Cotton School

Vanmorgen ben ik naar de Cotton School, zo’n 7 à 8 kilometer bij ons vandaan, gelopen. De school staat in de wijk Lemat, een van de armste wijken van Arba Minch, waar een hoge werkloosheid heerst, veel HIV/Aids voorkomt en ook veel malaria. Daarbij komt dat malaria hier meestal gepaard gaat met een aanval van typhus. De wijk kent ook een extreem groot aantal wezen en halfwezen. De Cottonschol wordt al enkele jaren met enig regelmaat geholpen door de Nederlandse Stichting Kunezuva ( http://www.kunezuva.nl/ ). Vandaag ging ik er naar toe om fotos te maken van het jongste project, het maken van een betonvloer in een paar klaslokalen. De daken en muren waren nog vrij goed, golfplaat en mud, maar de onderkant van de muren was inmiddels door de regen weggespoeld en daardoor stroomde het water in de regentijd ook de klaslokalen binnen; met als gevolg dat je daar dagen lang in de blub liep en zat. En de blub hier is een behoorlijke zware klei. Het meeste werk wordt uitgevoerd door een aantal wezen die door Kassech, een van de leerkrachten van de school, geholpen worden met hun opleiding, medische kwesties en andere sociale problemen.
Het werk schiet al aardig op en ziet er goed uit. Hoewel alle leerkrachten hier drie maanden zomervakantie hebben, en de meesten of een tweede betaalde baan hebben of zelf een summercourse volgen, is Kassech dagelijks aanwezig op de schoolcompound om zonder enige financiële tegemoetkoming toezicht te houden op de werkzaamheden. Want, zegt ze dan heel lief in het beetje gebroken Engels dat ze beheerst: “I am responsible and we Ethiopians don’t work always so hard!”

De rest van de week heb ik de nodige uurtjes besteed aan het voorbereiden van de start van de bouw van de nieuwe keuken, douches en toiletten bij het weeshuis van Tsehay. Deze bouw wordt gesponsord door de Stichting Weeshuis Arba Minch ( http://www.orphanagearbaminch.com/ ).
Tijdens deze voorbereidingen blijkt steeds weer dat vooruit denken niet de sterkste eigenschap hier is. Niemand had bedacht dat het slim was om tijdig te bespreken welke materialen er nodig zijn voor de eerste fase van de bouw en dat we die dus op tijd moeten inkopen als de bouw a.s. maandag moet starten. Inmiddels zijn de alle materialen gekocht en hebben we helaas ook weer kunnen zien dat de inflatie nog steeds erg hoog is hier, de prijzen gaan zo ongeveer elke week omhoog. Daar staat tegenover dat de birr vorige week, voor de tweede keer in 6 maanden, in een klap fors minder waard geworden is. Begin december kreeg je ongeveer 13 birr voor een euro, twee week geleden was de euro bijna 16 birr en nu is hij ineens 17,8 birr waard.
Deze week hadden we ook de bouwer die de aanbesteding gewonnen had uitgenodigd om het contract te bespreken en te tekenen. En dat gesprek verliep op de inmiddels welbekende manier: met een sneu gezicht legde de bouwer uit dat de prijzen zo gestegen waren dat hij het werk toch eigenlijk niet kon doen voor het bedrag dat hij 4 weken eerder genoemd had. Het loon van een dagarbeider was van 15 naar 25 birr gestegen. De inflatie is hier erg hoog, maar helaas stijgen de lonen veel minder en is een zo grote stijging voor mij toch onvoorstelbaar. In die situatie is het erg prettig dat je Yared, een bevriende Ethiopische construction supervisor die ook de tekeningen, begroting en contract gemaakt had, kunt opbellen en inschakelen. Resultaat: de bouwer start maandag voor de oorspronkelijke prijs en als hij het werk netjes aflevert krijgt hij na afloop een bonus.
De komende weken en maanden kan ik daar mijn vrije uurtjes aardig in kwijt, want je moet er wel redelijk bovenop zitten anders loopt het snel anders dan gepland. Bovendien ben ik de beheerder van de schatkist en kunnen ze zonder mij weinig inkopen doen.

Na een paar hele rustige weken trekt het dus weer lekker aan want a.s. zaterdag hebben we ook een eerste gezamelijke meeting met de school, leiders uit de gemeenschap en een deskundige van de Katholieke missie over de te bouwen nieuwe toiletten bij de school in Zigitti.
De grote uitdaging is hier om de gemeenschap op enige manier actief bij het project betrokken te krijgen. Hetzij door de inbreng van lokale materialen zoals stenen en eucalyptusbomen, hetzij door arbeid of een financiële bijdrage. In de plattelandsgebieden leeft het belang van goed onderwijs nog lang niet zo als in de steden, en is de gemeenschap vaak behoorlijk afwezig als het gaat om een bijdrage voor of onderhoud aan de school.

Bij de Cottonschool in Arba Minch was de gemeenschap, hoewel erg arm, wèl zelf aan de slag gegaan. Een betonnen gebouwtje met klaslokalen miste inmiddels een achterwand en de overige muren vertoonden flink wat scheuren. Dat is deze week allemaal gerepareerd. Verder heeft de school een aantal klaslokalen in oude mud-gebouwen die er erg slecht aan toe zijn. Men had van alle gezinnen met kinderen op school een bijdrage van 20 birr gevraagd (ik geloof dat de school ongeveer 3500 leerlingen heeft, maar veel leerlingen komen uit gezinnen van 6-9 kinderen, dus het aantal gezinnen valt tegen). Maandag waren ze een gebouw helemaal aan het afbreken, de nog goede materialen zoal golfplaten en houtwerk werden apart gelegd en het was de bedoeling de lokalen geheel opnieuw weer op te bouwen. Ik werd daar even helemaal warm van. De directeur vertelde wel dat ze met het weinige dat de gemeenschap kon opbrengen zoveel mogelijk probeerden te doen, en dat ze als het geld op was anderen om hulp zouden vragen. Ik denk dat het een kleine hint was aan het adres van Kunezuva en van Hans en mij.
Toen ik er vandaag was was er niets meer te zien: gebouw weg, geen wederopbouw activiteiten. Volgens Kassech was het geld al op en kon men niet verder. Kijken hoe het er volgende week bij staat: over een week of zeven begint de school weer en dan hebben ze die lokalen heel hard nodig.

Al lopend door Arba Minch zie en leer je nog steeds van alles. Zo weet ik sinds deze week dat bepaalde A4tjes die aan lantaarnpalen geprikt zijn personeelsadvertenties zijn. Het viel altijd wel op dat er zoveel mensen naar die briefjes keken, maar ja alles in het Amhaars en voor mij dus abacadabra. Deze week hing er echter een Engelstalige bij van een Italiaanse hulporganisatie, raadsel opgelost.
Verder ook weer een prachtige verzameling teksten op t-shirts. De variëteit in religieuze opdrukken is eindeloos, maar wat dacht je van: “My next husband will be normal” of
“Real woman don’t have hot flashes, they have power surges”.
En dan de tekst op een universiteits-t-shirt: “Failing to plan is planning to fail”. Bijna hilarisch, want ook bij de universiteit wordt niet altijd even duidelijk gepland. En wat heb je aan een planning als je vervolgens niets aan voortgangscontrole doet ?

Foto’s van de werkzaamheden aan de Cotton School op http://hanshesseling.nl/cs2.pdf .
Bijschriften:
1 oud klaslokaal, nog in gebruik, maar op de nominatie om te worden afgebroken met behoud van alle materialen – waarmee het dan weer netjes wordt opgebouwd op een betonnen vloer
2 de Lemat-community vervangt zelf een stenen muur van een van de uit steen opgetrokken klaslokalen
3 dit lokaal krijgt alleen een stevige gemetselde onderkant..
4 ... om de muren tegen het water te beschermen...
5, 6 ... en een stenen galerij
7, 8, 9 steenslag ook op de vloer vóór het betongieten
10, 11 zo worden brokken rots als bouwsteen vervoerd. Mannen met mokers hebben vaak eerst grotere rotsblokken, afgeleverd door een vrachtwagen, klein geslagen tot deze hanteerbare brokken
12 de waterput voor de aanmaak van modder om de muren van houten stammetjes en dwarsverbindingen mee op te vullen
13, 14, 15 klaslokaal dat tot de grond wordt afgebroken; materialen en schoolbankjes eromheen. Vandaag waren deze lokalen helemaal weg

Voor wie er belang in stelt: foto’s van vorig jaar augustus van diezelfde Cotton School op http://hanshesseling.nl/cs1.pdf . Die foto’s waren toen alleen aan Kunezuva gestuurd. Je herkent de plekken waar nu aan gewerkt wordt.