Knielen op een bed violen in 't kwadraat

Onze tweede week in Arba Minch zit er inmiddels op en er begint zich een bepaalde routine af te tekenen. Ik ga elke dag minstens een keer naar het dorp om boodschapjes te doen en wat conditie te houden. Vrijdags tussen de middag hebben de VSO vrijwilligers in Arba Minch de afspraak om samen te gaan lunchen in het Tourist Hotel, waar je goed Ethiopisch eten maar ook lekker Westers eten kunt krijgen, met verschillende verse groenten die ze kennelijk uit Addis of zo laten komen. “De vrijwilligers”, dat zijn er drie: Rob, Yvonne, en Hans. Yvonne is nu met vakantie. Met Rob’s vrouw Judy en ik erbij was het gezelschap dus deze keer vier groot.

Vrijdagavond zaten we op onze veranda. De andere helft van ons dubbel is de woning van de Dean van Mekane Yesus, en het geheel is nogal gehorig. We dachten eerst dat er weer een kerkdienst wat hard aan stond op zijn tv (zalvende toon, veel Yesus Christus), maar na wat beheerst naar binnen kijken bleek er een dame in de woonkamer te staan oreren die steeds fanatieker werd. Ze raakte zelfs min of meer in extase bij wat leek op een soort van duivelsuitdrijving bij de zieke broer van de Dean. Ik weet niet wie van jullie Jan Siebelink gelezen heeft, maar dit leek een preek uit Knielen op een bed violen in het kwadraat. Heel heftig en heel lang. En nu we erover nadenken, vorige week was dat ook al, waarbij ook zachtjes werd gezongen – wij dachten toen nog: met de TV mee...

Zaterdag is hier dan een vrij rustige dag, maar ‘s zondags barst het religieuze geweld weer helemaal los. Alle kerken uit de omgeving doen hun best, de een nog luidruchtiger dan de ander en heel Arba Minch lijkt ‘s ochtends leeg te lopen om naar een van de vele kerken te gaan. Sommigen in prachtige smetteloze zondagse kleding, anderen in zeer eenvoudige, vuile, soms kapotte kleren. En als ik dan ‘s ochtends heel heidens naar de bakker loop om wat verse broodjes voor het ontbijt te halen, word ik begroet door honderden kinderen. Want terwijl naast ons de kerkdienst urenlang in volle gang is krijgen een paar honderd kinderen onder een aantal bomen zondagsschool. Ik schat dat er zo’n 5 klasjes van ongeveer 40-50 kinderen zitten, waar jonge leraren voor staan die met grote gebaren en een krachtige stem hun kinderpubliek in de ban houden. Tevergeefs, als ik langs loop: de kindertjes vergissen zich even en verleggen hun aandacht naar mij om me te begroeten en uitbundig na te zwaaien.

In de weekenden zijn we van plan de omgeving een beetje te verkennen. Gisterenmorgen zijn we om zes uur opgestaan omdat we Chencha, een dorp hoog in de bergen zo’n 35 km hier vandaan wilden bezoeken. En we hadden begrepen dat er rond acht uur uur een bus zou gaan. Toen wij om kwart over zeven bij het busstation kwamen kon men ons precies vertellen welke bus we moesten hebben, maar niet hoe laat die zou vertrekken. En we zijn er nog steeds niet achter of er zoiets als een dienstregeling bestaat of niet. Het lijkt er in elk geval op dat een bus nooit vertrekt zonder dat minimaal alle zitplaatsen verkocht zijn en er liefst ook nog voldoende mensen staan in het gangpad.
Even later kwam er een toerist vragen of dit de bus naar Chencha was en al snel bleek het een Nederlander te zijn wiens moeder uit Spijkenisse kwam. Dat leverder leuke verhalen en herinneringen op, over roemruchte Spijkenisser families uit de tijd dat Pa Hesseling er nog een van de notabelen was. Onder andere bleek de toenmalige collega van Hans’ vader, in wiens gezin Hans’ moeder (net als onderwijzeres in Spijkenisse aangekomen) ‘in de kost lag’, weer een oom van deze Dirk te zijn geweest.

Onze bus vertrok uiteindelijk pas om tien uur. Na een kwartiertje hadden we een gedwongen pauze omdat de busschauffeur in eerste instantie doorreed bij een controle.
En dat teken van disrespect werd hem niet in dank afgenomen. Na een heel gedoe en gesoebat moest hij de kentekenplaat van de achterkant van de bus schroeven en inleveren – een compromis, want die van de voorkant was de eerste eis die met over-mijn-lijk lichaamstaal geweigerd werd. Waarschijnlijk kan de chauffeur of eigenaar van de bus tegen betaling van een boete de plaat terug krijgen. Alles duurde zeker een half uur, en de helft van de mannelijke inzittenden was uitgestapt om zich er mee te bemoeien.
Uiteindelijk kwamen we tegen de middag aan in Chencha. De markt was eigenlijk nog maar net begonnen omdat heel veel mensen die hun waren aanbieden van ver moeten komen. Het was een grote, kleurige, drukbezochte markt. Geen bijzondere dingen te koop: veel peulvruchten, linzen, kruiden, uien, tomaten, (zoete) aardappelen, cassave, bananen, mangos, tweedehands westerse kleding, hout, houtskool, tabak enzovoort. En op een wat rustiger plekje van de markt: een rijtje stoelen met mensen met allemaal kleurige capes om, de kappers en hun klanten.
In een tej-cafétje hebben we voor het eerst een glas tej gedronken (tej is de lokaal gebrouwen honingwijn), en dat viel niet tegen.
De rit naar het dorp toe was erg mooi, in het dorp zelf viel verder niet zo veel te beleven. En omdat ik dit keer toch wat last had van het plotselinge hoogteverschil in combinatie met een wat lage bloedruk zijn we om 2 uur weer met de bus naar beneden gegaan. De zitplaatsen waren vol, maar een lieve mevrouw bood mij een plekje aan de zijkant van haar stoel aan waar ik met een klein puntje van een bil op kon steunen. En dat betekent dat je anderhalf uur lang aan krachttraining voor je armen doet, want je moet heel erg schrap zetten om in die toestand te kunnen blijven “zitten”.
We gaan die tocht binnenkort nog een keer herhalen en proberen dan om zes uur een bus te pakken zodat we er eerder zijn en met mooier licht de omgeving kunnen bekijken, en de weverijtjes kunnen bezoeken.

Zondagmiddag zijn we naar het weeshuis geweest waar Tsehay ons zeer hartelijk ontving en we meteen een enorm bord eten kregen. Een flinke homp eigengemaakt habesha-brood, dat heel smakelijk is, met een stevig bord firfir (stukjes injera met saus en stukjes vlees). Het was heerlijk maar vulde enorm om drie uur 's middags.
Het weeshuis is niet zo groot, maar er wonen inmiddels wel 59 kinderen. Gelukkig wordt er momenteel met steun van de Nederlandse Weeshuis Arba Minch Stichting een uitbreiding gerealiseerd. En tot onze verrassing was de bouw al een behoorlijk eind gevorderd. Het betonnen bouwerk was klaar: er lijken 4 kamer(tjes) te komen en een ruimte met een douche en toilet. Ik zeg lijken want Haile, de 14 jarige zoon van Tsehay die het ons liet zien vertelde dat hij dacht dat het dit ging worden, maar dat zijn moeder haar plannen steeds veranderde en dat hij het dus ook niet zo goed wist. Haile was een leuke spontane knul van 14 jaar die gelukkig thuis kwam toen wij er net waren; want omdat Tsehay maar heel erg weinig Engels spreekt en wij nog nauwelijks Amhaars, was communiceren lastig. Ik heb gevraagd of ik nog eens terug mocht komen en Tsehay gaf aan dat we altijd welkom waren.
Haile wilde graag Nederlands leren en dus hebben we de afspraak gemaakt dat ik hem wat Nederlands zal leren als hij mij wat Amhaars wil leren. Ik ben benieuwd wanneer we hem hier op de compound zien verschijnen. Vanmiddag wilde hij meteen mee om ons naar huis te brengen, want dan konden we hem voorstellen aan de guard zodat die hem de volgende keer door zou laten.