Naar Awash

Terug op AMU wilde het ICT team het wel even weten: “Heeft ons land nou echt zoveel te bieden voor toeristen als de TV zegt? Jij kan het weten, je bent inmiddels op veel meer plekken geweest dan wij.”
Ethiopische TV staart veel navel. Eindeloos herhaald, de programma’s waarin mensen hun lokale dansen uitvoeren tegen het dekor van hun regio. Soms met een blanke toerist erbij die geïnterviewd wordt.
Jawel, Ethiopië heeft veel te bieden. Maar niet voor een grote toeristenstroom. Geen kust, dus geen strandvakanties. Kleine wildparken met weinig wild, dus geen safari’s. Een enkele authentieke oude stad, maar weinig accomodatie en toeristische activiteit. Prachtige bergen, maar op zijn best alleen ingesteld op kleine groepjes trekkers. Traditionele stammen, maar in een achterland waar je alleen met 4-wheel drives kunt komen. Wel geweldige landschappen, vooral in of kort na de regentijd. En een paar publiekstrekkers: Lalibela, Axum, Tana meer en omgeving. Maar over het algemeen geen goede toeristische infrastructuur. Dus ook geen grote staatsinkomsten uit toerisme.

Voor mensen als wij, die hier wonen, is het makkelijk – we zijn er al, en kijken af en toe weer eens op een ander plekje. Deze keer dus twee weken richting oosten. Met een Landcruiser van de missie, nog gehuurd via (Father) John vlak voor hij in september zijn negen jaren hier afsloot en terugging naar Ierland. Met Dan en Debbie, die een break wel even zagen zitten in hun tot dusver niet vlottende pogingen een opvangcentrum op te zetten voor verstoten babies. Procedures, procedures.

De zaterdag van vertrek was het een nationale feestdag, het feest van Meskel, “finding of the true cross”. Iemand heeft ergens in de vierde eeuw het echte kruis gevonden waaraan Christus is gekruisigd. Bij het feest gaan tegen de avond overal de grote brandstapels in vlammen op; niet in het minst die op het centrale plein in Addis, Meskel Square - één miljoen toeschouwers dit jaar, en uitgezonden op ETV, de staatstelevisie. Vallen ze bij het uitbranden om naar het noorden: slecht nieuws, oorlog op komst. Naar het oosten: vrede. Naar het zuiden: hongersnood. Naar het westen: alles is mogelijk.
Na een half dagje wandelen in de bergen achter Arba Minch zijn we daarom eerst teruggekomen naar de festiviteiten in het stadsstadion, en pas de volgende morgen echt afgereisd. Met tussenstops in drie aardige plaatsen gingen we eerst in vier korte dagreizen naar Awash, naar het nationale park daar.

Foto’s op http://hanshesseling.nl/hr1.pdf
Bijschriften:

1 – 4 John’s afscheid
1 Gekleed in Gamogna kostuum, een van de afscheidscadeaus, ontvangt John de gasten
2 Shimeles, de kokkin van de missie, dient het eten op. Was nog weken daarna in tranen, “Father John is weg...”
3 Johnny, John en Hans
4 Dessert aansnijden
5 – 8 wandelen bij de waterval van Chencha, van Arba Minch 30 km de bergen in
9 – 13 Meskelviering in Arba Minch Stadium. Volgens mij leunde de hoofdstaak al bij voorbaat naar het oosten
14 de eerste pompoenaankoop. Let op de fraai geëtaleerde aardappelen
15 – 16 tamelijk tamme Colobus-apen aan Lake Awassa
17 – 18 Lake Awassa
19 bird
20 het stalletje van de aarbeienboerderij, 100 km buiten Addis
21 gloriosa in het wild
22 – 23 een van de kratermeren bij Debre Zeit
24 hete bronnen Sodore (echt heet)
25 Turako’s in de bomen bij de bronnen
26 D&D
27 200 km langs de importroute, de tweebaansweg Addis – Djibouti. Ongelukken te over
28 – 29 kamelentransport. Leuk als ze rijden. Tien tot twaalf koppen op lange nekken steken uit elke bak, draaien nieuwsgierig en onafhankelijk rond, deinzen terug voor hoge tegenliggers, ...
30 – 34 Oud hotel met franse naam (Bouffet d’Aouache) van oude griekse dame, vlak achter station Awash (aan de spoorlijn Addis - Djibouti). Waar D&D hebben leren klaverjassen op de privé-veranda’s voor de kamers, en waar het eten buitengewoon goed was
35 Awash National Park – meer daarover een volgende keer