Weeshuisfeestje

Soms is er zomaar zin of inspiratie om een verhaaltje voor het weblog te schrijven, een andere keer kost het moeite om er voor te gaan zitten en iets uit de pen te laten rollen. En soms.. ben je gewoon boos en voel je je machteloos en neem je zelf het advies ter harte dat je zo vaak aan andere mensen hebt gegeven: schrijf het eens op. Kan helpen om in elk geval je eigen gemoed te luchten.

Gisteren was het Ethiopische Nieuwjaar, een van de belangrijkste feestdagen van het jaar hier. En dat feest wordt net als bij ons bijvoorbeeld Kerst vooral in huiselijke kring gevierd. Toen ik woensdag bij het weeshuis kwam wilden ze graag even met mij praten. “Vrijdag is het ons Nieuwjaar en andere jaren hielden we altijd een ceremonie voor de kinderen waarin we een geit of schaap slachten en de kinderen een flesje fanta en cola kregen. Maar dit jaar hebben we geen geld, dus als jij nog een alternatief weet voor een feest op zaterdag staan we daar open voor.”

Probleem is op de eerste plaats dat ik deze ceremonies helemaal niet leuk vind en ik meen bij eerdere ceremonies gezien te hebben dat zeker niet alle kinderen echt genieten van dit feest. Zo’n ceremonie betekent hier namelijk vooral urenlang in je mooiste (veelal traditionele) kleren netjes op een stoeltje zitten en af en toe een religieus liedje zingen terwijl moeder Tsehay onder een soort partytent de gasten (want wij worden wel altijd uitgenodigd voor dit soort feestjes) onderhoudt, met behulp van Mengistu die voor de noodzakelijke vertaling naar het Engels zorgt. Ondertussen wordt er gegeten en na het eten mag er nog eens flink gezongen worden. Voor mij iedere keer weer een raadsel hoelang bijvoorbeeld de kleuters netjes stil op hun stoeltje blijven zitten. Dat zou je in Nederland in geen 100 jaar meer voor elkaar krijgen.
Op de tweede plaats kreeg ik ook een beetje de pé in omdat het nooit genoeg lijkt te zijn en het vragen nooit ophoudt. We zijn op dit moment druk bezig om een nieuw gebouw met toiletten, keuken en douches neer te zetten. Dit gebouw wordt gefinancierd door de Stichting Weeshuis Arba Minch die er het nodige voor moet doen om het gewenste bedrag binnen te halen. Daarnaast hadden we ook deze week net schoolspullen voor de kinderen gekocht. Ook deze zijn betaald door de Nederlandse stichting.

Dus heb ik op de vraag naar alternatieven maar eerst eens geantwoord dat ik op dit moment geen geld had omdat mijn geld al naar andere projecten was gegaan. Ik wilde best geld uitgeven voor een nieuwjaars ceremonie, maar dan wel voor een die voor de kinderen echt leuk zou zijn. Dus heb ik samen met Saskia, Tsehay’s Nederlandse schoondochter en onze Amerikaanse vriendin Debbie een plan gemaakt om een leuke spelletjesmiddag voor de kinderen te organiseren op zaterdag, voorafgaand aan het eten. Gezamelijk de maaltijd gebruiken hoort er hier nou eenmaal altijd bij.
Dus donderdag ben ik de hele dag met Debbie op pad geweest om te proberen allerlei kleine kadootjes voor de kinderen te kopen die we als prijsjes konden gebruiken. In Nederland zou een bezoekje aan Blokker, Zeeman en de Wibra genoeg zijn, hier moet je in alle winkeltjes en stalletjes gaan kijken wat er te koop is en dan lukt het uiteindelijk om een hele aardige selectie te vinden voor de meiden, jongens en de kleuters.

Omdat de kinderen nauwelijks de compound van het weeshuis afkomen en wij hier op onze compound veel ruimte en een heus voetbalveld hebben heb ik aan de Dean toestemming gevraagd of het feestje op onze compound gehouden mocht worden. In orde. Dus vanochtend om 07.00 uur stond ik 60 balonnetjes met water te vullen (want rond half acht gaat het water er weer af) en stond Debbie al een grote emmer vol popcorn te bakken. Maar toen.... Om ongeveer half acht belde Saskia op met de mededeling dat het feestje niet door kon gaan omdat men gisteravond een telefoontje gekregen had met de uitnodiging om vandaag in Konso een speciale meeting van een of ander kinderparlement of zoiets bij te wonen. En daar moest men dus nu met alle kinderen naar toe.

Dat men daar naar toe gaat is goed te begrijpen en inmiddels kijken we er ook niet meer raar van op dat zo’n uitnodiging pas op het allerlaatste ogenblijk binnenkomt. In elk geval voor de kinderen waarschijnlijk een leuke dag. Maar ja, wij zitten nu met een kamer vol kadootjes, een geweldige pan popcorn, 15 liter frisdrank en twee grote emmers vol met gevulde waterbalonnen. Zou toch wel leuk zijn als we dat feestje op een of andere manier nog konden houden. Dus voorgesteld om het dan morgen te doen, dat mag vast ook wel op onze compound. Maar nee, dat lijkt niet te kunnen omdat Tsehay dan naar de kerk moet. Ikke nog : maar de kerk is toch s’ochtends? Dan kunnen we het toch s’middags doen zoals de bedoeling was? Nee, het lijkt er op dat Tsehay niet weet tot hoelang de kerk gaat duren en je weet hoe belangrijk religie hier is. Ja,maar de kinderen gaan meestal niet mee naar de kerk, dan kunnen wij het toch met de kinderen doen? Nee, Tsehay vindt de spelletjes middag wel een goed idee maar wil er zelf bij zijn en ze wil ook niet dat het op jullie compound is; er is genoeg ruimte op de compound van het weeshuis. Geen probleem dan komen wij toch nog naar het weeshuis met onze spulletjes? Nee, niet als Tsehay er niet bij kan zijn.

Kortom ik heb even flink de pest in. Is er eindelijk een keer iets leuks voor kinderen en dan kan het niet omdat Tsehay de hele dag in de kerk moet zitten. Sorry mensen, maar dit gaat mijn verstand en vooral gevoel toch ver te boven. We hopen nu maar dat Saskia Tsehay er van kan overtuigen dat het toch wel heel sneu is voor de kinderen als dit niet door kan gaan.

Het hele gebeuren is voor mij een bewijs van het gebrek aan emotionele aandacht dat er voor de kinderen is. Ze krijgen te eten en worden gekleed en mede dankzij de Nederlandse steun kunnen de kinderen naar school. Maar een beetje echte aandacht is doorgaans ver te zoeken. Ik weet dat dit probleem niet alleen in het weeshuis speelt, maar toch.

Genoeg geklaagd. Er zijn ook leuke dingen te melden. Zoals ik al schreef wordt er op dit moment druk gebouwd op de compound van het weeshuis. Het ontwerp voor het gebouw is door Janny samen met Yared, een constructeur uit Addis, gemaakt. Yared heeft ook de kostenschatting opgesteld tijdens een bezoek aan Arba Minch, en tijdens dit bezoek hebben we ook een “bouwteam” samengesteld. We hadden drie bouwers uitgenodigd om een bod uit te brengen. De opdracht is vervolgens verstrekt aan de heer Admasu. Andualem, Tsehay’s zoon zou voor de aankoop van de benodigde materialen moeten zorgen en David, een bevriende bouwkundig engineer zou supervisie op het werk moeten houden. Voor mij was de rol van schatkistbewaarder weggelegd.
Zes weken geleden zou de bouw van start gaan. De eerste financiele tegenvallers dienden zich al snel aan omdat bepaade materialen zoals cement en wapeningsstaal in twee maanden tijd flink in prijs omhoog gegaan waren. Gelukkig wordt dat deels weer goedgemaakt doordat de euro inmiddels tussen de 17.5 en 18 birr waard is tegen rond de 16 ten tijde van het opstellen van de kostenraming.
Helaas bleek Yared ook een paar foutjes gemaakt te hebben en een aantal dingen vergeten te zijn op te nemen in de begroting. Toen Andualem vervolgens een keer met wel erg hoge prijzen aan kwam heb ik maar besloten dat ik er in het vervolg altijd zelf bij wil zijn als er materialen gekocht moeten worden. Alle building material shops in Arba Minch kennen me dus inmiddels.

Het bouwen verloopt tot nu toe voorspoedig al heb ik wel een paar keer even flink in moeten grijpen. Het gebouw is zo ontworpen dat er aan een kant van het gebouw douches en toiletten voor meisjes zijn en aan de andere kant die voor de jongens. Op een donderdagmiddag kwam ik even kijken en zag ik dat alle douche afvoeren aan een kant van het gebouw zaten en alle toiletafvoeren aan de andere kant. Verder waren de afvoeren voor de douches aan de buitenmuur aangebracht op de plaats waar de deuren gepland waren. En niemand die iets in de gaten had... Bleek dus dat de bouwer aan het bouwen was zonder op de tekening te kijken en de supervisor ook zijn werk deed zonder de tekening bij zich te hebben. Toen ik de bouwer en supervisor op deze fout wees kostte het eerst enige moeite om duidelijk te maken wat het probleem was. Vervolgens gaven ze aan dat ze het wel konden oplossen door gewoon alle deuren te verplaatsen naar het gangetje in het gebouw. En dat was nu net niet de bedoeling omdat we dan geen scheiding tussen jongens en meisjes meer zouden hebben. Toen heb ik dus maar even duidelijk gemaakt dat een bouwer niet zomaar even zonder overleg het ontwerp aan kan passen, en heb ik het werk even stil laten leggen. Ik ben lekker op een steen gaan zitten afwachten wat er zou gaan gebeuren. Na een halfuurtje kwam David naar me toe met de mededeling dat de bouwer de verkeerd geplaatse pijpen, die al wel in beton gestort waren, zou gaan verwijderen en ze alsnog volgens het originele ontwerp zou plaatsen.

Een week later kwam Andualem melden dat de put onder de huidige oude cement-hurkers vol zat en dat het maar steeds niet lukte om hem leeg gezogen te krijgen. Bovendien zou de put niet groot genoeg zijn om keuken, douches en toiletten op te laten afwateren. Omdat er nog niet genoeg geld was om meteen een nieuwe septictank (niet echt septic, want dat systeem kennen ze hier nog niet) te laten maken was eerder besloten voorlopig even de oude put te gebruiken.
Andualem gaf aan dat ze besloten hadden om alleen de toiletafvoeren op de put uit te laten komen. Het water van de keuken en douches zou gewoon rechtstreeks uit de muur de compound op lopen. Zie je de modderbedoening voor je ? Je zou niet meer zonder moddervoeten de douches, toilet of keuken binnen kunnen gaan. Heb dus maar duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling kan zijn. Het gebouw was juist aangeboden om de hygienische situatie op de compound te verbeteren. Er wordt dus niet meer direct naar buiten afgewaterd, maar het probleem is natuurlijk nog niet opgelost. We zijn nu aan het kijken wat het maken van een goede nieuwe put moet gaan kosten.

Mijn rol is allang niet meer beperkt tot schatkistbewaarder. Grappig om te zien hoe niemand vooruit denkt en ik steeds degene moet zijn die moet zorgen dat de benodigde materialen er op tijd zijn zodat er doorgewerkt kan worden. Het heeft ons wel een compliment van de bouwer opgeleverd. Hij had het nog niet eerder meegemaakt dat hij gewoon door kon werken omdat alles er steeds op tijd is.

Het kost wat tijd, maar het wordt erg mooi zoals het er nu uitziet.

Foto´s op http://hanshesseling.nl/am23.pdf

Bijschriften:
1 vrijdag, nieuwjaarsdag: uitgestalde cadeautjes voor het weeshuisfeest
2 - 5 toen dat niet door kon gaan waren de waterballonnen al gevuld – even opmaken met de buren
6, 7 daarna koken, want ’s avonds kwamen Father John, Dan en Debbie, en Karen eten. Schaal met vijf versneden tilapia’s vers uit Lake Chamo
8 tussendoor kwam ook Jigirmal, het gehandicapte jongetje van een paar afleveringen geleden, met zijn zusje nog een nieuwjaarstekening brengen / verkopen
9 vrijdagavond, John en Dan...
10 ... Karen, Debbie, John
11 - 21 bouw van de nieuwe toiletten en keuken bij het weeshuis, afgelopen maand. Leren jasje: Mengistu. Oudere man: aannemer Admasu
22 – 25 ondertussen op en bij onze veranda