Lijk in de kast

Nu we al wat vorderingen maken met het netwerk en de servers bij MoE werd het tijd om eens wat aan User Support te gaan doen. Tot dusver liep daarvoor één goedgebekte Ethiopische dame van middelbare leeftijd rond, die je als gewone medewerker kon aanklampen en die, als haar humeur goed was, en ze vond dat ze tijd had, wat aan je probleem ging doen. Als haar humeur een en ander niet toeliet dan hoorde je dat wel. Van verre. Die dame, Roman, had ik in een veel eerder stadium al ervoor gewonnen om overal waar virusklachten waren eerst maar eens een standaard gratis-maar-goed anti-virus programma te installeren. Bij sterk onvolwassen ICT-organisaties moet je nog niet met commerciële server-antivirus aankomen.

Met het drietal en Roman had ik voor user support drie maatregelen doorgenomen: inventarisatie van PCs en printers en de klachten erover, met alle resultaten in een database; een telefoon die altijd bemand is voor probleemmeldingen; en een eenvoudig papieren registratiesysteem.

Wonder boven wonder verliep de inventarisatie soepel. Ik gaf formulieren mee die ze op elke gebruikerswerkplek moesten invullen zodat ik de database met de gegevens kon vullen. Daaruit kan je dan gemakkelijk werkopdrachten uitdraaien, en de vinger aan de pols houden welke gebruiker wat heeft. Zelf had ik eerst twee kleine verdiepingen op proef geïnventariseerd, om te zien wat je mocht verwachten, en om daar de formulieren op af te stemmen.

Dat gaf een leuke kijk in de kamers van medewerkers. Zo bleek dat heel veel mensen naast hun goede spullen ook hun oude, kapotte PCs en printers nog gewoon op hun kamer hadden staan. Ergens in een hoek, of tussen stapels oude, verstofte dossiers. Opruimen is hier een al even ondergeschoven kindje als onderhoud. De database heeft dus inmiddels ook al lijsten met te verwijderen oude meuk opgeleverd, en een lijst van te repareren printers, en een lijst van ..., teveel om op te noemen.

Toen de inventarisatie vrijwel rond was bedacht ik dat ik één kamer op onze eigen begane grond nog niet had gehad: de kamer waar ik heel af en toe een schuw kijkende jonge vrouw, krom in de schouders, naar binnen of buiten had zien sluipen, altijd de deur op slot draaiend als ze wegging. Ik had baas Rahel er wel eens naar gevraagd en die zei: “is niet helemaal in orde, mentaal”, en had er verder geen woorden aan vuil willen maken.

Ik klopte aan en ging binnen zonder te wachten. Het was een grote ruime kamer, met een hoog plafond, waar normaal drie tot vier mensen een werkplek zouden hebben. In een hoek stond haar buro. Ze schrok duidelijk toen ik binnenkwam, en zei op mijn vraag, een beetje verwilderd: “neenee, geen PC, geen printer ook, nee!” Uitzonderingsgewijs zag alles in de kamer er netjes uit. Was ze zo verzorgd of deed ze gewoon niks?

Toen ik weer naar buiten kwam zaten de collega’s van het EMIS team die me vanuit hun kamer hadden zien binnengaan besmuikt te lachen: “Alles goed daarbinnen?”
“Nou ja, best wel,” zei ik, “een van de weinigen zonder PC. Wie is dat en wat is er met haar?”
“Is niet helemaal OK, geestelijk,” was het antwoord weer. “Ze is als secretaresse aangenomen, een aantal jaren geleden. Maar dat ging steeds slechter, en na de reorganisatie is ze aan Rahel toegewezen.”
“Dus het is een teamgenootje van ons?”
“Zou je kunnen zeggen. Maar Rahel heeft haar nooit aan het werk gekregen. Ze wou niks. Ja, wel een PC met een goed stel luidsprekerboxen, maar die waren er niet, en dus wou ze ook geen PC.”
“Maar wat zou ze moéten doen? Waarvoor is ze aangesteld bij Rahel?”
“Als netwerkadministrateur...”

Daar sta je dan. Al een flinke poos bezig het computernetwerk goed op orde te krijgen. En de ene aangestelde network administrator, Yonas, is al die tijd alleen sporadisch op zijn werk geweest om mij wat over te dragen, met goedvinden van Rahel, en de andere zit dagenlang voor zich uit te staren in een hok. Rare jongens, die Romeinen, zei Obelix altijd al. Ik weet nu wie hij daarmee bedoelde...

Foto’s op http://hanshesseling.nl/20.pdf . Het Ministerie van Onderwijs. Troep? Hoezo?

1 rommel tegen een buitenmuur van het Ministerie
2 rommel in een gangetje naar de USAID afdeling vlak bij mijn kamer
3 rommel in een gang in het sousterrain – de restanten van een netwerkinstallatie door een Chinese firma. Had ik al lang weg willen laten halen, maar wat blijkt: alleen de guards doen dat, en die moet je daarvoor betalen. Ik had er al wel met de collega’s de meest bruikbare bekabeling uitgehaald (drie kilometer) om later te gebruiken. Voor de kabelgoten moeten we nog een opslag vinden; het probleem is dat er wel zeven grote kamers “vrij” zijn, maar die liggen al van onder tot boven vol met zooi. Als je daar wat van wil hergebruiken moeten er formulieren getekend worden – maar eerst scheur je je broek open aan uitstekende scherpe delen overal. Al twee broeken verspeeld
4 rommel vlak bij de kabelresten – pasten ook niet meer in een afvalkamer
5 rommel in een werkkamer
6 achterstallig onderhoud – hoofdtoiletten begane grond (bij de ruimte waar cursussen gegeven worden aan mensen uit het hele land)
7 hoe anders is de binnenplaats tussen het oude en nieuwe gebouw! Mooie tuin! Daar vond je onlangs ook tien nieuwe Landcruisers van donoren voor het GEQIP project. Die stonden er niet lang...
8, 9 ... in tegenstelling tot de twaalf bussen, gedoneerd in het kader van een ander projekt. Die staan er nu al acht maanden. Niet zeker waarom. Sommigen zeggen dat het comité van toewijzing niet kan besluiten, anderen dat ze de weg niet op mogen omdat er geen tweede deur in zit.
10 even terug in de academische wereld...