En breed lachte de dokter

“Je hebt geluk!”zei de dokter met een brede lach. “Het is iets heel eenvoudigs.”
Het was Hanny niet aan te zien dat ze geluk had. Beroerder had ze zich lang niet gevoeld.
De witte jas losjes om de schouders ging de arts verder: “Alleen maar drie keer daags een siroopdrankje, en na de derde keer begin je je al een stuk beter te voelen! Het is tenslotte maar amoebiasis.”
Op een of andere manier werden we daar geen van beiden vrolijk van, daar in de Abaya-kliniek. Amoebendysenterie?! Daar kwam Jos destijds toch bijna niet vanaf? En Jet kwakkelde toch ook nog zo lang met de nasleep? Thuis stelde het naslagwerkje “hoe blijf ik gezond in de tropen” ons een beetje gerust: ondanks hardnekkige misverstanden bij zelfs doorgewinterde tropengangers is het door goede behandeling snel en volledig te genezen.

Watskebeurt? Hanny was maandagnacht ziek geworden, en wou ondanks wat koorts en een erg slap gevoel niet meteen ’s ochtends met onze AMU-auto mee naar een arts. Ik kon haar niet overtuigen. Eenmaal bij de AMU werd ik toch al snel ongerust. Hanny bellen lukte niet, maar wel kon ik halverwege de ochtend een AMU-auto met chauffeur terug regelen, vastbesloten om nou-geen-flauwekul haar mee te slepen naar een kliniek. Indachtig mijn malheur met de gangreen-duim in Kenya gaan we liever naar een privé-kliniek dan naar het officiële hospitaal. Hoeft misschien helemaal niet hier, maar andere vrijwilligers raadden dat toch ook aan.

Toen ik thuis kwam was ze al zo ziek dat tegen haar zin meeslepen niet meer aan de orde was...

Inmiddels, dinsdagavond, twee porties medicijnen later, is het nog maar een klein beetje beter. Dat kan kloppen, volgens buurman Tsegai. Die is dean van de AMU medische faculteit. Gaat een paar dagen duren, zegt hij. Balen wel, op dinsdag ziek worden terwijl ze voor woensdag tot en met zaterdag net een interessant programma in elkaar had gezet met onze drie bezoekers uit Awassa. Met onder andere een wandeldag van 25 kilometer erin op vrijdag!

Jammer dat je nooit weet hoe en waar je zoiets oploopt. Dan kan je gericht je gedrag veranderen. Nu moeten we maar in de breedte wat aanpassen: toch het drinkwater koken voor het filteren, vaker handen wassen na veel kindjes een hand te hebben gegeven, zulke dingen.

Het afgelopen weekend hebben we de rivier bij Arba Minch, de Kulfo, ontdekt als stadsrecreatiecentrum, multiwasserij (kleren, lijven, auto’s) en wandelparadijs (de bevloeide bananen- en mangoplantages er langs). Een impressie daarvan zie je in de fotoreeks hierbij. De rivier komt langs heel veel dorpjes, waar heel veel mensen kleren er in wassen, er in baden en nog veel meer dingen doen. Dus heel veel risicowater, als je in amoeben denkt. We hebben hem doorgewaad, handen erin gewassen, mango’tje gegeten... wie weet ligt daar de link.

Zomaar gebeld door Henk en Betsie op een avond! Heel leuk. Henk wees er op dat we een extra nul bij het nummer hadden moeten zetten. Ons korrekte nummer is daarmee 00251916876249.

Voor alle nummers (telefoon, postbus, ...), overzichten van foto’s, plattegrondje van Arba Minch, enzovoort kun je ook altijd kijken op hanshesseling.nl

Foto’s bij deze aflevering op http://hanshesseling.nl/arba/am5/am6.pdf
Internet performance hier staat mijn favoriete web-foto-publicatie met foto-onderschriften niet toe. Zelfs de foto's zullen er misschien nog niet zijn als je dit leest...
Dus hierbij alvast de onderschriften:

1. Eén van de toerako’s op de compound van Mekane Yesus. Vaak drie bij elkaar te zien. Kunnen gezellig keuvelen
2. Ons huisvogeltje op zijn favoriete tak, vanwaar hij af en toe een schijnaanval uitvoert, want we zijn nog steeds een beetje indringers
3. De zondagschoolleerlingen op Mekane Yesus zijn even afgeleid
4. De weg van Mekane Yesus naar Sikela - meisjes van het Health College halverwege
5. Typische straat in rechthoekig beneden-Sikela
6. Ander plekje in Sikela
7. Straatje in heuveliger deel Sikela onderweg naar de rivier
8. De rivier Kulfo langs Sikela
9. Irrigatiekanaaltje naar bananen- en mangoplantages langs de Kulfo – een paradijsje
10. Heel wat was om af te werken
11. Kledingwasstraat
12. Zelf baden mag
13. Badderen ook
14. Waar de Kulfo naar toe stroomt (in de regentijd, want nu haalt hij het niet wegens al die bevloeiing) - Lake Abaya
15. Daarin baden de koeien dan weer
16. De nieuwe AMU fiber-aansluiting van ETC komt eraan
17. Hulpmiddelen fiber-doorvoer naar data centre
18. Net zo’n AMU-Toyota als waar ik mee gehaald en gebracht word, na een verkeerde manoeuvre. Geen zwaargewonden. Moet blijven liggen tot de verzekering geweest is; de wachtsman bewaakt hem dus al een week in deze toestand
19. Rijk bedekte injera op vrijdagmiddag-lunch

En hiet komt onze vaste chroniqueur toch nog even, ze is inmiddels (woensdagmorgen) al aardig beter!

Op de universiteit is deze hele week een workshop Business Process Re-engineering voor alle facuklteitshoofden. Het was de bedoeling dat Hans in de pauzes nog een aantal presenaties zou geven. Maar het blijkt dat de workshop langer duurt en er nauwelijks pauzes zijn. Presentaties geven gaat niet, faculteitshoofden interviewen over ICT-behoeftes ook niet, en die aardge Fikru (baas van Hans) stelde voor dat Hans gezien zijn zieke vrouw dan maar lekker thuis ging werken. Omdat Internet vanmorgen voor de verandering weer eens niet werkte had Hans zijn verhaal nog niet geplaatst en dus kan ik nu mijn ei ook nog even kwijt.

Gisteren moest ik er niet aan denken om ook maar iets te schrijven. Heb me zelden zo beroerd gevoeld, maar inmiddels beginnen de medicijnen te werken en voel ik me al weer een stuk beter, hoewel nog wel erg slap. Je conditie kan in een dag een behoorlijke opdonder krijgen.
En hoe ik het opgelopen heb zal wel altijd een vraag blijven. Als ik hier naar de markt wandel heb ik nog steeds erg veel belangstelling van met name scholieren die hun Engels willen oefenen en van hele jonge kinderen die handjes willen geven of zich gewoon even nestelen tussen je benen en blij zijn met een aai over de bol. Die kleine kindjes zijn vaak wel erg vuil en misschien zijn hun handjes ook niet altijd amoebenvrij, want weet jij veel waar zij hun behoefte doen enzovoort?? Heb me dus voorgenmen om steeds als ik thuis kom maar even goed mijn handen te wassen en niet zonder meer de koelkast in te duiken om er een geschrapt worteltje uit te pakken. Dat zijn alleen van die dingen die ik zo makkelijk weer vergeet.

Helaas moesten we dus gisteren ook de afspraak met het weeshuis afzeggen. Ik zou net daar een beetje aan de slag gaan om te kijken op welke wijze ik ze kan helpen en om wat foto’s te maken ten behoeve van fondsenwervende activiteiten van de Nederlandse stichting Weeshuis Arba Minch. Die stichting wil namelijk een uitbreiding van het weeshuis financieren. Die uitbreiding is vooral gericht op het verbeteren van de sanitaire en hygienische omstandigheden: er komt een gebouwtje met onder andere 4 douches en 4 toiletten en een nieuwe keuken..

Leuk voorvalletje: maandagavond is Hans naar het kappertje op de hoek geweest. Zijn haar was in Nederland voor het laatst geknipt, dus hij begon vooral in zijn nek een beetje een zwerverachtig uiterlijk te krijgen.
De kapper was busy, hij is maar alleen en heeft ook maar een stoel. Dus eerst even buiten op het randje stenen wachten tot je aan de beurt bent. Ik bleef buiten terwijl de kapper aan de slag ging maar werd al snel door Hans geroepen met de vraag of het zo kort genoeg was. Het bleek dat de kapper wel hele korte metten met zijn haar aan het maken was. Hij had gewoon de tondeuze er aan de zijkant op gezet en ging even van beneden naar boven, waarbij Hans hem halverwege een halt toe riep. Zag er even vreemd uit en in ons beste Amhaars hebben we proberen duidelijk te maken dat het niet zo atchier (kort) moest worden. Ik kon mijn lachen echt niet inhouden en vervolgens hadden ook de andere toeschouwers de grootste lol. Waarschijnlijk was dit het eerste niet zwarte hoofd dat deze kapper ooit onder handen had. Vervolgens ben ik weer netjes op de stenen buiten gaan zitten en heb daar naar schatting zo’n 30 minuten doorgebracht. De rij nieuwe wachtenden groeide aan, want ja zo’n blank hoofd daar moet je toch de nodige aandacht aan besteden. Het eindresultaat is redelijk. En dan blijkt de rekening na een half uur hard werk dus 16 eurocent te zijn. Wat doe je dan? Tien keer zoveel is nog weinig – maar hier zet je daarmee de wereld misschien op zijn kop. Hans heeft het dus maar verdubbeld... kapper erg blij...

Ik vraag me inmiddels alleen heel ernstig af of ik hier naar kapper durf te gaan of dat ik toch maar een keer naar Addis moet. Dat is dan wel een lange reis van 12 uur in de bus. Beetje heftig voor een bezoek aan de kapper.
We gaan straks de gasten uit Awassa ophalen die tot zondag in Arba Minch zullen blijven en met wie we de omgeving gaan verkennen. Voor zaterdag hebben we een 4 wheel drive met chauffeur gehuurd en gaan we het Nationale Park hier bezoeken en aan het eind van de dag naar de krokodillenmarkt. De krokodillenmarkt is een plek in het Lake Chamo waar erg veel krokodillen zijn, die vaak lekker rug aan rug of kont aan rug liggen te zonnen.
Of het echt zo leuk was als ze zeggen lees je de volgende keer.