Training

Training

Waarom zaten er geen fatsoenlijke overzichtsfoto’s van Addis als stad bij die serie van vorige keer?
Omdat het een lastige stad is om in een paar foto’s een beeld van te geven. Geen boeiende skyline, een klein aantal omvangrijke bouwwerken tot zo’n tien verdiepingen, veel verspreide betonnen skeletten van nieuw geplande gebouwen waaraan niet altijd hard gewerkt lijkt te worden (allemaal in omvangrijke houten steigers en gele of blauwe afdekzeilen). Beetje vormeloos en rommelig geheel. Veel eenvoudige huizen met veel golfplaat achter lemen of golfplaten muren, betere huizen achter betere muren met zwaardere hekken. Geen echt centrum, een paar kernen met een eigen karakter, een aantal brede straten van betekenis, ronkend en rokend verkeer met toch nog kuddes geiten en schapen die daar tussendoor gedreven worden. En wat mooie of karakteristieke objecten: de kathedraal, wat kerken, een enkel park, de universiteit, het station van de smalspoorlijn naar het oosten en Djibouti, waar nog maar heel weinig treinen meer rijden. Naar de buitenwijken toe de mooiere huizen.

Het VSO Program Office in Addis zit in een comfortabel, klein gebouw in een oostelijke wijk en is ook verstopt achter een flinke muur met een groot plaatmetalen hek. Geen inkijk. Wel een bescheiden grasveldje in de schaduw, een vrijwilligershok met postvakken, oude canapé’s, en boeken te leen. En een Internet kamertje met een verbinding naar het netwerk in de kantoortjes. Daar kun je tenminste in alle rust uren op je antwoord zitten wachten terwijl je een boekje of een krantje leest (er zijn Engelstalige krantjes - ze zijn klein en komen alleen op zaterdag uit). Beter hier wachten dan in een Internetcafé – waar er veel van zijn, want wachttijd verkopen is toch lukratieve business. Maar ook in VSO’s kamertje is Internetsucces niet verzekerd. Net voor de bevestiging van verzending van Hanny’s felicitatie-email voor Inge’s verjaardag viel in de hele wijk de stroom uit. Gezellig om dan in de kaarsverlichte bar van het hotel terug te komen. Doodse stilte: geen TV, dus geen voetbal, dus geen gasten, dus geen omzet. De barman legde minutenlang zijn kin geduldig op de bar om te kijken wanneer wij on glas leeg hadden, zodat hij ons vervolgens een fles met een kaars aan voor de tocht naar boven kon aanbieden.

Om van ons hotel bij VSO te komen loop je eerst een eindje langs Haile Gebreselassie Street. Langs dat stuk staan vaak tientallen bouwvakkers te wachten op een eventuele klus die dag aan een van de skeletten of andere projekten. Allemaal met een of meer stukken gereedschap in de hand. Een troffel. Een waterpas. Ook wel een tas met ander gereedschap bij de voeten. Staan er soms erg lang.
Er zijn ook eenvoudige winkeltjes, koffiehuizen, een apotheek. Haile Gebreselassie Street is een van de drukste invalswegen van de stad. Je hebt nooit stadsbussen zo volgepropt zien rijden als hier.
Na een paar honderd meter sla je rechtsaf Togo Street in naar VSO. In 2003 zijn veel straten hernoemd naar belangrijke landen en belangrijke mensen.

In het Program Office was zondagmiddag de intro af van onze in-country training. Een gevarieerde club uit veel hoeken van de wereld. Warme welkomstwoorden van de baas (bazin), invullen van een hoop formulieren door iedereen, kennismaken met 35 andere vrijwilligers. Zes moesten er toen ’s avonds nog komen, een groep uit Kenya en Uganda. De groepen uit Europa en uit de Filippijnen waren die ochtend om vier uur in het hotel aangekomen, de Australiers en de Canadezen pas kort voor het begin van het programma. Wij waren dus de enigen die al een beetje hadden kunnen akklimatiseren of zelfs maar gewoon slapen...

Maandagmorgen, 4 februari, begon het echte werk. Dagelijks gaan we nu met een oude bus om half acht naar een nieuw gebouwd trainingscentrum in een oostelijk uitbreidingsdeel van de stad, waar zalen, ontbijt en lunch voor ons zijn geregeld. Elke dag een paar uur Amhaars (voor de mensen die naar een Oromo-gebied gaan zelfs ook nog een portie Oromifa). Daarnaast onder andere logistieke informatie, veiligheidsinformatie, financiële en administratieve details, en gastsprekers over geschiedenis, politiek, cultuur, ontwikkeling. En lekker veel onderling babbelen. Het is echt leuk om weer eens met een hele groep voor een nieuwe uitdaging te staan, waar je allemaal tegelijk, maar wel vanuit heel verschillende achtergronden en aanleidingen aan begonnen bent.
Voor later deze week staat nog een ‘scavenger hunt’ op het programma, een vossenjacht door Addis om je onafhankelijk met een bepaalde opdracht door de stad heen te redden, registreren bij de Nederlandse ambassade, en spulletjes kopen die je op je uiteindelijke woonplek nog nodig zult hebben.

Zo blijven we inclusief het weekend tot en met maandag de 11e wel bezig!