Alemachen (Onze wereld)
Door: Hanny
Blijf op de hoogte en volg Hanny en Hans
01 Juni 2011 | Ethiopië, Addis Abeba
Op de Koninginnedagreceptie bij de Nederlandse ambassade kwam ik Diny, die ik twee jaar geleden al eens ontmoet had, weer tegen. Zij werkte vroeger als vrijwilligster bij Moeder Teresa maar was inmiddels onbezoldigd coordinator bij Alemachen. Alemachen is een huis waar gehandicapte kinderen uit de rural areas tijdelijk verblijven als ze (meestal) door paters of nonnen naar Addis gebracht worden in de hoop daar geopereerd te kunnen worden aan hun handicap. De kinderen die in Alemachen opgenomen worden hebben allemaal plastische of orthopedische chirurgie nodig. Er zijn veel kinderen met bijvoorbeeld klompvoeten die vaak dwars op de enkels staan of zelfs compleet achterste voren. Ook allerlei andere ernstige vergroeiingen aan benen en voeten komen veel voor.
En omdat de meeste mensen in Ethiopie nog niet over een fatsoenlijke keuken beschikken, op open houtvuur op de grond koken en enige vorm van beschermende maatregelen ontbreekt hebben we hier erg veel kinderen met de meest afgrijselijke brandwonden, en daardoor ontstane contracties van bijvoorbeeld handen en voeten. Met behulp van plastische chirurgie kan de handicap in veel gevallen gelukkig duidelijk minder worden. De kinderen verblijven vaak meer dan 6 maanden in Alemachen en gaan pas naar huis als alle wonden geheeld zijn en eventueel aangepaste schoenen, beugels of in sommige gevallen kunstledematen aangemeten zijn. De kinderen met aangepast schoeisel en beugels komen elk half jaar terug voor controle en krijgen dan weer nieuwe schoenen en beugels aangemeten.
Het huis is in het verleden opgericht door Terre des Hommes Nederland en een aantal jaren geleden overgedragen aan de Ethiopische Rooms Katholieke Kerk. Deze kerk beschikt over weinig financiele middelen en dat betekent dat Alemachen volledig op donaties draait. Het Lilianefonds is een van de donoren (heel beperkt helaas), maar gelukkig zijn er ook privé personen die doneren en worden de Alemachen kinderen bijvoorbeeld in het zeer christelijke Amerikaanse Cure Hospital gratis geopereerd.
Je begrijpt het al: inmiddels probeer ik 3-4 dagen per week in Alemachen te helpen. Hoewel er een aantal vaste personeelsleden zijn die voor de kinderen en bijvoorbeeld het eten zorgen blijft er werk genoeg over. Bijna dagelijks moet een van de 4 ziekenhuizen waar de kids naar toe gaan bezocht worden: omdat er kinderen opgenomen moeten worden voor een operatie, maar ook voor de gewone nacontroles. De brandwondenslachtoffertjes moeten na een huidtransplantatie bijvoorbeeld meerdere keren terug komen omdat er nieuw verband aangebracht moet worden. Omdat dat zo verschrikkelijk gevoelig is worden ze elke keer weer even onder narcose gebracht. Dus ‘s morgens om 7.30 uur nuchter in het ziekenhuis verschijnen. Helaas werkt men hier niet echt met afspraken en komen er dus erg veel patienten gelijktijdig: lijkt er op dat je alleen maar te horen krijgt op welke dag je mag verschijnen, met een beetje geluk nog ochtend of middag. Vorige week hebben we dus van 7.30 uur tot 15.00 uur in het ziekenhuis doorgebracht met kinderen die inmiddels toch echt wel flinke honger hadden en er niet vrolijker op werden: ze weten nl ook donders goed dat hen ook nog eens een niet zo prettige behandeling te wachten staat.
Eén van de kinderen moest die dag opgenomen worden omdat hij de volgende dag geopereerd zou worden. Laboratoriumonderzoek wees uit dat zijn HB te laag was en dat hij een bloedtransfusie nodig had. Nu heeft het Koreaans Christelijk Hospital (heel christelijk maar ook heel commercieel: er moest eerst een deposito van 8000 birr, meer dan 300 euro gestort worden voordat ook maar gestart werd met de onderzoeken) wel bloed, maar dat bloed krijg je pas nadat je zelf een donor hebt gevonden. Aangezien ik geen enkele moeite heb met bloedgeven en ik weet dat het Internationale Rode Kruis hier zeer hygiënisch te werk gaat heb ik me dus maar als donor aangeboden. Dus eerst weer naar de andere kant van de stad naar de bloedbank. Om 09.45 uur daar aangekomen werd me verteld dat ik ‘s middags maar terug moest komen omdat er kennelijk al voldoende donoren voor de ochtend waren en anders de lunchpauze van de medewerkers in gevaar zou komen. Dat heb ik dus even niet laten gebeuren en zeer dringend verzocht mij toch te helpen omdat anders het kind in het ziekenhuis ook niet geholpen zou worden. Uiteindelijk heb ik zelfs een voorrangsbehandeling gekregen en stond ik binnen het uur weer buiten. Terug naar het ziekenhuis waar ik aan kon tonen bloed gegeven te hebben, en daarna kon Binyam dan eindelijk opgenomen worden. Althans dat dacht ik, maar nee hoor. Het was inmiddels twaalf uur en dat betekent luchpauze, die hier heilig is. Dus wacht maar tot twee uur, dan maken we een bed voor hem klaar. Helaas om twee uur blijkt dat de patient die in het bed lag nog maar net ontslagen is en dus moet er nog het een en ander schoongemaakt worden. Nadat het inmiddels half drie geworden was hebben we toch maar even flink beklag gedaan en uiteindelijk Binyam bij de verpleging achtergelaten zodat we de twee andere kinderen naar huis terug konden brengen.
Weer een aantal ervaringen rijker. Bij de bloedbank werd inderdaad heel netjes gewerkt. Bloeddruk en gewicht gemeten en ook het HB gehalte werd vooraf gecontroleerd. Gaat wel een beetje anders dan bij ons. Op het bureau staan twee kleine potjes met een blauwe vloeistof: een voor mannen en een voor vrouwen. De blauwe vloeistof blijkt koperfosfaatoxide te zijn (als ik het goed begrepen heb). Daar wordt een druppel bloed in gedaan en als het bloed naar de bodem zakt is het bloed zwaar genoeg en het HB goed. Gaat het bloed echter drijven dan is je HB te laag en mag je niet doneren. Ondat bloed geven hier nog niet zo normaal is, men schijnt het eng te vinden om iets “levends” van je zelf weg te geven, heb ik maar beloofd dat ik elke drie maanden langs zal komen.
Wat foto’s van Alemachen-kinderen op http://hanshesseling.nl/18.pdf .
-
01 Juni 2011 - 06:58
Fonda:
Wauw Hanny, je bent goed bezig! En praat me inderdaad niet van brandwonden en klompvoeten....
Keep up the good work! -
01 Juni 2011 - 07:17
Sylvia:
Geduld is een schone gave... vooral als je in Ethiopié woont...
Smile -
01 Juni 2011 - 12:25
Brechtje:
Klinkt wel als iets waar je echt een verschil kan maken voor de kinderen! En het bloed geven is ook wel een beetje vertrouwd, toch? ;) Lekker aan het werk, hoor. -
02 Juni 2011 - 05:54
Jan Borkent:
Hanny, ik bewonder je doorzettingsvermogen. Met Nederlandse ogen bekeken lijkt het voortdurend balanceren tussen ergernis en acceptatie. Je ben (alweer) goed bezig.
-
02 Juni 2011 - 08:17
Janwillem:
Nou Hanny welkom in de wereld van de zorg. kijk je wel uit met doneren?
iedere 3 maanden is veel hoor het is niet de bedoeling dat er anderen voor jou moeten doneren.
sterkte -
08 Juni 2011 - 20:45
Ton En Marlies:
Je hebt je nieuwe draai vast gevonden nu. Hier in nederland wordt ik eens per 4 maanden opgeroepen. En Ton vertelde dat het Hb via het zinken van een druppeltje tot ca 15 jaar geleden hier ook zo gebeurde en inderdaad een kleur voor de mannen en een voor de vrouwen omdat vrouwen een lager Hb mogen hebben 7,6 en mannen 8,4 mMol (althans nu hier in NL).
Zo kan die wel weer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley