Back home

Eindelijk weer een stukje van mijn hand voor het weblog. Wat de meeste mensen niet weten is dat ik even kort in Nederland geweest ben om een paar zaken te regelen die niet via internet konden maar die wel belangrijk waren nu we besloten hebben een jaar langer te blijven.
Het was heel erg leuk om Maartje, Brechtje, Arjen en Friso en de rest van de familie weer te zien. En nu Brechtje en Friso een echt huis hebben kon ik daar ook logeren: lekker geslapen op dat dikke opblaasbed van Leenbakker !!!! Zou na terugkomst bijna mijn sjieke Pullman matrassen inruilen voor zo’n luchtbed, want echt ik heb in tijden niet zo goed geslapen.

Gisterochtend door Hans en Bereket, de taxichauffeur opgehaald van het vliegveld en dat was wel handig want ik had weer zo’n 65 kilo bagage bij me. De kasten puilen inmiddels uit van de Hollandse sausjes en kruiden en vanavond heb ik zelfs spekpannekoeken gebakken met het uit Nederland meegebrachte ontbijtspek. Het heeft Hans prima gesmaakt.

Gisteren was het eerst weer even wennen aan ons eenvoudige huisje, volgens mij was er her en der wat lekkage geweest tijdens de heftige tropische buien van de afgelopen weken en ook de keukenkastdeurtjes sluiten nog minder dan vroeger. De bezem was omgevallen en de termieten hebben in twee weken tijd de halve bezemsteel opgegeten.
Onze medebewoners, de vleermuizen, hadden er inmiddels een gewoonte van gemaakt om elke avond vanuit een ruimte onder het plafond de woonkamer in te vliegen. En als je denkt dat je die beesten makkelijk weer naar buiten werkt heb je het mis. Uit de lucht meppen met een zacht stoelkussen werkt nog het beste, ze beschadigen dan niet maar vallen wel confuus op de grond. Dan een emmer eroverheen, naar buiten schuiven, en weg laten vliegen.Omdat vleermuizen ook nog eens zeer ernstige ziekten over kunnen brengen waren we niet zo gecharmeerd van hun veelvuldige visites. Dus heeft Hans met een stuk ducttape hun binnenkomstopening dichtgeplakt, hetgeen lijkt te helpen.

In Arba Minch had men ondertussen niet stilgezeten. De aanleg van de nieuwe asfaltweg vordert gestaag. Een tijdje geleden was op veel huizen een minteken met een erachter getal geschilderd. Dat getal gaf aan hoever het huis op zou moeten schuiven ten behoeve van de nieuwe weg. Dat varieerde van ongeveer 1,5 tot een dikke 4 meter. Inmiddels heeft men de daad bij het woord gevoegd. Sommige huizen en winkeltjes zijn volledig verdwenen, van andere is gewoon het gewenst aantal meters afgehakt en het restant staat er nog, al of niet meer bruikbaar. De kliniek bijvoorbeeld is niet meer herkenbaar: de voorste helft is weggeslagen, er is een schutting van golfplaat tegen aan geplakt en de dokter heeft op zijn binnenplaats een soort tent opgezet die nu als wachtruimte dienst doet. De apotheek is al verhuisd naar een tijdelijk, veel kleiner, onderkomen en onze bakker die een paar weken geleden het veld moest ruimen hebben we nog nergens weer kunnen vinden. Kortom de puinhoop is compleet, maar het lijkt wel op te schieten.

Vanmiddag ook meteen weer even naar het weeshuis geweest. Daar waren weer zo’n 6 nieuwe baby’s opgenomen, 4 ervan door de ouders of andere familieleden achtergelaten en gevonden in het bos. De meesten van hen ernstig ondervoed. Ik heb een babytje de fles gegeven dat zo’n klein lijfje had dat het pas geboren leek. Maar dan wel met een oude mannetjes gezicht erop en aan het onderlijfje een paar bengelende botjes als beentjes. Het kindje was alleen niet net geboren maar al twee maanden oud. Zo ontzettend sneu om te zien. En nu er weer even zoveel hele kleintjes zijn, kunnen de kindermeisjes het eigenlijk ook niet meer aan en worden de kindjes een beetje aan hun lot overgelaten; althans ik vind dat er veel meer gespeeld zou moeten worden met ze. Dus ga ik er de komende week nog een paar keer naar toe, het is ook voor mijzelf ontzettend leuk om met dat grut te tuttelen en te geinen.

Morgen ook maar weer ens proberen om Assefa te pakken te krijgen om het projectplannetje voor de Katoenschool in Arba Minch af te maken en donderdag een afspraak met Habtamu om te horen hoe de bouw van de 4 nieuwe klaslokalen die we hen toegezegd hebben vordert en kijken of de oude kapotte schoolbankjes al gemaakt zijn. Maar het kan ook zijn dat hij me komt vertellen dat 3000 birr toch niet genoeg was om ze gerepareerd te krijgen. En nu ik het toch over “onze“ school heb, ik had in Nederland een hele leuke ervaring. Ik heb meteen even mijn tandarts bezocht die zeer geinteresseerd was in ons wel en wee. Na afloop van de behandeling gaf hij me de rekening (die krijgen we tegenwoordig in het handje mee, het ontbreekt er nog maar aan dat je eerst moet betalen voor je in de stoel mag gaan zitten), maar wel met de mededeling dat die alleen voor de eventuele verzekering was en dat ik het geld dit keer niet aan hem over moest maken maar mee moest nemen voor een van de school-projectjes. En dat was toch wel een hele leuke ervaring waarvoor ik hem heel hartelijk bedankt heb.

Zo voor vandaag weer even voldoende. Omdat het veel geregend heeft staat het gras erg hoog en dat heeft extra muskieten aangetrokken, die me ondanks het anti-smeerseltje weer erg lekker gaan vinden. Dus ik ga terras en computer verlaten en misschien wel even een spelletje Strijdscrabble doen, net meegebracht en het schijnt erg leuk te zijn.

Foto’s van de vorderingen aan de weg op http://hanshesseling.nl/weg.pdf