Metal Workshop Graduation

Hans is vandaag heerlijk met Karen en Luca een pittige afdaling aan het doen van Zigitti naar Arba Minch over een steil en lastig bergpad. Karen is de ander VSO volunteer die na een wat lastige start inmiddels goed geaard lijkt in Arba Minch. Luca is een half Duitse, half Italiaanse studente die hier twee maanden praktisch werk doet bij het Rosa project. Een internationaal project waarbij geprobeerd wordt via speciaal daarvoor ontworpen eenvoudige toiletten mest te maken uit menselijke ontlasting en urine.
Wie hierover meer wil lezen kan terecht op de website http://amu.edu.et/rosa.shtml .

Hopelijk is het richtingsgevoel van Hans goed genoeg, want we hebben het pad slechts één keer eerder gelopen en toen hadden we gedurende de halve wandeling een lokaal gidsje dat ons goed op weg hielp.
Helaas speelde mijn heup gisteren teveel op om deze wandeling aan te durven. Eenmaal onderweg zit er namelijk niets anders op dan de wandeling af te maken, want je komt nergens in de buurt van een echte weg zodat een bus pakken of liften als het niet meer gaat, niet mogelijk is. Ik heb me dus beperkt tot mijn dagelijkse wandeling naar het dorp en de markt voor de boodschapjes, maar een kleine 8 kilometer.

Verder ben ik vanochtend naar de graduation ceremony van de metal workshop geweest. Voor wie het vergeten is: ik had samen met de Dean van het Technical College hier een praktijk training Metal Work van 6 maanden georganiseerd voor een groep zeer arme studenten die anders geen kans op onderwijs zouden hebben. De training werd via Kune Zuva gefinancierd (huur van de faciliteiten, aankoop van materialen, vergoedingen), terwijl de leerkrachten vanuit het Mekane Yesus Technical College gratis ter beschikking werden gesteld.
Naast de studenten en een aantal medewerkers van het college waren er o.a. ook een aantal functionarissen van het Zonal Office for Education en dat van Trade and Industry uitgenodigd.
De ceremonie begon met het bezichtigen van een aantal werkstukken die de studenten tijdens de training gemaakt hadden. Firew, een van de studenten (de beste) gaf als een professional een presentatie om uit te leggen wat wat was en hoe het gemaakt was. Emmers, boekensteunen, kaarsen standaards, hoekijzers , metalen frames voor kinderstoeltjes, en een heuse “Swiffer” houder waren onder de produkten. De swifferhouder begrijp ik nog steeds niet helemaal: ik heb nl nog nooit de dweilen die erin zouden moeten ergens te koop gezien.

Na deze presentatie volgde een rondleiding door de school waarbij Damtachew, de Dean trots de garage liet zien die onlangs een officiele licentie als Toyota garage heeft gekregen.
De school doet het goed: volgende week gaan ze starten met het geven van rijlessen voor personenauto’s, motoren en taxibusjes. De regelgeving is onlangs veranderd en flink verzwaard want om je rijbewijs te halen moet je nu ook over een flinke dosis technische kennis beschikken. Dus is er een praktijk lokaal waar je zo ongeveer alle systemen en onderdelen van auto en motoren kunt leren kennen en een heuse “uitgeklede” auto en motor tentoongesteld staan.
Daarna was het tijd voor de echte ceremonie. We beginnen met zang en gebed, we zijn tenslotte een christelijke school. Een van de dingen waar ik hier echt bewondering voor heb is dat iedereen hier in staat lijkt met het grootste gemak van de wereld te spreken en te preken in het openbaar. En dat wordt dan ook veelvuldig gedaan. Dus na het gezang was het de beurt aan een van de medewerkers van de garage die een echte preek hield van wel 20 minuten. Alles in het Amhaars dus ik heb slechts drie zinnen verstaan: We may rest at night. God doesn’t. He is always at work.

Toen het religieuze gedeelte achter de rug was, was het de beurt aan een drietal sprekers. Opnieuw allemaal in het Amhaars dus viel ik bijna in slaap, maar dan hoorde ik ineens mijn naam noemen of Balebet (echtgenoot) Hans en iedereen mijn richting opkijken. Tot en met applaus aan toe. Voelt een beetje ongemakkelijk.
Volgens mij was er niemand onder de indruk van de verhalen van de eerste twee sprekers. Maar de derde spreker (van het Trade and Industry Office) had een levendig betoog, straalde enthousiasme uit en de studenten leken zeer geinteresseerd en applaudiseerden na afloop. Toevallig was deze spreker mijn buurman dus ik hem gevraagd wat de inhoud van zijn toespraak was.
Hij gaf aan dat de regionale overheid jongeren graag wilde helpen om hun eigen business op te zetten en daarmee onafhankelijk te worden. De bedoeling is dat een groep van 5 à 6 jongeren een cluster ofwel associatie vormt. Zij kunnen terecht in een nieuw opgezet bedrijvenpand, waarschijnlijk een groot woord want doorgaans gaat het om eenvoudige optrekjes bestaande uit golfplaten muren en dito dak. Deze huisvesting en water en electriciteit krijgen zij gratis van de overheid. Voor de aanschaf van materialen, apparatuur en gereedschap kunnen ze van diezelfde overheid een microkrediet krijgen. Verder krijgen de jongeren hulp bij het maken van een businessplan en zijn er diverse andere functionarissen aanwezige om de gewenste supprt te bieden. Want dat je geleerd hebt om metalen stoelframes, -ramen of –deuren te maken wil nog niet zeggen dat je ook je eigen business kunt runnen.
Na 3 tot 5 jaar moeten de jongeren op eigen benen kunnen staan en het pand verlaten om ruimte te maken voor nieuwe groepen. Gek als ze hier zijn op graduations wordt ook dit weer een graduation genoemd.

Als alles volgens plan verloopt gaan de studenten maandagmorgen samen met Damtachew naar het Department of Investment and “Self Job Creation” en hopelijk gaan er daarna in elk geval een aantal aan de slag. Als er drie of vier jongeren op deze manier in de toekomst hun eigen inkomen kunnen verdienen is voor mij dit project geslaagd.

Zie het een en ander op http://hanshesseling.nl/mw.pdf .Bijschriften:

1,2 In het prille begin van het projekt (februari 2009)
3 verschillende maten draad tappen in de juiste voorgeboorde gaten
4 de meester doet het voor (maart 2009)
5 de ijdeltuit (rechts). Bij de graduation had zijn vriendje een camera bij zich, en bij elk handje dat hij schudde draaide hij zich lachend om naar de camera
6 Graduation time. Rechts Kassech (met een kunstbloemetje voor een van de wezen waarvoor zij zorgt, die ook meedeed en die de beste leerling was), links dean Damtachew, en in het midden vlnr functionarissen van het Zonal Education Bureau, het Zonal Bureau for Trade and Industry, en het departement daarvan voor Investment and Self Job Creation
7 de boys vóór de plechtigheid
8 de beste leerling, Firew
9 de werkstukken
10 er zat geen water in de emmers, dus de kwaliteit viel niet te controleren
11 Firew voor zijn werk
12 Het autoskelet voor de rijlestheorie...
13 ... en de resten van een motorfiets voor hetzelfde doel
Ondertussen in de bergen:
14 Karen een paar honderd meter beneden Zigit
15, 16 Een matige oogst dezer dagen, akkers liggen klaar voor de nieuwe regens
17 Hooibergen naast de dorsvloeren
18, 19 Irrigatie
20 “What is your name?” Iets anders kunnen de meiden op het platteland (nou ja, plat) vaak niet vragen – maar ze zijn wel altijd erg aardig