Plastic, Predikers en Power Cut

In spanning wachtten we dinsdagmiddag op de komst van de auto van Arba Minch university AMU. Ons huis werd schoongemaakt en gemeubileerd, en dan mochten wij er in.
Op zich was ons tijdelijke hotel, het Bekele Mole Hotel op een vooruitstekende rotswand een stukje boven de Rift Valley, een prima plek om te wachten. Prachtig uitzicht op de meren Abaya en Chamo, en veel dieren om je heen: heel veel soorten vogels maar ook eeen groep van 30 – 40 bavianen die vrolijk vlak bij ons rondliepen. Soms kregen ze een beetje ruzie met de honden van het hotel, waarbij niet helemaal duidelijk werd wie nu achter wie aanzat. Leuk om te zien, maar ondertussen toch maar de cameras en boeken even in een tas gedaan, voordat die iets teveel interesse van bavianen opwekten.

De auto kwam dan eindelijk om vier uur. Bij aankomst met al onze spullen op de compound bleek dat er 8 mensen betrokken waren bij het project en dat er inderdaad was geveegd: de meeste keuteltjes waren weg. Wat ze verder die hele middag gedaan hadden is me een beetje een raadsel, want het inrichten had ook ook niet zoveel tijd gekost: ons meubilair bestaat voorlopig uit een niet al te ruim bemeten twee persoonsbed en een kleine smalle kast op de slaapkamer; en in de woonkamer een koelkast (hoera!), een ouderwetse geblutste formicatafel, nog een kleine hoge formicatafel, vier oude eetkamerstoelen en een verroest eenpersoonsbed.
Verder was de keuken uitgerust met een electrisch fornuis. Er zat een verkeerde stekker aan maar die is de volgende dag door drie mensen vervangen. We vermoeden een beetje dat het een 380 Volts apparaat was dat nu op 220 Volt is aangesloten, want de plaatjes worden niet echt warm. Blij dat ik zelf een electrisch toestelletje met twee kookplaatjes had gekocht in Addis!
Veel spullen hebben in onze ogen een partij onderhoud nodig. Echt ingericht zijn we nog niet, we missen kasten en leven nog steeds uit de koffer. Maar hebben wel meer vierkante meters en zijn blij dat we uit het hotel weg zijn. Een eigen plek onder de zon.

De compound is leuk. We hebben nu een klein “twee onder een kap-huisje” waarvan de andere helft bewoond wordt door een high-school student van een jaar of 18-19, die er ruim en netjes bij zit. Zijn huisje is zo te zien prima onderhouden, hij heeft echt mooi nieuw meubilair en houdt alles zelf ook heel netjes.
Toen ik hem daarmee complimenteerde vertelde hij dat zijn broer de dean is van dit college. Zijn meubeltjes zijn hier in de houtwerkplaats gemaakt. Kun je zo bestellen.

Achter ons huis staat nog een gebouwtje. Daarin hebben zowel de buurjongen als wij 2 vertrekjes. Eén is een soort buitenkeukentje waar je op een houtskoolvuurtje of petroleumbrander kunt koken; er is een soort aanrechtblad en een buitenkraan, meer niet. Het andere is een leeg vertrek dat wij nu als bergruimte gebruiken. Deze beide vertrekken zijn eigenlijk bestemd voor evt huishoudelijk personeel. In jouw keuken kunnen ze dan voor jou koken, in hun keuken voor zichzelf, om in het kamertje van 2,5 bij 2,5 meter dan zelf te wonen... Een huishoudelijke hulp is daar kennelijk vaak al heel blij mee.

Het Mekane Yesus Technical College is vorig jaar nieuw leven ingeblazen na een sukkelig begin een paar jaar geleden. Het leidt op tot technische beroepen. Er is een nieuw, adekwaat Ethiopisch bestuur en een ouder Noors echtpaar dat door de Noorse Evangelische missie gevraagd is de school weer mee op poten te zetten. Naast de meubelmakerij is er een erkende Toyota onderhoudsshop. De Noren proberen ook wat van het kwekersvak over te brengen (ze tuinderen ook zelf in Noorwegen) en ik heb mijn kruidenzaadjes dus maar aan hun kwekerijtje gegeven – ik mag later komen oogsten. De knul die opgeleid wordt was er zo ontzettend blij mee, dat ik mensen van harte wil uitnodigen om ons wat zaden van bloemen en kruiden op te sturen.
Of ik veel met die kruiden zal doen hier is nog maar de vraag. De enige verse groenten die ik hier tot nu toe heb kunnen vinden zijn tomaten, rode uien, groene pepers, witte kool, aardappeltjes, knoflook en wat andere pepertjes en gedroogde kruiden. Dat wordt dus improviseren. De tomaten en uien hebben wel veel meer smaak hier!

Een puzzel: wat doe je hier met je afval? In Addis zag je nog soms op straat een afvalbak of grote overvolle afvalcontainer. Hier niet. De aanbeveling van de klusjesman: put your rubbish in a plastic bag and throw it in the bushes near your house. Waarop ik hem (volgens Hans iets teveel op zijn Hollands) heb duidelijk gemaakt dat ik dat toch een zeer slecht idee vond en niet van plan was om te doen.
Vervolgens maar aan de Vice- Dean gevraagd, die eigenlijk hetzelfde verhaal had maar er wel bij zei dat er een gat in de grond zou moeten zitten dat waarschijnlijk verdwenen was of vol zat. Ten einde raad aan de Noren gevraagd. Zij bleken over een prima gat in de grond te beschikken, ook goed voor ons plastic afval. Papier verbrand je gewoon, en bio-afval geef je of aan de geiten of je composteert het. Wij houden het bij de geiten. Wij blij, geit blij.

Wat ook lachen is hier is het feit dat er vanuit “onze” kerk meerdere keren per week een nogal luidruchtige kerkdienst de stad ingezonden wordt middels een zware geluidsinstallatie. Onze Nederlandse donderpredikers van weleer zijn er helemaal niets bij. Lastiger is dat elke dag ‘s morgens van vijf tot zeven, en ’s middags weer, een voorganger van de orthodoxe kerk reciteert over de luidsprekers. Maar gelukkig is er af en toe de power cut. Het electriciteitsnet kan het dan allemaal niet meer aan en geeft er een paar uur de brui aan. Het leukst is dat natuurlijk midden in een luide uithaal van de donderprediker. Als het licht dan weer aangaat hoor je een luid gejoel van rondom (niet uit de kerken), alsof Oranje gescoord heeft.
Wel jammer dat ik gisteren voor het eerst zelf zou koken, en de olijfolie net in de pan had gedaan toen de predikers weer getroffen werden door de power cut. Maar het was ook wel weer gezellig om bij een kaarsje dat een lieve buurman kwam brengen een broodje met salade te eten. Inmiddels hebben we de ledlampjes die Margot had meegegeven op een aantal plaatsen in huis aan de wand geplakt.
Vandaag heb ik dus ook maar even de petroleum gekocht zodat we de volgende keer het petroleumstel kunnen gebruiken in geval van nood.

Hans is gisterenmiddag voor het eerst gaan werken en de eerste kennismaking is goed bevallen. Maandagmorgen vertrekt hij al weer met zijn baas en de Academic Vice President van de universiteit voor 5 dagen naar Addis Abeba voor een workshop met andere universiteiten.
Woon-werkverkeer is hier prima geregeld want hij wordt om acht uur samen met anderen opgehaald met een universiteitsauto en rond 6 uur weer thuis gebracht. Gelukkig heeft hij zijn baas meteen duidelijk gemaakt dat zijn vrouw het absoluut niet ziet zitten als hij ook s’avonds of in de weekenden nog eens gaat werken. En omdat het toch om een vrijwilligersbaan gaat is Hans dat ook zelf niet van plan. Er moet ook genoeg tijd overblijven om samen te ontdekken en te genieten.

Ondertussen probeer ik het huis beete bij beetje in te richten op zijn Afrikaans. Dat betekent enorm veel plastic keukengerei, en veel afsluitbare plastic doosjes omdat de mieren alles lijken te lusten. Verder drie 30 liter emmers om water in op te vangen: we hebben nl alleen van zes tot acht ’s avonds water. En die drie emmers heb je soms wel nodig, afhankelijk van wat je gegeten hebt.

Ik ben vandaag op zoek gegaan naar een paar stoelen. Je kunt hier eigenlijk alleen maar op straat wat meubilair kopen dat doorgaans van ruw hout gemaakt is, lekker wiebelt en bijna alles van hetzelfde model. Ik heb drie redelijke ‘fauteuils’ gevonden. Alleen hoe krijg je die zonder je ford focus stationcar thuis ???? Voor een taxi was het teveel. Dus ik met een paar woordjes Amhaars en wat Engels, verder vooral handen en voeten en roepend Mekane Yesus uiteindelijk overeenstemming bereikt met een man met ezel en kar om de stoelen thuis te laten brengen. Daarna de stoelen daadwerkelijk gekocht en vervolgens met man, ezel en kar naar de stoffeerder om 6 kussen te kopen voor in de stoelen. Vervolgens in een soort optocht terug naar de compound, want als blanke doe je dit soort dingen dus nooit alleen. En sloom dat die ezel was. Ik moest om de haverklap stoppen en wachten op ze, want ik wist niet of de goede man de compound wist te vinden. Het leek op de Nederlandse fietstochten met Hans waarbij ik altijd net iets harder ging en op splitsingen dan maar weer even stopte om weer gelijk te komen.
Eenmaal thuis bedacht ik dat ik die petroleum nog steeds niet had en ook nog niet de aan Hans beloofde rode wijn. En er was nog geen tafeltje.
Dus nog een keer terug gelopen naar de stad en ook nog een klein ruw houten tafeltje weten te scoren. Het is bijna een echte Piet Hein Eek.
Maar nu hebben we dus wel een gezellige veranda. Hans stond raar te kijken toen hij thuis kwam en moest wel even lachen om mijn ezelverhaal. Helaas was mijn fototoestel leeg en heb ik er dus geen fotos van.

En dan zijn we een beetje gesettled en wordt het ook tijd dat ik eens verder ga onderzoeken welke parttime activiteiten ik kan gaan ontplooien. Waarschijnlijk volgende week een keertje met Judy naar de Katholieke Missie van Father John, en misschien ook een kijkje nemen bij het weeshuis. Morgen ook de uit Nederland meegebrachte boekjes voor het revalidatiecentrum even gaan brengen. Toevallig zit dat centrum schuin tegenover onze compound.

Allemaal bedankt voor jullie leuke reacties en voor wie zich de vraag om zaadjes nog herinnert: we hebben sinds vandaag ook een postbus in Arba Minch.

Post kan gestuurd worden naar :
J.C. Hesseling en A.R. Abels
P.O. Box 2136
Arba Minch
Ethiopia

Foto’s bij deze aflevering komen op http://hanshesseling.nl/arba/am1/index.htm - maar de transfer is helaas nog even niet gelukt... Volgende week beter.