Vier dagen

De eerste 4 dagen Ethiopie zijn voorbij gevlogen en uitstekend bevallen. Ik ging weg met het idee van eerst een paar dagen vakantie in Addis en dan begint met de in-country training het echte werk. In werkelijkheid was het toch een hele andere ervaring dan we hebben als we echt met vakantie gaan. Niet alleen had ik me op een hele andere manier voorbereid maar we kijken ook met andere ogen/op een andere manier naar dingen dan we anders doen in een voor ons nieuw land.

Doordat we met een aantal mensen kennis gemaakt hebben die al langer in Ethiopie wonen hebben we al veel kennis opgedaan. Verder heeft vooral Saskia ons stukjes Addis laten zien die we in ons uppie nooit gevonden zouden hebben. Vanmiddag hebben we met haar en Martha (een Ethiopische) in een heel lekker Kitfo restaurant gegeten. Dat restaurant lag in een zijstraat van een grote weg, maar aan de buitenkant was niet te zien dat het een restaurant was.
Kitfo is een soort tartaar dat gemengd met verse geitenkaas en gesmoorde spinazie gegeten wordt met injera en een ander soort koek waarvan ik de naam al weer vergeten ben. Voor diegenen die nog nooit Ethiopisch gegeten hebben: in Ethiopie eet je met zijn allen van een groot bord. Het nationale eten is de injera,een zurige, beetje sponsige pannenkoek waar je met je rechterhand een stukje afscheurt en vervolgens met dat stukje tussen je vingers een beetje groente, saus of bijv. vlees pakt en naar je mond brengt. Dat vlees is er 5 dagen per week: woensdag en vrijdag zijn vastendagen in Ethiopie en dan wordt er dus vegetarisch gegeten.

Wat opvalt in Addis is o.a. de enorme hoeveelheid minibusjes die hier rondrijden van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds 21.00 uur. Elk busje heeft zijn vaste route, zijn vaste chauffeur en zijn vaste “conducteur”. Die conducteur is een man die de halve dag krom uit het raam van het busje hangt, de bestemming(en) van het busje schreeuwt en probeert het busje zo vol mogelijk te houden, want ja elke lege plaats is omzetverlies.
De busjes zouden in elk geval wat betreft hun uitlaatgassen bij ons de APK keuring niet overleven. Maar de oude Nederlandse DAF bussen die hier rondrijden als allergoedkoopste vorm van openbaar vervoer zijn nog veel erger. Kortom smog genoeg hier en dat levert Hans een gezwollen keel op, ik heb er geen last van.
Maar goed, diezelfde luchtvervuilers zijn toch wel heel handig als de blaren op je voeten te erg zijn geworden om verder te lopen en je toch nog niet uitgekeken bent.

Gisteren zijn we naar de rand van de stad gegaan waar een leuke markt is waar vooral traditionele Ethiopische kleden en kleding verkocht worden: Entoto market. Daar kwamen ok de vrouwen die hout halen terug uit de bergen. Deze vrouwen hebben een enorme stapel hout op hun rug die wel 2 meter breed kan zijn en tot 35 kilo weegt. Dat manoevreert dus niet makkelijke en het afschuwelijke is dat deze vrouwen daar kennelijk zo’n 30 kilometer mee moeten lopen. Gelukkig is er inmiddels een project dat probeert deze vrouwen op een andere manier aan inkomenverwervende activiteiten te helpen.
Veel (gehandicapte) bedelaars ook en daarnaast viel mij vooral gisteren het grote aantal blinde mensen op.

Naast deze minder leuke dingen hebben we ook veel leuke en mooie dingen gezien. Het etnografisch museum dat gehuisvest is in het oude paleis van Haile Selassie geeft op een hele aardige manier een beeld van een aantal verschillende stammen en hun cultuur. Het hele vroegere paleisterrein is nu universiteits-compound, waardoor dit een hele mooie universiteit is in een parkachtige omgeving.
Zo op het eerste gezicht leek Addis niet zo’n indrukwekkende stad, maar nu na een paar dagen en met behulp van anderen ontdekken we achter onopvallende deuren, hekken of muren de leukste plekjes.
Vanmorgen bijvoorbeeld tijdens zomaar een wandelingetje vanuit ons hotel het er achter gelegen buurtje in kwamen we op een grote markt terecht waar we met veel plezier een uurtje rondgestekkerd hebben en ons fruitvoorraadje weer aangevuld hebben.

Vanmiddag ook de eerste fietsenwinkel gespot die we wel zeer uitbundige moutainbikes verkocht, met een frame van forse omvang zodat zelfs Hans erop zou kunnen fietsen.
Kosten zo ongeveer 120 euro. Hoe het met de kwaliteit gesteld is is voor ons een vraag, voor de verkoper niet. Die heeft overtuigend proberen uit te leggen dat deze fietsen in China gemaakt waren voor de Europese markt en dat dat garant stond voor duurzame kwaliteit. Dit in tegenstelling tot de elders verkrijgbare fietsen die in Dubai geproduceerd waren.
Wij slapen er eerst nog maar een nachtje over.
En over slapen gesproken, het is hier inmiddels 23.00 uur en ik word een beetje slaperig.
Morgen proberen we weer een internet café te vinden om dit stukje op de weblog te plakken en even te genieten van alle reacties. Heel leuk, en jammer dat internetten hier voorlopig zo’n toer is dat we aan individuele mailtjes niet toekomen...

Een paar eerste foto's (zelfde link als bij vorige aflevering, maar nu werkend):
http://www.hanshesseling.nl/arba/aa1/index.htm