De paden op...

Het is weer oktober en het werd dus tijd dat ik weer eens op mijn plaat ging. Vorig jaar oktober hadden we toch die smak tegen de vloer thuis met een lichte hersenschudding en ziekenhuisopname als gevolg?

Dit jaar hadden we een groepje met negen anderen uitgenodigd op een lekkere lange wandeling in de heuvels, want het regenseizoen is weer over. Veel nieuwe VSO’s, want de oude garde van onze lichting is al grotendeels weg, en zelfs van de september-2011 mensen is het gros alweer vertrokken. Er zijn hele leuke anderen voor in de plaats gekomen, zoals Zweedse Catharina, instructrice vroedvrouwenwerk in Yekatit Hospital hier, die op het moment ook net haar Zweedse echtgenoot Ole over had, die als anaesthesist in Qatar werkt; Zweedse Ulrike, van Artsen zonder grenzen; Abbas de Canadese Iraniër; arts Daniel uit Canada; en nog zowat meer. Omdat ik al zoveel ‘treks’ in de Addis Hills in mijn GPS heb verzameld van al onze wandelingen had ik een nieuwe route bedacht, deels over mooi bekend terrein, en deels op ontdekkingstocht omdat we op die stukken nog nooit geweest waren. Met de GPS zoek ik dan tussen de akkers en huizen/hutten door naar de aansluiting met waar we al eens eerder geweest zijn.

Het was inderdaad mooi. Zo vlak na de regentijd is het uitbundig geel, blauw en paars tussen het overdadige groen, en de vergezichten zijn gaaf. Maar ergens op de terugweg bleef mijn schoen haken achter een steen en viel ik languit op een rotspad. Met het hoofd, de neus vooruit, op een vlakke zware steen. Een dreun en een gevoel alsof mijn neus mijn schedel werd ingeslagen. Wonder boven wonder lijkt hij toch niet gebroken. Het licht ging ook niet uit. Geen schrammetje op mijn zonnebril, en ik heb ook al mijn echte en valse tanden nog – niet te geloven. Eerst maar een klein halfuurtje op de grond gelegen om het bloeden van de neus te proberen te stelpen. Gelukkig was ik op een plek met mooi uitzicht gevallen (zeiden de anderen, zelf zag ik dat niet zo) – en al even gelukkig waren er drie artsen in het gezelschap, dus goede raad was niet duur. Hanny is trouwens in zulke situaties ook de kalme regelaar zelf die meteen het voortouw neemt. Een paar van het groepje konden bij wat huisjes verderop een paard met begeleiders huren, die me daarna met een zwaar bloedende neus naar de vier kilometer verderop gelegen weg brachten waar een 4WD kan komen. De tien anderen en de twee honden er achteraan – en ook dat bleek weer een hele mooie route die we nog niet kenden... Maar iedereen moest er wel flink de pas in houden want het was een tamelijk snelle muilezel.

De meesten van het groepje gingen wandelend door naar beneden. Christina en Ole bleven bij ons, en het duurde even voor de gebelde auto van VSO kwam, maar zo was er wel tijd voor de bloeding om te stoppen. Bleek dat ze met een gewone auto waren, en de wegen zijn in het regeseizoen zo grondig geërodeerd dat ze niet bij ons boven konden komen. Dus hadden we eerst nog even 1.5 km te lopen – wat alleen ging met ondersteuning. Zit nu thuis met een pijnlijke knie en op allerlei plekken geblutste spieren. Kan wel lopen, maar buigen en strekken van één been is nog pijnlijk. Deze maandag en dinsdag dus maar niet naar de Universiteit. Ik werk toch twee dagen thuis per week, dus ditmaal dan maar in het begin van de week.

Veel meeleven van de anderen gehad al. Voel me wel knap lullig. Ben je de gids, ga je zelf op je bek. En we zouden terug nog langs een waterval, waar Sylvia zo graag de weg naar wilde weten... en dan ziet het er natuurlijk ook een paar weken stom uit.

Foto’s van de wandeling (en de neus) op http://hanshesseling.nl/59.pdf . Brechtje schreef al dat het tijdperk van de voortdurend vallende ouders toch hopelijk nu nog niet al aangebroken is.