Projektjes

Die douchebeurt zaterdag na onze fietstocht was voorlopig ook de laatste want sindsdien hebben we geen water meer uit de kraan gekregen. Maandag was er zelfs helemaal geen water, maar gelukkig hadden we nog wat voorraad. Inmiddels gaat het nieuws rond dat er niet alleen pompproblemen zijn, maar dat de transportleiding die de huizen van onze compound en omgeving van water moet voorzien voorlopig wegens werkzaamheden helemaal afgesloten is. En niemand die kan zeggen hoelang dat nog gaat duren. Dat we niet kunnen douchen, daar zijn we al aan gewend. Lastiger is het dat je nooit zeker weet hoe laat de kraan bij de tank opengaat. De laatste dagen was dat ineens ‘s morgens om half zeven. En als ik er dan om zeven uur aan kom staan er al veel mensen met hun jerrycans, emmers en flessen in de rij. Vanmorgen ongeveer een uur gewacht voor ik aan de beurt was. Daarna dus zo’n 100 liter water naar huis proberen te sjouwen. En daar ging het dus fout: waarschijnlijk door een verkeerde beweging schoot het weer eens goed in mijn rug.

We gaan nu maar proberen om iemand “in dienst te nemen” die dagelijks onze watervoorziening gaat regelen. Dan zijn we ook meteen van het probleem af dat we niet weten wanneer het water komt en we ‘s avonds eigenlijk niet weg durven te gaan na vijf uur. De overige- Amhaars sprekende- bewoners lijken het wel allemaal precies te weten. Er hangen wel regelmatig briefjes aan de lantaarnpalen maar die zijn in het Amhaarse schrift en ik kan er niets uit ontcijferen: het kan over het water gaan, maar net zo goed een boodschap voor de studenten zijn met betrekking tot lessen of examens.

Na onze fietstocht van zaterdag zijn we zondag weer met de bus de bergen ingegaan naar Zigit Bakole, het dorpje waar we vorige keer zo vriendelijk onthaald werden. We hadden beloofd wat foto's te brengen. Omdat hier nog geen kleurendruk van digitale foto's is zijn dat een paar gewone zwart wit printjes geworden, een kleurenprintje kun je in Arba Minch namelijk ook nog niet laten maken. Aangekomen in het dorp werd Hans meteen aan het werk gezet. Habtamu was vrijdag naar de stad geweest om zijn salaris op te halen (dat gaat hier nog allemaal eens per maand cash in het handje) en was tevens even naar de bank geweest om zijn spaargeld op te halen. Hij had lang gespaard om een 37 cm TV te kopen en een DVD speler. De gebruiksaanwijzing was buitengewoon onduidelijk, dus Hans moest helpen de antenne in elkaar te zetten. Het volgende probleem was: waar de TV te plaatsen. Hun hele huisje is maar 2,5 bij 3 meter. We zijn benieuwd welke oplossing ze daarvoor gevonden blijken te hebben als we de volgende keer weer komen.

Ik heb beloofd binnenkort een keer in mijn uppie te komen op een doordeweekse dag als er lessen zijn. Ik wil het schoolhoofd spreken om te onderzoeken waar de school nu volgens hem de meeste behoefte aan heeft. Boeken en schriften en dergelijke of meubilair. Inmiddels heb ik een meubelmakerijtje gevonden waar men eenvoudige schoolbankjes maakt, waar dan drie kinderen tegelijk op kunnen zitten. Het probleem lijkt echter dat de lokalen te klein zijn om voldoende meubilair te kunnen plaatsen voor het enorme aantal kinderen in een klas. In sommige klassen bleken 110 kinderen te zitten. Als het toch bankjes moeten worden moet ik ook nog het vervoersprobleem zien op te lossen op een zodanige wijze dat het vervoer naar het dorp niet duurder gaat worden dan de bankjes zelf.

‘s Middags hebben we met Habtamu en Yesewzer (zijn vriendin) een prachtige wandeling gemaakt naar een plek waar we een fantastisch uitzicht over de hele omgeving hadden. Onderweg een grote dikke slang gezien, waarschijnlijk een adder. Na de wandeling moesten we persé nog bij een andere leraar thuis de verjaardag van het zoontje (Biruk, spreek uit: broek), dat twee jaar werd, komen vieren. Het feestelijk eten en drinken bestond hier uit koffie, een eigen gebrouwen soft drink, popcorn en zelfgebakken brood.

Toen we weer naar huis wilden gaan bleek dat men er in tegenstelling tot eerdere berichten ineens niet meer zeker van was dat er nog een bus zou komen. Geen zorgen, dan blijven jullie toch gewoon bij ons slapen? We zouden niet weten waar we hadden moeten gaan liggen en hebben dat genereuze aanbod vriendelijk maar beslist van de hand gewezen en zijn begonnen met de wandeling naar beneden. Opnieuw prachtig, alleen het was inmiddels vijf uur en om zeven uur is het hier donker. De weg is slecht, er is geen verlichting en de afstand tot ons huis was 20 kilometer. We waren erg blij toen we na ongeveer 6 kilometer lopen toch nog een laatste bus tegenkwamen. We probeerden de chauffeur duidelijk te maken dat hij ons op de terugweg op moest pikken, want zolang het licht was wilden we nog graag een stuk wandelen en genieten van het prachtige uitzicht. De chauffeur stond er echter op dat we meteen instapten, hij wilde ons een goede zitplaats garanderen. Vervolgens met een zeer vriendelijke en vrolijke chauffeur die luid slurpend aan een stuk suikerriet zat te zuigen en een Qat kauwende bijrijder swingend terug naar Arba Minch gereden. De bussen hebben hier vaak redelijk harde muziek aan staan, maar dit was zo ongeveer een complete discobus. De mensen zaten mee te zingen, swingen en klappen en het was een uitermate leuk sfeertje. De muziek wordt ook gewoon op de megafoon bovenop de bus aangesloten – we horen het voertuig hier vaak al van verre aan komen brallen. Eerst zie je dan een stofwolk die langzaam groter wordt, dan hoor je zachtjes muziek, en die zwelt dan aan tot podiumsterkte met een brullende motor erbij.
En zo liep ook dit avontuur dus weer goed af.

Gisteren voor de tweede keer naar het weeshuis geweest, waar dit keer gelukkig Andalem, de Engels sprekende zoon, aanwezig was. Ik werd zeer hartelijk onthaald en er werd een hele koffieceremonie georganiseerd voor mij. Dat betekent dat men een koffiekastje met daarop allemaal kleine koffiekopjes op de vloer klaarzet en dit geheel vervolgens met bloemen en zo versiert. Vervolgens worden de ongebrande koffiebonen eerst in een blikje op een houtskoolvuurtje geroosterd en daarna in een houten vijzel fijngestampt. Op de houtskool wordt dan nog een soort wierook gedaan om voor een aangename geur te zorgen. En daarna wordt er dus verse koffie gezet, waarvan je normaal 3 keer een kopje te drinken krijgt.
Andalem heeft me vervolgens het verblijf van de jongste kinderen laten zien en daar kon ik het maar moeilijk droog houden. Er lag namelijk een kindje van ik schat ongeveer 9 maanden in een bedje, dat net de vorige dag uit het ziekenhuis gekomen was. Het kindje was kort daarvoor gevonden in de bush waar het door iemand achter gelaten was. Mensen zeggen drie dagen babygehuil gehoord te hebben voor ze het kindje vonden. De politie schijnt nog steeds op zoek te zijn naar degene die het kind heeft achtergelaten.

Naast dit kindje stond een bedje waarin twee hele donkere en hele magere babytjes lagen van 4 weken oud. De moeder was ten gevolge van overmatig bloedverlies tijdens de bevalling overleden. Volgende keer toch eens vragen wat er nu verder met deze kindjes gebeurt. Of ze na verloop van tijd toch nog naar familie terug kunnen of dat ze zoals soms gebeurt later via een organisatie in Addis ter adoptie aangeboden worden.
Volgende week ga ik terug. Dan ga ik kijken of ik hen met bepaalde zaken kan helpen. Andalem gaf aan dat hij dat erg fijn zou vinden, maar dat ze geen geld hadden om mij te kunnen betalen. Alsof dat de bedoeling zou zijn.

Foto’s bij deze aflevering op http://hanshesseling.nl/arba/am5/projectjes.pdf
Op de foto’s:

1. Yesewzer bakt injera’s in de kookhut van de leraren in Zigit
2. Dear my Saviour: iedereen op het bankje in de woonkamer van Habtamu en Yesewzer
3. Leerling (in wit) die zijn onderwijs(en levensonderhoud) bekostigt met weven, vóór zijn huis met vrienden
4. Aan het weven, binnen; een werkstuk duurt soms een week
5. Klaslokaal met schoolbord en flipchart in Zigit
6. Het huis van de guard van het schoolterrein
7. Woning van de buren
8. Nieuwbouwwoning
9. Zicht op het hoogste punt van de wijde omtrek
10. Uitkijkpunt boven het kliniekje waar Yesewzer werkt; ‘Bridge of God’tussen de meren, Arba Minch ervoor (witte vlakjes: textielfabriek)
11. op de wandeling terug, voor de discobus ons tegemoet kwam
12. idem
13. idem
14. tafereeltje voor koffieceremonie in Weeshuis Arba Minch
15. De vondeling