Missie

Het is zaterdag en we zijn met gehuurde fietsen naar AMU gegaan om even privé te internetten. Omdat Hans inmiddels al een flinke poos bezig is te proberen fotos voor de weblog te uploaden heb ik mooi even tijd weer even bij te kletsen.
Het nieuws wordt misschien wat minder spannend, want we raken redelijk gesettled en dan valt er niet er niet elke dag iets spectaculairs te beleven.

Dat de taal nog steeds lastig blijft bleek deze week wel uit mijn slachtofferhulpachtige actie die ik meende te moeten plegen voor een buurvrouw die luid huiend over de compound liep. In eerste instantie begreep ik dat haar man ziek was. De Dean maakte me echter duidelijk dat ze ruzie hadden. Ik dacht vervolgens te begrijpen dat de ruzie ging over het feit dat haar man haar geen geld wilde geven om naar haar ouders te reizen. In die veronderstelling bleef ik verkeren tot de Dean mij s avonds duidelijk maakte dat ik het nog steeds helemaal niet begrepen had. De man was echt de beroerdste niet, alleen wilde de hij de vrouw geen geld geven omdat ze wilde scheiden en ze daarom naar haar ouders wilde. Ik achteraf dus blij dat ik haar de gevraagde 400 birr (heel erg veel geld hier) niet gegeven had. ‘s Avonds was de ruzie namelijk al weer bijgelegd.

Zoals Hans al schreef hebben we inmiddels niet alleen vaak geen electriciteit, maar ook serieuze watertekorten. Deze week hebben we 4 dagen geen water uit de kraan gehad. En dat betekent dat ik dus bijna dagelijks naar de markt ben gegaan op zoek naar nog grotere of beter afsluitbare emmers om ‘s avonds bij de grote watertank water te kunnen halen, en een echte petroleumlamp omdat het hier ‘s avonds vaak hard waait waardoor de kaarsen uitwaaien. Ledlampjes zijn uitermate praktisch bij stroomstoringen maar geven niet echt gezellig licht.
Als er wel stroom is betekent dat trouwens niet dat we ook alle licht hebben dat we graag willen. Abebe, de onderhoudsman heeft inmiddels 3 keer een nieuwe tl-buis in de verandaverlichting gedaan en een keer de starter vervangen. We hebben toen een uur licht gehad en daarna begaf ook buis nummer 3 (nog wel echte Philips kwaliteit) het alweer. En omdat men hier geen afvalverwerking blijft alle afval keurig bij je achter en zitten wij nu met 3 kapotte tl-buizen opgescheept. Die gaan we binnenkort maar een keer onder de grond stoppen.

Woensdag ben ik ‘s middags naar de universiteit gegaan om met de collega’s van Hans kennis te maken en in het restaurant van de universiteit te lunchen. Ik begrijp dat ze dagelijks de keuze hebben uit 2 maaltijden : een pasta (de ene dag macaroni, de volgende dag spaghetti) en een injera. En die injera is de komende 2 maanden de fasting (vasten) variant, zonder vlees want de vastentijd is begonnen voor de Ethiopisch Orthodoxe Christenen. Dat betekent 56 dagen niet eten en drinken tussen 9 uur ‘s avonds en 3 uur ‘s middags en 56 dagen lang geen vlees op het menu. Maar ze weten hier best lekkere prutjes te koken voor op de injera.

Gisteren met Judy de vrouw van een Engelse Volunteer naar Father John van de katholieke missie geweest. Die missionarissen wisten vroeger wel uitstekend welk stukje grond ze voor hun missie moesten uitzoeken, want de missiepost is erg mooi gelegen en is ook behoorlijk groot. Er moeten eens veel priesters en misschien ook nonnen gewoond hebben. Het is indrukwekkend om te horen hoeveel ontwikkelingsprojecten father John al opgezet heeft. Ik heb hem maar kort gesproken, maar mijn indruk is dat hij een uitstekende manager is.
’s Middags met Father Martin, een Keniaanse priester en twee Ethiopische secretaresses dan wel managementassistentes mee geweest naar Chencha om te kijken of we verder konden komen met het idee een bibliotheekje op te zetten voor kinderen van “marginalised people” die ernstig achtergesteld zijn en bijvoorbeeld nog maar sinds een paar jaar naar school mogen. Het idee is om een bibliotheekje op te zetten voor deze kinderen waar dan ook de andere kinderen uit het dorp gebruik van kunnen maken in de hoop zo een bijdrage te kunnen leveren aan een verdere integratie. Om in aanmerking te komen voor steun van de organisatie Book Aid was echter een eis dat er nog geen andere bieb in het dorp mocht zijn en Judy had net die week een bordje dat verwees naar library zien staan. Die bleek er dus inderdaad te zijn, van weer een andere (evangelische) zending, Hope for Children in Ethiopia. Deze organisatie zegt zich met name te richten op die kinderen uit families die zo arm zijn dat de kinderen vaak door hun ouders tegen een kleine vergoeding meegegeven worden aan mannen uit Addis om voor hen te werken. Die kinderen worden vervolgens flink uitgebuit en schijnen vaak meer dan 12 uur per dag zware arbeid te moeten verrichten. We moeten ons hier nu eerst eens iets meer in gaan verdiepen en onderzoeken of samenwerking misschien een idee is of dat we toch voor onze eigen bieb moeten gaan en dan desnoods zonder hulp van Book Aid. We weten nog niet hoe deze twee groepen zich onderling verhouden.

De weg naar Chencha is erg mooi en ik kon er nu ook veel meer van zien dan vanuit de bus. Als er een auto met blanken aan komt gaan alle kinderen de weg op en leuke dansjes opvoeren in de hoop dat je hen geld geeft. Dat is dus regelmatig op de rem trappen. En als het niet voor de kinderen is, dan wel voor de geiten, ezels of koeien die ook op hun dooie gemak de weg tot de hunne maken.
Daarnaast bleek de oude missiepost in Chencha een aardige tuin te hebben waar ook een aantal appelbomen staat. Chencha ligt op ong 2600 meter hoogte en heeft dus een veel koeler klimaat dan Arba Minch. De appels waren erg klein maar wel rijp en we hebben dus even een partij appeltjes gejat en dat eerlijk opgebiecht aan father Martin. Van de appeltjes heb ik gisterenavond een heerlijke Hollandse appelmoes gemaakt met behulp van de meegebrachte kaneel. Dat is weer eens iets anders dan uien, wortels, kool of tomaat.
Hans heeft de fotos zojuist op het net gekregen, dus eerst verder fietsen.

Met de fiets zijn we nog een aardig eindje verder gegaan naar het Abayameer. Ook hier weer een prachtige tocht tussen de bananenplantages en mangobomen door. En net als gisteren op een gegeven momen een flinke baviaan die uit een boom sprong.
Onopvallend iets doen is hier onmogelijk. De hele weg op de fiets wordt je nageroepen, wordt er om geld gevraagd of wordt je gewoon vriendelijk begroet. Kinderen lopen vaak een eind mee te rennen.
Toen we zo’n 18 km van huis waren en we net terug wilden keren knapte de ketting van mijn verder redelijke huurfiets kapot. Hans is vervolgens met die fiets op het dak van een lijntaxi teruggereden naar Arba Minch en ik ben in mijn uppie terug gefietst. Was af en toe best pittig, en zo kreeg ik nog meer aandacht. Soms voelde ik me als een Tour de France renner omhooggejuigd.
Dat heuvelachtige ben ik toch niet gewend met fietsen en ik kwam dan ook behoorlijk versleten aan. Maar gelukkig hadden we daarna water en na een lekkere douche en de bijna hollandse appelmoes hebben we lekker zitten genieten van onze eerste echte onweersbui hier. Omdat er weer eens geen electriciteit was, was het heel erg donker waardoor de bliksemschichten extra dreigend en spectaculair over kwamen.