Terug in Arba Minch

Inmiddels ben ik alweer een kleine week in Arba Minch en opnieuw voelt dat als thuiskomen en niet weg geweest te zijn.

Het weer is hier zoals altijd heerlijk: warm en zonnig overdag, ‘s nachts aangenaam met regelmatig een goede regenbui want het regenseizoen is hier in het Zuiden altijd wat later dan in Addis. Alles prachtig groen en veel struiken en bomen in bloei. Genieten dus weer.

Arba Minch is nog steeds niet echt groot en blijft overzichtelijk. Met slechts 1-2 hoofdstraten kom je dus alle bekenden binnen een paar dagen wel tegen als je je regelmatig op straat vertoont. Ik word weer vaak aangesproken door voor mij onbekenden die me vertellen dat ze me wel kennen omdat ik altijd wel ergens lopend te vinden was.

De Meskel-viering (orthodox feest , the finding of the true cross) was leuk om te zien. Grote groepen in prachtige tradionele ceremoniele kleding verzamelden zich op een van de grote open gebieden, waarbij de mannen allemaal een takkenbos of deel van een boom meedragen om een brandstapel op te bouwen. Men loopt dan eerst al of niet zingend rond de boom om vervolgens de meegebrachte takken/bossen aan de in opbouw zijnde brandstapel toe te voegen. Als de schemering begint beginnen ook de orthodoxe koren te trommelen, dansen en zingen en doet de orthodoxe priester/ voorganger er nog een schepje bovenop door allerlei gebeden in hun (voor mij afgrijselijke) toonladder te zingen. En dat gaat dan zeker een uur zo door. Daarna komt de jerrycan met petroleum eraan te pas en gaat de fik erin. Ik was er met Yvonne, de Nederlandse VSO’ster uit Awassa. We zijn er zo’n 2 uur geweest, maar hebben het eind: het omvallen van de lange tak/boom in het midden niet afgewacht. De tak was zo vers en dus nog vochtig dat alles er om heen in vlammen opging, maar die grote jongen keurig bleef staan.

Verder natuurlijk de school in Zigitti weer bezocht en dat viel opnieuw niet tegen. De compound zag er redelijk sc hoon uit (behalve de koeien- en ezelpoep, want helaas is het niet gelukt die beesten te verbannen), en ook de toiletten waren voor Ethiopische begrippen schoon. Vanwege Meskel waren bijna alle leerkrachten afwezig. Bovendien ken ik er niemand meer want geen enkele leerkracht wil er graag werken omdat het 20 km van de bewoonde wereld afligt op een hoogte van ongeveer 2500 meter. En dat houdt in dat het er ‘s nachts en in het regenseizoen vaak niet aangenaam toeven is vanwege de kou en vochtige lucht. Dus inmiddels zijn er 25- 30 nieuwe leraren aangesteld en zijn de oude overgeplaatst. De enige aanwezige leerkracht wist echter wel onmiddelijk wie ik was (ah, mrs Hanny) en vroeg meteen wat mijn program voor dit jaar was. Dus maar weer eens uitgelegd dat de afspraak was dat wij onze support zouden stoppen en dat de school en de community zelf voor het noodzakelijke onderhoud zouden zorgen.
Even later in het cafeetje van de “business man” van het dorp hartelijk onthaald met een identieke vraag: what program do you have now for the school ?
Na twee dagen had ik al een indrukwekkende lijst van nieuwe verzoeken, een selectie:
- can you help with the extension of the school in my rural area: we need library, IT lab and chemistry lab
- do you know a job for me with an NGO, the fuel is so expensive now that I can’t support my family
- can you give me money to buy a house because the landlord increases the rent every month
- we want to start a new Kindergarten with good teachers and materials; can you support us with materials...

Het was leuk om de gevangenis weer te bezoeken waar met hulp van father Paddy nog steeds allerlei projecten gestart worden om enerzijds de leefomstandigheden van de gevangenen te verbeteren en leer- en werktrajecten op te zetten zodat de gevangenen na het uitzitten van hun straf meer kansen en mogelijkheden hebben een toekomst op te bouwen. Ik hoop met behulp van de 1000 euro die de op te heffen Stichting Somliland Bouwen ter beschikking gesteld heeft een bijdrage te leveren aan een project om de ventilatie in de slaapzalen, waar men met 195 man zo ongeveer lepeltje lepeltje moet slapen in een hele warme en zware lucht, te verbeteren. Het tweede project wat ik met dit geld probeer te steunen is het bouwen van een shelter waar de vrouwelijke gevangenen die een opleiding hebben gekregen om met behulp van een singer-trapnaaimachine tafelkleden ed te borduren kunnen werken. De naaimachines zijn gekocht, maar de hele dag in de brandende zon werken is onmenselijk en onverantwoord.

Wel veel gewandeld, maar meestal zonder camera, dus geen Arba Minch fotos dit keer...

Hans - Maar in Addis werd natuurlijk ook Meskel gevierd, en mijn camera was er wèl bij. Mooi om mee te maken. Kort door de bocht: de Meskel-viering herdenkt de vondst van een stuk van het kruis van Christus ergens in de derde eeuw. Het is een bij uitstek kerkelijke hoogtijdag, wat moge blijken uit de foto’s die ik kon maken omdat iemand niet oplette bij de entrée voor genodigden.
Zie http://hanshesseling.nl/29.pdf . Wat er op staat:

1-5 processies beginnen bij de verschillende kerken en monden uit op het centrale Meskelplein
6-9 de geestelijkheid stelt zich op, deels bij de brandstapel, deels voor het podium met de hoogwaardigheidsbekleders
10-15 reidansen van het officiële kerkkoor luiden de plechtigheid in
16-21 maar ja, de regentijd… (de dag na Meskel werd het stralend en heeft het niet meer geregend)
22-24 manmoedig zet het koor door
25-33 daarna mogen de vele groepen uit het land hun voorstellingen doen voor het podium. Meestal religieus getint, vaak met de kleuren van de Ethiopische vlag in de hoofdrol
34 en als de avond valt en het publiek zijn kaarsjes heeft ontstoken…
35 … gaat de fik in de brandstapel