Tien weken

Drukke tijden, zo met het einde in zicht. Het lijkt wel of mensen op AASTU wakker worden en zich realiseren dat je binnenkort weg bent. Of misschien beginnen pas nu de relaties een beetje goed te werken. Hoe het zij, de acceptatie van alles wat ik heb willen voorstellen en bereiken begint een grotere vlucht te nemen; mensen raadplegen me vaker voor zaken van belang en gaan meer en meer vragen of ik niet een jaar wil bijtekenen om te helpen alles af te maken. Nee dus. Ten eerste is het nooit af, er zijn voortdurend nieuwe dingen om te starten; ten tweede verdwijnt iedereen zelf hier ook naar believen als het hem/haar beter uitkomt. De basis is gelegd, de richting is duidelijk en goed gedocumenteerd, als er toegewijde mankracht is lukt het nu zonder mij ook wel. Of niet, maar dat betekent niet dat ik dus moet blijven.

Vrijdagmorgen ben ik nog een ochtend bij de organisatie geweest die assisteert met de evaluatie van de tender – de aanbesteding voor levering en installatie van het AASTU computernetwerk, die ik in de maanden vóór juni voor AASTU had geschreven en waarop 18 bieders medio augustus hadden aangeboden. Het evaluatieproces heeft lang geduurd en is nu bijna afgerond; hopelijk de komende week. Ik zal de huid van de beer vooral niet verkopen voordat hij geschoten is, maar: voorlopig ziet het er goed uit, zowel qua technische inhoud als qua prijs. De vertragingen in de bouw van de faculteiten maken dat het netwerkproject een veel langere adem gaat krijgen dan ik had gehoopt – een eerste fase van tien gebouwen met samen achthonderd aktieve netwerkaansluitingen plus wireless, een data centre, een optical fiber netwerk daartussen, servers en netwerkapparatuur, zal waarschijnlijk niet voor juni afgerond kunnen zijn. Mijn counterpart Enchalew, de directeur ICT, kwam zelf met de definitie van hoe we het kunnen faseren – daar ben ik blij om, want nu kan ik hem ondersteunen in zíjn idee. Zolang hij maar niet weggaat om zijn PhD te doen, want dat zit nog steeds half-half in zijn planning voor januari. De AASTU President wil koste wat kost doorgaan met het netwerk; hij realiseert zich dat uitstel op dit moment de vaart er volledig uit zal halen, en dat het netwerk een eerste vereiste is voor verdere ontwikkelingen op ICT-gebied.
Er zijn nu ook geruchten dat we binnenkort toch ICT staf kunnen gaan werven.

Drukke weekends ook. Vrijdagmiddag kwamen Al en Sara uit Engeland aan met dochtertje Sahai. Nog van onze eerste groep hier, ze komen hun oude stek Asosa bezoeken. We hadden wat voorbereidend werk voor ze gedaan: hotelinformatie, bespreken, autohuur, en als dank brachten ze cheddar en bacon voor ons mee toen ze kwamen borrelen. Enchalew en ik kwamen met een Universiteitsauto terug omdat we een paar uur lang Ethio Telecom staf hadden bezocht om dingen voor elkaar te krijgen voor onze website (niet gelukt – ET is door zijn monopoliepositie in de telecommunicatie soms nog de klant-vijandige dinosaurus waar mensen je schaapachtig aankijken en dan vragen om een formele brief met stempel en handtekening van de AASTU president voor ze in beweging komen), en Sahai rende uitgelaten op Enchalew toe – die voor Ethiopische begrippen best wel zwart is. Sahai eet ook injera vanaf de eerste dag. Terwijl ze in Engeland is geboren en nooit hier is geweest – alleen in de buik van Sara. Het lijkt wel of ze daarin al veel van het land heeft meegekregen.

Vanmorgen, zaterdag, had Hanny haar maandelijkse NGO-bazar, waar ze honing, boeken en artikelen uit het Hamer-gebied verkoopt; en ik ging naar het jaarlijkse evenement van de AHMSDSG. Nooit van gehoord? Staat voor: Ambassadors, Heads of Mission Spouses and Diplomatic Spouses Group. In andere woorden: de echtgenotes van het verzamelde Corps Diplomatique van all ambassades hier. Het evenement: de Diplomatic Bazar. Op het terrein van de Millenniumhal (geopend bij het begin van het Ethiopische Millennium in 2007 van onze kalender). Denk hierbij niet aan een eenvoudige tupperware-party van “vrouwen-van”. In twee enorme tenten staan stands van tientallen landen, waar legio ambassadepersoneel spullen uit hun eigen land verkopen voor het goede doel. Professioneel georganiseerd. Westafrikaanse mensen staan swingend in hun kleurige kleding stoffen aan te bieden, Belgen verkopen onder andere Belgisch bier, Tunesiërs naast snuisterijen baklava en snoepjes, Hollanders onder meer stroopwafels en hagelslag. Veel eten en drinken in het algemeen. Vind maar eens ergens een plek waar je in een half uur een heerlijk broodje Noorse zalm scoort, dan een glas goede Spaanse sangria, dan een Tanzaniaanse chapati na nyama choma, en dan een Mexicaanse marguerita. Geserveerd door mensen uit het land.

Op het buitenterrein dansten leerlingen van de Griekse school in Griekse klederdracht traditionele Griekse dansen, en daarna een bijzonder arrangement op techno-muziek. Er werd voor wel dertig kleinere tenten ook massaal gebarbecued. Opvallend in hoeveel landen de kip een hoofdrol speelt op het menu. De langste rijen stonden voor de Duitse worsten; terwijl nota bene vlak daarnaast Togolezen een stel bijzonder smakelijk ogende vissen stonden te roosteren, en iets verderop Mozambiquanen langousten. Ik zou zó meer gegeten hebben, voor het goede doel (...), maar we hadden een lunchafspraak met Al en Sara in het krakend oude Taitu-hotel in Piassa, de binnenstad. Dat is van binnen een beetje opgeknapt en heeft dagelijks veganistische buffetlunches. Al en Sara zijn vegetariërs, vandaar.

Buiten het milleniumhal-terrein is de straat inmiddels verstopt met 4WDs en andere auto’s. Merkwaardig genoeg staan er maar een paar bedelaars! Normaal vinden die massaal de weg naar grote evenementen – hoewel: eigenlijk alleen maar naar de Orthodoxe kerkelijke hoogtijdagen. Die zijn er immers bijna elke dag van de maand, het assortiment heiligen dat vereerd wordt is groot. Bijvoorbeeld St Michael, afgelopen woensdag. Een belangrijke aan hem gewijde kerk ligt op de route van ons huis naar Megenagna, een verzamelpunt voor de AASTU service bus naar de campus. Ik kom zodoende regelmatig met taxibusjes langs die kerk. Elke maand is er een St Michael-dag, en elk jaar is er een St Michael-jaardag, 21 November. Duizenden in het wit geklede mensen zijn er dan heen op weg, honderden bedelaars zitten of staan op strategische punten op de toegangswegen, soms rijen naast elkaar. Sommige gehandicapten verkopen kaarsen vanuit hun rolstoel, anderen roepen alleen maar de betreffende heilige aan met uitgestrekte hand. Morgen een andere kerk, morgen een andere heilige. Toen ik die woensdag ons huis uitkwam om naar het taxibusje te lopen viel me al op hoe rokerig het was. Overal vuurtjes waar mensen aangeharkt vuil aan het verbranden waren. Zeker voor St Michael, dacht ik. Nee, zei Abebe van de universiteitsbibliotheek later in de service bus, dat is omdat het vandaag Hidar 12 is, 21 November. Dan wordt de grote epidemie van 1901 herdacht, toen er een besmettelijke ziekte rondwaarde die je kon voorkomen door je omgeving goed schoon te houden.

Het is merkwaardig om enerzijds intensief bezig te zijn met grote en dure maatregelen, waar het over miljoenen Birrs gaat, en die aan bevoorrechte mensen gaan toekomen; en anderzijds in een samenleving te verkeren waar veel mensen van een paar tientallen Birr per dag moeten rondkomen. En waar je op straat voortdurend je positie moet bepalen tegenover het legioen bedelaars. Stel dat je er daar per dag honderd van tegenkomt, en je geeft ze allemaal één Birr. Dat is dan maar 4 Euro op een dag. Zou je het elke dag doen (hypotetisch, want je komt niet elke dag in de stad, en bij grote concentraties bedelaars): 120 Euro per maand. Is te doen. Is ongeveer je vrijwilligerssalaris, maar je hebt tenslotte ook pensioen. Maar je hebt ook je eigen culturele barrière tegen bedelen. Dat doe je niet, je hand ophouden. En een bedelaar die schijnbaar moeiteloos je straffe wandeltempo bijhoudt om te blijven aandringen heeft je sympathie ook niet. En een moeder die haar kind van vier op je af stuurt? Soms denk je: vandaag geef ik alleen aan mensen met één been of minder, of aan blinden. Vaak denk je: vandaag even niet.

Morgen is de jaarlijkse Great Ethiopian Run. Wij doen weer mee, en Sara ook. De organisatie heeft toegezegd dit jaar beter op te letten bij de medaille-uitreiking, vorig jaar waren ze er te snel doorheen. En ’s avonds hebben we weer eters thuis: inderdaad, Al en Sara...

Wat foto’s op http://hanshesseling.nl/63.pdf , en wel van het volgende:

1, 2 Ik was deze week twee dagen naar een andere Universiteit, die van Ambo. Op hun verzoek adviseren over de verdere uitbouw van hun computernetwerk.
3 Een gelukkige oude vijgeboom op de campus van Ambo. Vóór het hier in 2007 een universiteit werd stond er al een agricultural college. Maar dáár weer voor stond de boom er al.
4 De wolk boven Addis gezien vanaf AASTU campus. Hij lijkt vandaag, Hidar 12, wat bruiner dan andere dagen, met al die vuurtjes.
5 Wat is hier (weer) aan de hand? Stuur je antwoord naar ons email adres of post het hier. Onder de goede inzenders wordt een leuke Ethiopische surprise verloot. Wordt bezorgd in februari 2013.
6 Service-bussen van AASTU op weg naar huis over de stoffige, slechte oude weg naar de campus. Een nieuwe weg is in aanleg...
7 ... vooruitgang gezien vanuit het perspectief van een oude boomgroep...
8 ... de nieuwe weg-in-aanleg zal er dwars doorheen gaan