Het zit ook wel eens tegen

Zaterdagmiddag nog even lekker in Addis een van de bergen (heuvels) achter ons hotel opgelopen. Best inspannend want het was behoorlijk steil en je merkt toch dat je je een ietwat boven NAP bevindt.
Diezelfde zaterdag een tijd bezig geweest om de in Addis gekochte spullen vliegklaar te maken in eenvan VSO gekregen doos.
Zondagochtend om 05.45 kwam de VSO 4 wheel drive met chauffeur en een medewerker van de logistieke dienst voorrijden om ons naar het vliegveld te brengen. Dat liep allemaal heel soepel, inchecken waarbij we eerst naar de afdeling excess bagage moesten om te betalen voor de 100 kilo overbagage die we inmiddels hadden (dus incl handbagage hadden we zo’n 170 kilo bij ons). En dat viel dus weer heel erg mee, want voor die 100 kilo hoefden we omgerekend maar 50 euro te betalen.
En toen begon het wachten, want hoewel ons vliegtuig allang klaar stond werd er maar niet begonnen met boarden. Een kwartier nadat we hadden moeten vertrekken kwamr er een man rondlopen die meedeelde dat we 30 minuten vertraging hadden. Nadat die 30 minuten verstreken waren liep ineens de hele wachtruimte leeg. Navraag leede ons dat het vliegtuig technical problems had en voorlopig nog niet kon vertrekken.
Uiteindelijk vertrokken we om 11.30, drie uur te laat dus.

Na ongeveer een uur vliegen landden we in onze nieuwe thuishaven Arba Minch, waar een auto van de universiteit met Messay, de technician die we ’s maandags al ontmoet hadden, ons opwachtte. Verder was ook Judy aanwezig, de accompanying partner van een andere VSO vrijwilliger die les geeft op het teachers training college.
Dat zag er dus goed uit toen we hen zagen staan terwijl wij nog bij de bagageband stonden te wachten op die vracht bagage van ons.
Eenmaal buiten alle bagage in de open laadbak geladen waana Judy ons voorzichtig vroeg of we gehoord hadden van het probleem met ons huis. ....
Er was dus even geen huis, volgens Messay omdat het nog niet finished was. Een dik half uur later bleek dat niet finished te bestaan uit het feit dat het huis niet schoongemaakt was en dat dat ook lastig was omdat de schoonmakers in het weekend niet werkten. Tja, begrijpelijk, ze wisten tenslotte nog maar 5 maanden dat wij zouden komen.
Dus moesten ze met ons op sleeptouw op zoek naar een hotel. Het Tourist hotel in het lager gelegen dorp Sikela (Arba Minch bestaat uit twee dorpen: het levendige laag gelegen dorp Sikela, waar bijv. ook de markt is, en het 5 kilometer verder en een paar honderd meter hoger gelegen Secha, waar vooral overheidsgebouwen te vinden zijn en een aantal hotels en restaurants) had geen kamers vrij. Althans dat zeiden ze, maar het kwam waarschijnlijk ook omdat Messay geen brief van de universiteit bij zich had waarin stond dat zij zouden betalen. En de universiteit lijkt niet bekend te staan om zijn goede betaalgedrag. Toen verder naar Secha waar het Bekele Mole hotel nog een aardige kamer voor ons had. Toen we de compound opreden zaten er meteen twee bavianen op het hek, en Hans zag er later die middag nog een op het terras waar hij even iets zat te drinken. Verder erg veel vogels in deze omgeving: heel veel maraboes, andere ooievaars, hornbills en veel kleinere vogels die heel mooi zingen.
De weg van het hotel naar het dorp is een typische Afrikaanse dirt road: heel erg mooi, maar o zo droog rode (ijzerhoudende) aarde. En dat betekent dus een beste partij zandhappen, want er rijden wel veel autos over die weg. Ik herinner me van onze Afrika reis uit 1978 dat we al ruim van te voren in de auto tegen elkaar riepen: ramen dicht, tegenligger. Dit om die afgrijselijke hoeveelheid opwaaiend stof te vermijden. In een oude peugeot 404 break kun je de ramen nog dicht doen als je wilt. Nu zijn we eenvoudige wandelaars en zit er niets anders op dan af en toe het hoofd omdraaien, even wachten en dan toch maar zandhappend verder gaan. Lekker is het niet, maar het went.

Een groot verschil met Addis is de temperatuur: het is hier echt erg warm en vandaag ook met een hoge luchtvochtigheid. Het landschap ziet er erg droog en dor uit, maar dat schijnt helemaal groen te worden als straks de regentijd aanbreekt. Overal in Arba Minch heb je uitzicht op de bergen rondom de stad. Vanaf het terras van het Bekele Mole kijk je tevens uit op de twee meren het Abaya meer en het Chamo meer. In deze meren vind je de nodige krokodillen en nijlpaarden. De twee meren worden door een bergketen gescheiden die hier ook wel de Bridge of God genoemd wordt. Verder heb je uitzicht op het Nech Sar National Park dat heel erg mooi schijnt te zijn.

Als we een keer gesetteld zijn hebben we dus nog het een en ander te ontdekken hier.
Maar voorlopig zijn we daar nog niet aan toe. Vanaochtend kwam de auto van de universiteit opnieuw om ons naar ons huis te brengen. Knap trouwens als dat op maandagochtend 09.00 uur ineens wel finished zou zijn, maar we zijn toch maar vol goede moed ingestapt. Op een of andere manier hadden we wel de ingeving om te zeggen dat we wilden dat onze bagage in het hotel zou blijven totdat we zeker wisten dat het huis inderdaad finished was.
We werden naar het terrein van de textile factory gebracht, waar vroeger een katoenfabriek gestaan heeft die al erg lang gesloten is. Op de compound staan een aantal vreselijk oude appartementsgebouwen die nu kennelijk in het bezit van een soort huisjesmelker zijn. Het is nauwelijks te bescjhrijven wat we daar aantroffen, Hans was ook absoluut niet enthousiast. Het zag er niet uit, alles kapot, onnoemelijk smerig en zonder flinke investering was het absoluut niet leefbaar te maken. En dat is absoluut niet omdat we zulke hoge eisen stellen. Verder zag de hele compound er erg slordig en triest uit en lag hij ook nog eens een eind uit de bewoonde wereld, zonder openbaar vervoer in de buurt.
Dat hebben we dus geweigerd.

Vervolgens zijn we naar de compound van een het Mekane Yesus College gebracht, kennelijk gesticht door en nog nauw verbonden aan een Evangelische Kerk. Er liepen de nodige mensen rond in zeer christelijke t-shirts. Deze compound ligt wel in een veel leuker deel van het dorp, het is ongeveer 20-30 minuten lopen naar het echte dorp en de markt.
Alleen ook dit huis is zeer slecht onderhouden en was eg vuil: lag o.a. vol met uitwerpselen van insecten en is eigenlijk ook te klein voor ons. Het heeft maar een kleine slaapkamer en een kleine kast met een plankje en een korte kledingroede (we hebben alleen nog nergens kleerhangers kunnen ontdekken). Dus dat wordt nog weer een tijd leven uit de koffer, alleen weten we nog niet waar we de koffers moeten laten, want ze passen niet in de slaapkamer en de woonkamer is ook niet zo groot. Deze compound heeft nog een ander probleempje: er is alleen van 18.00 uur tot 20.00 uur water.
Maar omdat de universiteit zei dat er niets anders was, hebben we dit tweede huisje voorlopig toch maar geaccepteerd. Het schijnt dat er nog een groter huis op deze compound beschikbaar is, maar daarover moet nog onderhandeld worden tussen de president van de universiteit en de dean van het college. Men heeft ons echter min of meer beloofd dat we binnenkort naar deze grotere woning kunnen verhuizen. En daar gaan we dan toch maar een beetje druk op proberen te zetten.

Kortom qua huis is het voorlopig nog niet echt leuk. En dan begin je de vermoeidheid te merken, want in de loop van de dag kreeg ik het toch even moeilijk en brandden de tranen me echt wel even achter de ogen. Ik wil echt niet de moeilijkste zijn, maar in de huizen die ze ons vandaag aangeboden hebben zouden ze denk ik zelf ook niet willen wonen.
Na een overheerlijke visgoulash (want vanwege de meren kun je hier dus heel erg goed zoetwatervis eten) en een fles Ethiopische slobberwijn gaat het wel weer en gaan we morgen vol goede moed opnieuw kijken naar hoe ze huis schoongemaakt hebben en wat ze gepresteerd hebben op het gebied van meubilair. Ik houd mijn hart vast, ik vrees dat onze kringloopwinkel er luxe bij is.
Verder hebben we vanmiddag op de markt maar vast 3 grote emmers met deksel van 30 liter inhoud gekocht om water in op te slaan, een bezem, een mop en een bus insectendoder.
Dit alles tot zeer grote hilariteit van zowel de plaatselijke jeugd als volwassenen. Want een blanke kilometers zien lopen met emmers en ander poetsgereedschap, dat is toch wel een beetje vreemd. Op de markt had ik letterlijk aan alle vingers van beide handen een Ethiopisch kindje hangen, dit weer tot vermaak van de volwassenen. En natuurlijk vragen ze allemaal om een birr, maar ze blijven ook vriendelijk als je zegt dat je dat niet geeft.

Vandaag ook nog een paar uur op de universiteit geweest waar we met zeer veel mensen kennis gemaakt hebben. Het is duidelijk dat Hans erg welkom is en dat men erg naar zijn komst heeft uitgezien. Zijn baas Fikru is een jonge knul die heel aardig is en zijn uiterste best lijkt te doen om ons aan betere huisvesting te helpen.
Vanmiddag probeerden we even te internetten en de dame van het internetcafé bleek ons al min of meer op afstand te kennen. Zij was een dame van begin 20, maar bleek de echtgenote van de vice president van de universiteit te zijn. Die man hadden we dus ’s ochtends ontmoet. Verder bleek dat manlief ook nog een handel of adviesbureautje in Cisco spullen had. Dus net als leraren hebben kennelijk ook andere functionarissen naast hun baan nog een eigen firma. We zullen afwachten wat we op dit punt nog meer gaan horen en zien.

Maar eerst morgen verder met ons huis, nu douchen (nu het nog kan, laatste nacht hotel) , want ik drijf hier van de warmte nog steeds mijn kleren uit, slapen en ....