Kerst in Alemachen

Lang geleden dat ik de inspiratie vond om een stukje voor het weblog te schrijven. En dat komt vooral omdat ik soms het idee heb dat ik hier wel lekker bezig ben bij Alemachen maar dat het ook wel een beetje steeds over dezelfde cases en problemen gaat en dat dat voor anderen niet altijd interessant is om te lezen. Dat is deels waar en deels ook niet want elk kind dat bij ons komt is toch weer een uniek geval. En ik ben nog regelmatig echt onder de indruk van het verschil dat een medische behandeling hier voor een kind kan maken. Misschien toch wel aardig om hier weer eens een paar voorbeelden te noemen.

Tariku werd ongeveer een half jaar geleden door zijn ouders bij ons gebracht. Hij kon alleen maar kruipen omdat een onderbeentje ernstig misvormd was en nooit functioneel zou kunnen worden. De knie van zijn andere beentje was ook niet wat het zijn moest. Hij kon die knie zowel naar voren als naar achteren volledig buigen. Tariku is echter een hele vrolijke energieke jongen die erg van voetballen houdt. Al kruipend voetbalde hij als een circusartiest : eerst met zijn zwabberknie de bal over zich heen naar achteren trappen en vervolgens heel snel met datzelfde beentje de bal van achter weer naar voren spelen. Hij heeft de volle wachtkamer in het ziekenhuis er een hele ochtend mee vermaakt samen met zijn ondeugende Alemachen vriendje Temesgen, die met zijn twee klompvoetjes ook aardig wist te voetballen. Inmiddels is Tariku aan zijn knie geopereerd en is zijn onderbeentje geamputeerd en heeft hij een prachtig kustbeentje gekregen. Hij die kruipend binnenkwam kan nu zelfs zonder krukken lopen!

Ook Shalama werd 4 maanden geleden door zijn vader gebracht. Hij was volledig gezond geweest totdat hij een paar maanden daarvoor tijdens het hoeden van de schapen uit een boom viel en sinds die tijd verlamd en incontinent is. Dit soort problemen valt eigenlijk niet in onze doelgroep omdat er doorgaans weinig voor gedaan kan worden, maar ik zag dat zijn beentjes nog een beetje trilden toen ik hem probeerde te laten staan. En met mijn gebrek aan medische kennis dacht ik toch dat het een idee kon zijn om hem mee te nemen naar een arts om te kijken of er misschien iets gedaan zou kunnen worden. Eerst bijna een hele dag in een kliniek gezeten om een MRI scan te laten maken. Deze scan is beoordeeld door een Pakistaanse neurochirurg die meende dat er wel een behandeling mogelijk zou zijn, alleen niet in Ethiopië. Gelukkig kwam er een aantal weken later een kennelijk zeer beroemde Amerikaanse neurochirurg naar Addis. Deze heeft Shalama en de MRI ook nog een keer bekeken en vermoedt dat er sprake is van tuberculose in zijn rug waardoor deze zo zwak is geworden dat de val uit de boom zulke ernstige gevolgen heeft gehad. Shalama moet nu aan de tuberculose medicatie en zal daarna hopelijk naar Ghana gaan voor verdere behandeling. Er bestaat een kans dat hij in de toekomst toch weer lopen kan. Alleen proberen we nu al een maand lang die tb medicijnen te regelen en dat is tot nu toe nog niet gelukt. Ik zal jullie alle details besparen. Tweede probleem is voorlopig dat we een paspoort voor Shalama moeten hebben voor hij naar Ghana kan gaan. We proberen al 4 weken zijn vader te pakken te krijgen en dat lukt maar niet. We hebben nl. een geboortebewijs nodig en een kopie van de identiteitskaart van een van de ouders. Afgelopen week heeft iemand eindelijk de moeder kunnen vinden en die is geweest. Blijkt dat de vader zo van slag is door wat Shalama is overkomen dat hij in depressieve toestand zijn huis verlaten heeft en huilend op straat rondzwerft, vrouw met 6 kinderen achterlatend. Nu maar hopen dat dat geboortebewijs en die kopie ID binnenkort komt.

En dan hebben we een paar weken geleden ook Kebede op verzoek van de plastisch chirurg - die onze brandwonden kinderen opereert - opgenomen. Kebede is een leuk joch van een jaar of 10. Maar zoals we in Nederland zouden zeggen: de ondeugd straalt hem uit de ogen (daar hebben we er gelukkig nog en paar meer van trouwens). Kennelijk konden zijn ouders hem op een gegeven moment niet meer aan en dat hoor je hier wel vaker: de ouders hebben als straf zijn handen in het vuur gehouden waardoor hij ernstig verbrand is aan zijn handen. Hij wordt deze week aan zijn tweede hand geopereerd en er kan wel wat hersteld worden, maar hij zal waarschijnlijk zijn leven lang gehandicapt blijven. Zo ontzettend sneu!

En dan hebben we natuurlijk onze “gewone” klompvoeten kindjes, kinderen met een contractuur-syndroom waardoor beide handen en voeten een ernstige bewegingsbeperking hebben en kinderen die een beenmergontsteking hebben of gehad hebben waardoor de botten zo poreus geworden zijn dat er fracturen en vergroeiingen ontstaan. In deze gevallen kunnen de orthopedisch chirurgen vaak hele mooie resultaten bereiken al is dat niet voor elk kind hetzelfde.
En toch is het bij Alemachen elke dag een vrolijke bedoening. Onze kinderen zijn niet ziek maar hebben een probleem dat verholpen moet worden. En omdat ze allemaal een probleem hebben zijn ze bij ons geen uitzondering en worden ze niet gepest. Ze helpen elkaar waar nodig en mogelijk en er is zelden ruzie in de tent.

Vandaag (7-1) werd het Ethiopische kerstfeest gevierd en dat moest natuurlijk ook bij ons gebeuren. In de weken voorafgaande hadden we voor alle kinderen een leuk stel nieuwe kleren bij elkaar gezocht. Een hele klus trouwens om met 40 kinderen kleren te passen, zeker als de helft ook nog eens in het gips zit, een kunstbeentje heeft of alwel geamputeerd is maar nog niet over een nieuw beentje beschikt. Daarnaast 40 kado tasjes klaargemaakt. Wij vieren dan wel geen Sinterklaas, maar met kerst krijgt iedereen wel een kado. Vanmorgen waren Hans en ik al om 08.00 uur bij Alemachen om alle kids in hun nieuwe kleren te krijgen en daarna samen met hen het kerstfeest te vieren. Drama (toneel) is hier populair een ook onze kids hadden met behulp van Helen een echt kerstspel in elkaar gedraaid. Wat kleding betreft was het wel een beetje improviseren, maar het eindresultaat was zeer geslaagd. Gelukkig had ik onze persoonlijke hoffotograaf, de heer H. Hesseling, weten te strikken voor deze bijzondere gebeurtenis.

Daarna naar huis om twee keer samen met de landlady en haar familie te eten en koffie te drinken. En zo hebben we dus niet alleen 3 keer Nieuwjaar, maar ook twee keer Kerst gevierd in onze laatste Ethiopië jaar.

Bij de foto’s op http://hanshesseling.nl/67.pdf :

1-4 Op de veranda
5-7 Nog niet iedereen heeft goede kleren – doordat Wings of Support van KLM nog even flink aanpakt voordat KLM met de vluchten op Addis stopt zit de kledingkast lekker vol
8 Tariku moet eerst zijn kunstbeen af voor hij een nieuwe broek aankan
9 Asselefech dient waar nodig eerst nog de ochtendmedicijnen toe
10-11 Iedereen zit klaar voor het kerstspel
12 Oeps... Hike wordt aangesproken op het niet nakomen van haar afspraak om de kinderen te komen helpen met kleden
13 Helen luidt het kerstspel in dat ze met de konderen heeft ingestudeerd
14 De engel en Jozef
15 Maria en Jozef op zoek naar logies in Bethlehem
16-17 publiek
18 en ziet, ik verkondig u grote blijdschap
19-20 einde, en nu...
21-25 de cadeautjes
26 ook voor Helen...
27 en haar zoontje in zijn witte Ethiopische feestoutfit
28-30 kijken wat er in mijn tasje zit...
31-33 ... cadeautjes uitstallen op het eigen bed op de slaapzaal
34-35 tot ziens

Er staat ook een filmpje op http://hanshesseling.nl/alem2.wmv . Niet zo beste kwaliteit, en het kost je ook nogal wat downloadtijd. Alleen als je denkt: toch eens kijken hoe die kinderen bewegen...