doet. Althans zo heeft Gebru het ons uitgelegd. Op het moment dat een van de leden een probleem heeft en er geld nodig is dan wordt dat uit de pot gehaald waarbij wel in de gaten gehouden wordt wie wat inlegt en wat er voor wie betaald wordt.
Het lidmaatschap van een idir brengt ook verplichtingen mee. Op het moment dat er bijvoorbeeld iemand overlijdt ben je ook verplicht om aan het rouwbeklag dat een aantal dagen duurt en waar veel mensen komen deel te nemen en eten of drinken mee te brengen zodat alle gasten voorzien kunnen worden. Het niet aan deze verplichtingen voldoen levert boetes op, vertelde onze buurman.
Aangezien wij geen lid zijn van welke idir dan ook kon Hans gewoon naar zijn werk, en omdat de 14 km wandelen van donderdag mij toch niet goed bekomen was en ik het toilet weer vaker nodig had dan me lief was, zijn Judith en ik gewoon nog een dagje wezen keutelen in en om huis en in Arba Minch. Was erg gezellig en heerlijk ontspannen.
Aan het feit dat keutelen in en om huis lekker is merk ik dat ons plekkie nu ook wel echt ons plekkie geworden is.

Zaterdag zijn we als een stel gewone toeristen een dag naar het Nech Sar National Park geweest. De weg door het park is heel erg slecht en een dagje op een bankje in een 4 wheel drive staat volgens mij gelijk aan een paar uur krachttraining in de sportschool. Je hebt namerlijk nogal wat spieren nodig om je lichaam zodanig in balans te houden dat je van je bankie gelanceerd wordt. Het park was mooi, prachtige savanne vlaktes en hele mooie uitzichten op de bergen en meren. We hebben erg veel zebras en bavianen gezien, enkele gazelles, en paar dik-dik’s, en verschillende wrattenzwijnen. De eerste dieren die we zagen waren een paar wrattenzwijnen die midden op de weg stonden te snuffelen aan het levenloze lichaam van een zeer oude en uitgemergelde baviaan die kennelijk kort daarvoor zijn laatste adem uitgeblazen had. In de verte ook nog een hartebeest gezien en een aantal mooie vogels. Maar eerlijk is eerlijk, als je echt voor het wild gaat moet je een ander Afrikaans park uitkiezen.
In de namiddag zijn we met een boot naar het Chamomeer geweest en dat was heel erg mooi. Het is een schitterend meer, we hebben een flinke groep nijlpaarden gezien en ik schat zo’n 15 krikodillen. De grote menigte had het strand al weer verlaten. Ik denk dat we iets te laat in de middag waren. Bij het meer ook weer de nodige vogels gezien: visarenden, reigers, grote groepen pelikanen, zwaluwen en andere waarvan ik de namen niet weet. Vogelaars kunnen in Ethiopie hun hart ophalen.
Het was een lange dag, 12 uur op pad geweest, maar zeer de moeite waard.

Zondagmorgen om half vijf liep de wekker af en heeft Hans Judith naar het busstation gebracht. Je moet rond kwart over vijf aanwezig zijn om nog een zitplaats in de bus te kunnen bemachtigen. En dat laatste is toch wel lekker als je een rit van 8 uur voor de boeg hebt om 250 kilometer te overbruggen.
Omdat mijn amoebenproblemen nog steeds niet over zijn, waarbij ik me afvraag of ik niet meer last van de bijwerkingen van het medicijn heb dan van de beestjes, hebben we besloten om vandaag maar eens lekker thuis te blijven en te genieten van het uitzicht op ons eigen verandaatje. Ik denk dat de buurman liever had gehad dat we wel weg gegaan waren want het in stukken hakken van een grote en zeer harde pompoen gaf eigenlijk onfatsoenlijk veel lawaai voor de zondagochtend. Staat we weer een beetje quitte, want het halejuja etc uit zijn tv/woonkamer is soms ook niet misselijk!

Foto’s bij deze aflevering op http://hanshesseling.nl/arba/am5/am7.pdf

Te zien:
1 Hanny met medicijn
2 dienster van de buren waar Hanny eerder al over schreef
3 – 6 met Judith door Arba Minch
7 wennen aan een kale kop
8 – 21 Nech Sar national park
22 pompoensoep in de maak
23 buizerd verschalkt een vogeltje in de tuin