Makkelijker kunnen we het niet maken, leuker wel

Vrijdag kreeg Hans van de universiteit eindelijk de 6 weken geleden gevraagde brief voor de bank waarmee we een bankrekening zouden moeten kunnen openen. Wij dus zaterdagmorgen met die brief, onze VSO identiteitsbewijzen en paspoorten naar de bank. Het is er vaak erg druk, doet ongeorganseerd en chaotisch aan, maar na enige tijd werden we toch geholpen. Een hele tijd later en de nodige formulieren verder bleek dat men een pasfoto nodig had en die had Hans niet bij zich. De al ingevulde formulieren achtergelaten met de belofte maandag terug te komen met de pasfoto. Inmiddels waren we wel 3 kwartier verder.
Vervolgens bij een ander loket geprobeerd geld op te halen omdat VSO de tegemoetkoming voor het ticket van Hans gestort had. Na een kwartier hadden ze het geld gevonden en kon het uitbetaald worden. 5537 birr maar liefst. En hoewel het door een machine geteld was moesten we het toch ter plekke nog even natellen. Het klopte, wij weg en door naar onze lunchafspraak bij father John van de Catholic Mission. Een uitstekende lunch en een mooie wandeling verder kwamen we aan het eind van de middag weer thuis. Net toen Hans even een lekkere douche nam (jawel, sinds ruim een week is er weer de hele dag water uit de kraan) werd er door de buurman geroepen dat er twee heren van de bank voor ons waren. De heren vroegen of we het geld nageteld hadden. Toen ik dat kon bevestigen en vroeg wat het probleem was bleek dat ze dachten dat ze ons teveel uitbetaald hadden. Gelukkig zat het elastiekje nog om de bundel biljetten, dus konden ze het zelf nog eens natellen. Met een sorry for the inconvenience vertrokken de heren weer. Alle zaterdagklanten af om te kijken aan wie die 1200 birr dan wel per ongeluk meegegeven was ?

Toen Hans maandagmorgen op zijn werk verscheen wist een collega hem te vertellen dat er op de universitiet zaterdag ook twee mensen van de bank geweest waren omdat ze dachten ons teveel uitbetaald te hebben. De universiteit ligt 8 kilometer bij de bank vandaan en ons huis 3 kilometer de andere kant op. Het heeft de heren dus aardig wat tijd gekost en half Arba Minch is op de hoogte van het voorval.
Maandagmorgen ik met een pasfoto van Hans terug naar de bank. Helaas: we need three photographs and you have to fill in these three forms. Op mijn vriendelijke vraag of ze zaterdag niet even hadden kunnen zeggen dat er 3 fotos moesten komen kreeg ik een vriendelijk lachje terug. Toen ik aangaf dat we die formulieren zaterdag al ingevuld hadden en dat de bank die gehouden had, zei men nog steeds vriendelijk dat die inmiddels destroyed waren.
Dus ik na 20 minuten weer naar huis met een nieuwe set formulieren.
Dinsdagmorgen terug naar de bank: nu zou het toch moeten lukken. Helaas pindakaas. Op alle formulieren moesten we niet steeds een keer onze handtekening plaatsen maar 3 keer, en ook van mij wilde men 3 fotos. Hadden ze ook niet even eerder kunnen zeggen. Maar voor zoveel fotos en handtekeningen zouden we dan ook een echt spaarbankboekje krijgen met een heuse en/of te naamstelling zodat we niet steeds samen naar de bank hoeven. Maar u krijgt het boekje pas mee als we alle handtekeningen hebben. Mevrouw: uw man moet toch echt persoonlijk komen want behalve dat er nog meer handtekeningen op de formulieren moeten komen moet hij ook zelf zijn handtekening in het grote boek zetten. Een hele partij handtekeningen en stempels verder gaf een hoger geplaatste medewerker uiteindelijk toestemming om mij het boekje alvast mee naar huis te geven, als ik beloofde dat mijn husband zo snel mogelijk kwam om het ontbrekende papierwerk in gereedheid te brengen.
Kom er in Nederland nog maar eens om.

Verder hebben we zondag de hele dag gewandeld: eerst in de ochtend met twintig lieve gratis gidsjes de berg op op zoek naar een van de bronnen. Heel erg mooi en daarna via een lokaal visrestaurant doorgewandeld naar de Crocodile Ranch die de overheid hier runt. We zijn er niet in geweest omdat er nogal veel krokodillen in te kleine ruimtes gehouden schijnen te worden hoeven we dat niet te zien. Maar de wandeling er naar toe gaat min of meer door het nationale park en er staan schitterende bomen. Erg veel bavianen langs de kant van de weg en in de bomen, en ook meerdere wrattenzwijnen met hun jongen gezien. 28,5 kilometer later kwamen we moe maar voldaan weer thuis. Gelukkig was er electriciteit: bij de supermarkt hadden ze zaterdag zowaar spercieboontjes en ik had ook een pond rundvlees weten te bemachtigen. Dus voor het eerst hier een bijna Hollandse maaltijd klaargemaakt. De runderen die je hier op straat ziet zijn broodmager. Omdat de regentijd uitblijft is er ook weinig vers gras voor ze te vinden en volgens mij proef je dat terug in het vlees. Het heeft meer dan 4 uur gesudderd en lekker mals kon je het niet noemen. Maar de smaak was prima en we gaan het zeker nog een keer proberen.
En alsof de boontjes en het rundvlees nog niet genoeg waren hebben gisteren de mensen van TTAF die een bezoek brachten aan Arba Minch ontmoet. Zij hadden naast een envelop met post en wat gereedschap ook een heerlijke grote Edammerkaas bij zich. Daar gaan we eens lekker van genieten binnenkort. Wel een beetje zuinig zijn want de volgende kaas kon wel weer eens een paar maanden op zich laten wachten.

Net weer even naar het internetcafe geweest om de rekening van Hans’zijn afscheidsreceptie te kunnen betalen, die kregen we namelijk gisteren pas hier binnen in de grote envelop. En toen zag ik tot mijn vreugde dat er weer een paar donaties binnen waren gekomen voor onze schoolbankjes. Heel leuk dat zelfs Maartje uit de VS heeft laten weten dat er vanuit haar bedrijf ook een bijdrage gegeven zal worden.