Zigit Bakole

Zaterdag zijn we samen naar het dorp geweest om te proberen nog wat meubilair te scoren. De universiteit had namelijk niets op een paar oude boekenkasten na, en we wilden VSO er eigenlijk niet mee lastig vallen. Zij hebben een lijst opgesteld met wat er in een huis voor een vrijwilliger aanwezig moet zijn, het meeste ontbrak dus bij ons.
In de stad viel het nog niet mee om een paar stoelen te bemachtigen. We zagen er wel een paar en dachten die ook gekocht te hebben. Wij dus weer op zoek naar een mannetje met ezel. Maar ook die zijn zaterdags goed bezet. Tegen de tijd dat Hans een ezel had werd mij duidelijk dat we helemaal geen deal hadden want de stoelen waren gemaakt op bestelling. En zo ging het bij nog een paar zaakjes. Uiteindelijk toch twee stoelen gevonden, dus wederom missie geslaagd.

Zondagochtend bedachten we dat een beetje lichaamsbeweging geen kwaad zou kunnen en zijn we een wandeling gaan maken naar de bergen achter onze compound op. Ging niet erg lekker met mijn kapot gelopen voeten, dus toen we na ruim een uur een bus hoorden aankomen besloten we voor het avontuur te gaan en in de bus te stappen, ook al hadden we geen idee waar die naar toe ging. Dat was dus die ‘zo maar een bus naar zo maar en dorpje’ uit ons vorige stukje. We hebben zelden zo als haringen in een ton gezeten, of beter gezegd gestaan en gehangen. In de bus lukte het niet uit te vinden waar we naar toe gingen. Elke vraag die ik stelde werd met yes, yes beantwoord. Na ruim een uur kwamen we aan het eind van de voor voertuigen nog begaanbare weg. We bleken in een prachtig gebied aangekomen te zijn bij een heel eenvoudige kebele (soort wijk/klein dorpje), Zigit Bakole. Natuurlijk meteen het hele dorp om ons heen, men vroeg zich af wat wij in vredesnaam daar kwamen doen. Gelukkig was hier wel iemand die redelijk goed Engels sprak en die hebben we dus maar uitgelegd dat we gewoon graag even wat rond wilden kijken en wandelen en dat we het een prachtig gebied vonden. Vrij hoog, veel landbouwgrond die op dit moment weer “zaaiklaar” gemaakt werd, zodat bij het begin van de regen er meteen gezaaid kan worden. Veel mensen wonen er in prachtige hutten, die er ook van binnen heel leuk uitzagen. De plotjes waren allemaal keurig onderhouden en schoon.

Onze gids bleek een van de leraren van de lokale lagere school te zijn, die school met de 16 klaslokalen, 20 leraren en 1400 kinderen. Sommige kinderen moeten om zes uur ‘s morgens van huis weg om om acht uur op school te kunnen zijn. En dan ’s middags om drie uur weer twee uur terug lopen naar huis. Deze kinderen en hun ouders hebben er dus echt wat voor over om onderwijs te krijgen. De klaslokalen in lemen gebouwen zagen er redelijk goed uit, maar zoals we al schreven was er nauwelijks meubilair. En wat er was mocht die naam eigenlijk niet meer hebben. Meestal moesten 3 kinderen samen een boek delen. Op een of andere manier heb ik het gevoel dat toeval even niet bestaat en dat we hier niet voor niets terecht gekomen zijn. Dus misschien moet dit wel de bestemming worden van onze afscheidsgiften uit Nederland. Maar eerst maar eens even verder informeren, want ik weet ook wel dat het niet ongebruikelijk is wat we hier gezien hebben. In veel lagere scholen in Ethiopie is het beeld hetzelfde.

De leraren vonden een paar ferengis op bezoek ook wel leuk en we moesten bij een aantal van hen hun woning bekijken. Het zijn heel erg kleine huisjes van leem en riet. In totaal niet veel meer dan 3 bij 3,5 meter. Ons berghok hier op de compound is bijna groter en in elk geval bouwtechnisch beter. De wanden van de huisjes proberen ze te versieren met engelstalige krantenknipsels, en veel bijbelse spreuken. Onze gids wilde erg veel van ons weten en was zelf ook niet te beroerd om het nodige te vragen en op te merken. Hij vond het maar vreemd dat wij maar twee kinderen hadden en verwachtte daar toch wel een deugdelijke verklaring voor. Hij gaf pas op toen ik ten einde raad maar zei dat we wel drie kinderen gehad hadden maar dat er eentje was overleden. En met een krachtig: ‘en nu ben je zeker in de menopauze en kun je er geen meer krijgen’ besloot hij de discussie (deze jongeman was 28 jaar). Het tweede punt waarop wij hem niet naar zijn teveredenheid konden antwoorden was waarom wij van het pad van onze ouders afgeweken waren en geen religie hadden. Geen mens kon toch zich zelf gemaakt hebben en de big bang kon het ook niet geweest zijn. In mijn beste Engels proberen duidelijk te maken dat ik mezelf humanist vond en dat als er een God was deze later na mijn dood maar over mijn doen en laten een oordeel moest vellen. Een compromis dat voor hem te accepteren was.
We hebben beloofd binnen een paar weken terug te komen om een afdrukje van de foto’s (zie vorige aflevering) te brengen. Onze gids gaat in mei trouwen en het zou ons niet verbazen als we daar nog een uitnodiging voor gaan krijgen.

Doordat we veel later dan gepland terug waren zijn we niet meer naar het weeshuis van Tsehay geweest, wat we eigenlijk wel van plan waren. Dat moeten we dan volgend weekend maar eens doen. Ik hoop dat het deze week ook lukt om een eerste kennismaking met Father John te hebben. En dan maar hopen dat dat op een of andere manier ook nog wat zinnige ideeen of activiteiten oplevert. Want als ik straks klaar ben met het huisje wil ik wel wat te doen hebben.

Het leek erop alsof iedereen het maar vreemd vond dat ik maandag niet met Hans meeging naar Addis. Volgende keer zal ik dat ook zeker doen, al was het maar om eens even in een beter gesorteerde supermarkt / kruidenier wat inkopen te doen. Nu probeert Hans naast die strijkplank te bemachtigen ook een boodschappenlijstje af te werken. Deze keer waren we echter pas een week op onze nieuwe stek en wilde ik gewoon hier blijven. Ben ben een groot deel van de dag thuis gebleven omdat de universiteit had beloofd een paar boekenkasten te brengen. Ondertussen mijn Amhaarse lesboek maar weer te voorschijn gehaald. Maar zoals vaker gebeurt hier: ik heb twee dagen thuis gezeten maar pas toen ik woensdag de hoop had opgegeven en weg was gegaan stond er bij terugkomst één boekenkast op de veranda...

Vanochtend was er net als gisteren weer een groot deel van de ochtend geen stroom (ben dus niet gewekt door de kerken) en ik had toch wel trek in een bakkie koffie. Heb het petroleumstel uitgeprobeerd en ik moet zeggen: het water kookte veel sneller dan op die geweldige chinese electrische plaatjes. Ik kreeg alleen het petroleumstel nooit een keer weer uit en heb het uiteindelijk maar tegen de voorschriften in uitgeblazen, met de nodige rookontwikkeling tot gevolg.

Vanmiddag hier ook het eerste ongeluk zien gebeuren. Teruglopend vanuit het dorp aan het einde van de middag is het aardig druk op de stenige zandweg. Veel mensen gaan naar huis, veel koeien, geiten en ezels gaan kennelijk ook weer naar huis. Daar tussen door moet dan de bus nog manoevreren.
En vanmiddag ging dat mis. Er kwam een groep van een stuk of 8 ezels aan, allemaal vrij vol gepakt. De ezels hadden niet het benul even te stoppen of stil te gaan staan. Een vrouw met kindje deed dat wel omdat ze wel zag dat ze niet verder kon. Een van de ezels duwde moeder en kind dus zo in de sloot met grove keien naast de weg, waar met name moeder vrij hard terecht kwam. Meteen heel veel mensen er bij, maar het is gelukkig goed afgelopen, alleen een paar schaafwonden zo te zien.

En dan kom je thuis, lekker bezweet van het boodschappen doen en met een paar gitzwarte onderdanen. Tijd dus voor een douche, de was en het vullen van de containers. Helaas, vandaag de hele dag geen water. Dat wordt dus een washandje, een borstel en zuinig zijn met de restjes water. Hopelijk gaat de kraan morgenavond wel weer open. Toen ik het aan de buurman, de dean vroeg, vertelde hij dat ze vandaag overdag de kraan open gehad hadden om ons nieuwe huis schoon te maken en dat er nu niet genoeg water meer in de grote container zat. Het zal wel, maar ik heb vandaag overdag ook geen water uit de kraan zien komen.

Henk en Flip, wat die zaden betreft: kruiden zijn leuk (peterselie, selderij, maggikruid, basilicum, oregano, rozemarijn) en verder zou ik zelf sla, komkommer, spercieboontjes en courgette leuk vinden. Ik weet niet of het hen ook lukt om dat te gaan verbouwen en ook niet of de geiten er vanaf kunnen blijven. In elk geval kan ik zelf wat blikjes met geschikte aarde proberen te vullen en op onze eigen veranda wat kruiden kweken.
En of het door de douane komt weet ik ook niet, maar dat zien we dan wel. Besteed er in elk geval niet veel geld aan!