Verven makkelijk?

In mijn vorige verhaaltje had ik beloofd snel meer te vertellen over het hele aankoop, fabricage, transport en after sales proces van ons schoolbankjes project. Aangezien we ook de buitenlandse ex-collegas van Hans en Projectline Inc in Seattle wilden informeren heeft Hans een Engelstalige samenvatting van het geheel gemaakt en op zijn website geplaatst. Omdat niet iedereen zin zal hebben om zo’n samenvatting nog eens te lezen hebben we er wel een Nederlandse vertaling van gemaakt, inclusief fotos’s, maar hem niet hier geplaatst maar op http://hanshesseling.nl/zgtxtn.html .

Dus hier en nu alleen de laatse ontwikkelingen.

Twee weken geleden hebben we samen met Habtamu, de (leraar en) contactpersoon van de school alle 250 geleverde bankjes gecontroleerd. Daarbij bleek dat de timmermannen wat betreft de beloofde twee lagen verf op de stalen frames toch een behoorlijke steek hadden laten vallen. Nadat we het verfwerk in een eerder stadium afgekeurd hadden hadden ze beloofd de tweede laag verf alsnog netjes te laten aan brengen nadat de bankjes naar boven getransporteerd zouden zijn. Vervolgens hebben ze inderdaad twee jonge jongens naar boven gestuurd om deze klus te klaren: alleen niet met voldoende verf en ook zonder hun werk te controleren. En hoewel de knullen aangaven de bankjes zoals afgesproken van een tweede laag verf voorzien te hebben, bleek bij onze controle dat er slechts 20 bankjes voor de tweede keer gedaan waren, en dan ook nog maar gedeeltelijk. Omdat we inmiddels op dit punt het vertrouwen in de timmermannen en hun knulletjes verloren hadden hebben we besloten dit zelf ter hand te nemen en verf en kwasten te kopen en enkele lokale mensen in te huren om het verfwerk nu eindelijk tot een goede einde te brengen.

Afgelopen zaterdag opnieuw naar Zigit, nu met Assefa en een van de timmermannen om hem te laten zien dat het verfwerk absoluut niet naar behoren was en dat 20 bankjes niet door onze kwaliteitscontrole gekomen waren: echt te scheef gemonteerd, of niet goed gelast. Ze hebben nu toegezegd binnen twee weken de bankjes te repareren, of te vervangen als reparatie niet mogelijk is.
Hierna kon ik maandag met 8 liter verf, een liter vernis en 10 kwasten, petroleum (terpentine hebben ze hier niet), schuurpapier en schoonmaakdoeken omhoog om onze 3 nieuwe medewerkers te instrueren hoe de bankjes schoon te maken, en vervolgens te verven en dan wel alle metalen onderdelen. Nooit geweten dat dat nog zo lastig kon zijn. Bij ons heeft een kind al voordat het naar de kleuterschool gaat wel eens een kwastje in de hand gehad en met waterverf een fraaikunst werk gefabriceerd. Maar deze mannen hebben nooit op een kleuterschool gezeten (twee zijn zelfs helemaal nooit naar school geweest), kinderen hebben hier niet dit soort knutselmateriaal en men leeft in hutten van leem en stro en daar wordt ook niets geverfd. Kortom mijn drie schatten hadden nog nooit een een kwast in de handen gehad. Nadat ik voorgedaan had hoe je een kwast in de verfpot doopt, de kwast een beetje afveegt langs de rand en vervolgens met heen en weer gaande bewegingen een dunne laag aanbrengt knikte men enthousiast dat het proces begrepen was en men aan de slag wilde. Vervolgens 3 potten verf en kwasten gegeven en met blijde en serieuze gezichten gingen de heren aan de slag:

Hups de kwast vol in de verfpot, kwast afvegen: hoe ging dat ook al weer en vervolgens met een overvolle druipende kwast op weg naar het metaal waarop met liefde in één streek (heen en weer ????) een laag van enkele millimeters, die over een week nog niet droog is, aangebracht werd. Dat geeft in elk geval erg kunstzinnige druipereffecten.
Dus toen maar weer één voor één de mannen de kwast afgepakt en het hele proces opnieuw voorgedaan, en aan Yesewzer die langs kwam en wel engels verstaat maar het niet durft te spreken gevraagd de heren dringend te verzoeken om minder verf te gebruiken; omdat het anders niet zou drogen en we zelfs aan 8 liter verf niet genoeg zouden hebben. En dat terwijl normaal gesproken 4 liter voldoende zoou moeten zijn.

Hoewel het niet in de planning zat ben ik dinsdag toch maar weer naar boven gegaan om te kijken wat ze er inmiddels van bakten. Ik had er een beetje een hard hoofd in. Toen ik om tien uur aankwam was er nog niemand aan het werk, waarschijnlijk omdat het erg slecht weer was en ze in de openlucht in elk geval niets konden doen. Ik heb ze toch maar uit hun huis gehaald en hun werk gecontroleerd. Ze waren heel enthousiast en vertelden trots: al 57 bankjes finished. Tijdens de controle bleek dat oefening ook hier wel degelijk kunst gebaard had en dat de tweede serie die ze geverfd hadden al veel beter was gedaan. Aanmerkelijk minder druipers, en deze serie was inmiddels droog in tegenstelling tot de eerste oefenbankjes. Helaas waren ze wel weer allerlei onderkantjes en tussenstukjes vergeten, dus maar weer uitgelegd dat ze zelf eerst alles nog maars een goed moesten checken. De oudste van het stel, een van de schoolguards riep vervolgens trots: yes yes, check one, check two check three. Waarop ik met een lachend gezicht gezegd heb: ja, eerst jullie checken, en dan wij checken, en als echt alles goed is geverfd krijg je je salaris.
Omdat ze het verven nu redelijk onder de knie leken te hebben, kon ik gelukkig al weer snel naar beneden met de bus. Het had ‘s nachts heel hard geregend en het regende eigenlijk nog steeds waardoor de weg erg glad en daarmee ook gevaarlijk geworden was. ’s Ochtends hadden we al flinke problemen gehad toen we met een volle bus heel scheef waren weggezakt bij het vatslopen in de modder. Zoals je je misschien voor kunt stellen als je de fotos ziet vond ik het geen echt prettige ervaring. Ik heb me dan ook voorgenomen om in de toekomst alleen nog met fatsoenlijk weer naar boven te gaan.

Om de Zigit week compleet te maken heb ik gisteren als gids gefungeerd voor een groep Noorse leerlingen met hun leraren die een fundraising project gaan starten om een Health Care programma gericht op het reduceren van moeder-en-kind-sterfte te financieren. Ik had het geluk dat ik via Father John al een heel uitgebreid rapport over Zigit en de gezondheidssituatie in die streek had. Dat was voor hen heel waardevol want ze hadden eigenlijk nog nauwelijks enige info.

Vanmorgen naar weeshuis nummer twee geweest om fotos te maken van de kinderen in de kleding die ik van Betsie gekregen had. De kinderen waren er erg blij mee en liepen er trots in rond. Wat ik wel weer heel moeilijk vond was dat zich inmiddels op de compound ook een groep van ongeveer tien oude mensen verzameld had die ook erg arm zijn en nauwelijks eten, kleding en huisvesting hebben. Ze waren gekomen nadat ze gehoord hadden dat er kleding aan de weeskinderen gegeven was en hoopten dat er ook wat kleding voor zou zijn. En hoewel Kassech, de weeshuismoeder gezegd had dat dat helaas niet zo was zijn ze toch net zo lang blijven zitten tot wij ook weer weggingen. Dat is zo ontzettend sneu om te zien. Dus als er ooit nog mensen hier op bezoek komen en kilos over hebben: de kleding die je anders naar het kringloopbedrijf of zoiets doet is hier zo ontzettend welkom !

Morgen, vrijdag, voorlopig voor de laatste keer naar Zigit om te zien of alle verfwerk nu op een goede manier is afgerond.
Volgende week waarschijnlijk geen nieuw verhaal want dan gaan we een paar dagen met Father John naar het Zuiden om wat projecten te bezoeken en daarna ga ik een paar dagen naar Awassa met de hele weeshuis(1)-familie omdat een van de dochters afstudeert aan het Health Science College en daar natuurlijk weer een uitgebreide ceremonie bijhoort waar men mij graag bij wil hebben.

Foto’s op http://hanshesseling.nl/am12.pdf

Bijschriften:

1 schilders van de koude grond
2 binnen schilderen
3 leem aanmaken om muren mee aan te smeren
4 bus naar Zigit met slagzij op natte weg vlak bij Mekane Yesus...
5 ... daar zat ik dus niet lekker in
6 kliniek bij Zigit
7 in de nieuwe kleren: weeshuis Kassech – bedankt Betsie!
8 oma met meervoudig gehandicapt kleinkind (wees van AIDS-ouders)
9 twee seropositieve broertjes van aan AIDS overleden ouders
10 ouderen die eigenlijk ook wel graag kleren hadden willen krijgen