Laatste dagen Addis

Morgen hebben we voorlopig weer even de laatste bekende gelegenheid om de website bij te werken, dus vanavond nog maar een stukje over onze belevenissen in deze laatste week in Addis aan jullie schrijven. Terwijl ik dat doe is Hans bezig de fotos voor de site uit te zoeken en een samenvatting in het Engels te maken voor zijn ex-collega’s.

Maandag was de laatste dag van onze gezamelijke training. Die dag bestond uit een paar presentaties over o.a. de HIV/Aids- en de gender- (man/vrouw ongelijkheid) problematiek.
Met name de informatie over HIV/ Aids was schokkend: het percentage besmette mensen is 10,5%. Voor vrouwen ligt het percentage zelfs op 11,9% wat dus betekent dat bijna een op de 8 vrouwen besmet is. En als je dan ziet hoeveel hele jonge meisjes je hier ’s avonds op straat ziet als commercial sex worker, zoals dat hier netjes wordt uitgedrukt, vraag je je af hoe dat percentage er over een paar jaar uit moet zien. Gelukkig zie je met name bij de middelbare scholen en op het universiteitsterrein ook wel grote borden staan die aandacht vragen voor het probleem, waaronder levensgrote borden met expliciet advies condooms te gebruiken.

Verder was het de bedoeling dat de zogenaamde counterparts van de nieuwe vrijwilligers, of de baas, aanwezig zouden zijn om kennis te maken en ook een service level agreement te tekenen.
De meesten waren er, die van Hans niet. Wel was een senior technician van de maintenance groep toevallig in Addis omdat hij onderdelen moest kopen, en die arme knul kreeg dus ’s ochtends een telefoontje met de opdracht naar het Manangement Institute te gaan om de baas te vervangen. Dat deed hij ook braaf, hij was heel aardig maar voelde zich volgens mij ook behoorlijk opgelaten. Geen wonder, hij was 24 jaar, werkte tot 1,5 jaar geleden nog als onderhoudsman in een hotel en heeft nu 3 of 4 man onderhoudstechnici onder zich. Hij was dus niet de persoon die service level agreements kon ondertekenen en Hans kon er ook niet echt veel inhoudelijke informatie mee uit wisselen. Verder was hij nogal druk, want naast zijn baan bij de universiteit had hij kennelijk ook nog een eigen winkeltje in Addis. We hebben hem dus in overleg met de programmamanager van VSO na de lunch maar lekker vrijaf gegeven. Hij gaf aan dat hij dacht wel ergens een sim-kaart voor ons te kunnen kopen. We hebben hem geld gegeven en zijn natuurlijk erg benieuwd of die sim-kaart er maandag in Arba Minch ook werkelijk zal zijn. Waarschijnlijk krijgen we gewoon onze 400 birr terug (dit spreken ze trouwens zo ongeveer uit als ons Brrrrr bij 10 graden vorst).

De training werd afgesloten met een culturele avond in de tuin van de directeur van VSO Ethiopia. Er was heel erg goed Ethiopisch eten, Ethiopische wijn die als slobberwijn prima te drinken is, voldoende bier en Ethiopische zang en dans. Heel erg gezellig en fantastisch om te zien hoe de Ethiopische dames met hun schouders kunnen dansen.

Dinsdag en woensdag had Hans nog een IT workshop met een aantal VSO IT vrijwilligers en had ik lekker vrij. Ik heb enorme afstanden door Addis gesjouwd om de sfeer te proeven en de laatste inkopen te doen zoals wat schoonmaakmiddelen, maar bijvoorbeeld ook bestek, een grote pan om ons water in te koken (advies is het water te koken en daarna ook nog te filteren), en een paar bekers zodat we iets hebben om de eerste dag uit te drinken.
Verder naar een grote supermarkt geweest om sojasaus, vissaus en olijfolie te kopen, want dat schijnt in Arba Minch niet te krijgen te zijn.

Wat tijdens die wandelingen door Addis opvalt is het enorme aantal bedelaars, en de ene keer kan ik daar beter tegen dan de andere. Gisteren kwamen ik twee jonge vrouwen tegen die elke dag samen op handen en voeten door de stad kruipen. En ook een aantal mannen en vrouwen met hun achterwerk of hele lichaam beschermd in een stuk autoband die zich de hele dag letterlijk voortslepen door de stad. Verder het enorme aantal jonge vrouwen met een of meer kleine kinderen, een aantal van deze vrouwen is ook nog blind. Ik vraag me nog steeds af of deze kinderen het gevolg zijn van vrijwillige sex of dat deze vrouwen slachtoffer zijn geworden van sexueel geweld. En ik denk dat het laatste veelal het geval is, want er zijn ook nogal wat mannen zonder fatsoenlijke verblijfplaats op straat, en sommigen genieten meer dan goed voor ze is van de lokale honingwijn, Tej.
We houden al ons kleingeld maar apart voor deze mensen, maar je weet niet waar je beginnen of eindigen moet. Gelukkig zie je dat de Ethiopiers zelf ook best vaak geven.
Het meest trieste vond ik vanmiddag een meisje van een jaar of zes/zeven met een kind van ongeveer 1 jaar op haar rug, gebarend dat ze honger had. Je weet natuurlijk niet hoe ze daar komt, wat haar echte verhaal is en of ze bijvoorbeeld niet door haar familie gebruikt wordt om op deze manier geld te verdienen.

Gisteren hebben Hans en ik een mooie wandeling gemaakt in Entoto Mountains. We waren met een busje naar boven gegaan, hebben daar rondgelopen en zijn vervolgens te voet weer naar beneden naar de stad teruggekeerd. Boven bij een van de twee kerken een deel van een huwelijksfeest meegemaakt, met bruid en bruidegom in speciale kleding voor o.a. een zeer uitgebreide fotosessie. Het bruidspaar moest met alle gasten afzonderlijk of in groepjes op de foto. En wat mij het meeste opviel was dat zowel de bruid als de bruidegom zeer strak voor zich uitkeken. Weinig vrolijkheid van hun gezichten af te lezen, het had bijna net zo goed een begrafenis kunen zijn.

Op de weg terug erg veel vrouwen en jonge meisjes tegen gekomen met de enorme bossen hout op de rug. Vreselijk zwaar werk, eigenlijk onmenselijk. En ook deze vrouwen en meisjes houden hun hand op en vragen om een birr of om eten.

Vandaag bestond onze meest Ethiopische ervaring uit ons bezoek aan het Ethiopian Mapping Agency, waar men topografische kaarten van de verschillende regios verkoopt. Bij aankomst om 12.45 uur werd ons door een oude, “getekende” guard meegedeeld dat het office pas om siddist tekul (half acht) weer open ging. Half acht in Ethiopische tijd is dus half twee westerse tijd. We mochten in de kamer van de guards plaats nemen en wachten tot de kaartenmans terug was van pauze. Die was echter 10 minuten te laat. Maar daarna hadden we vrij snel duidelijk welke kaarten we wilden hebben. Echter toen moesten we nog zo’n 10 minuten wachten want de meneer en mevrouw die samen die het officiele bonnetje moesten schrijven en de kaarten uit het magazijn moesten halen waren nog niet terug van pauze. Na 10 minuten mochten we dus naar boven naar kamer 412 , waar we weer vriendelijk verzocht werden plaats te nemen en het weer 5 – 10 minuten kostte voor we een bonnetje kregen waarmee we naar kamer 410 moesten om te betalen. De dame aldaar was aan de telefoon en gebaarde ons vriendelijk dat we even plaats mochten nemen. Vervolgens moest de dame weer een heel nieuw bonnetje uitschrijven waarop exact dezelfde informatie stond over de kaarten die we gingen kopen, maar dit keer aangevuld met Hans’ naam en nog wat andere gegevens. En toen dat gelukt was (een Nederlandse naam is nog niet zo makkelijk over te schrijven van een identiteitskaart) ging de kluisdeur open en mochten we betalen. Vervolgens met beide bonnetjes terug naar kamer 412 waar na controle de kaarten meegenomen mochten worden. Hans dus bonnetjes netjes opgeborgen en wij met de opgerolde kaarten onder onze arm naar beneden en naar buiten. Ho!! Dat gaat zo maar niet: eerst even bonnetjes aan de guard laten zien, want je moet wel betaald hebben. Zo’n dikke anderhalve uur later stonden we dus buiten met onze kaarten.
En zo kun je dus gelukkig een heleboel mensen aan het werk houden en gezinnen van inkomen voorzien.

Laatste aardigheidje om te melden is nog dat ik deze week een heuse Ethiopische kapper bezocht heb die zijn opleiding in het Hilton hotel gehad zou hebben. Zijn zaak heet de Black and White Salon en pas achteraf drong het tot mij door dat dat waarschijnlijk was om aan te geven dat hij ook blanken knipte. Hij vroeg of ik het medium short wilde hebben en dat leek me wel wat. Helemaal short is hier waarschijnlijk een kale kop (melata ras), want zo short als nu heb ik het nog nooit gehad. En ook die diagonale scheiding over mijn hoofd was heel bijzonder. Maar na thuiskomst en hantering van de pot Nederlandse bouncy dip gel was het geheel goed om aan te zien en nu hoef ik tenminste de eerste maand (of twee) niet meer naar de kapper.
Hier krijg je echt waar voor je geld en om de prijs hoef je het niet te laten, voor 1,95 Euro gewassen en geknipt. Doe me dat maar eens na.

Nou luitjes, weer alle goeds gewenst en tot ons volgende bericht uit Arba Minch.

Foto’s bij dit verhaal op http://hanshesseling.nl/arba/aa3/index.htm