Verrassing

Woensdag 12 december belde Elly uit Arba Minch.

“Gisteren hing er plotseling een spandoek in de stad. Het 1000 Stars Festival zou weer gehouden worden op 14 en 15 december. Vrijdag en zaterdag dus. Ik twijfelde even, maar vandaag hangen ze overal, die spandoeken. Dus ik dacht... jullie wouden toch...”

Informatievoorziening. Dan is er een organisatie máándenlang misschien wel op een perfekte manier een festival aan het voorbereiden, niets te zien op Internet, wordt er twee dagen tevoren ruchtbaarheid aan gegeven. Maar niet gemopperd: onmiddellijk vrij nemen, buskaaartjes heen en vliegtickets terug kopen, de volgende morgen om half vier op om op tijd op het busstation te zijn, en dan de lange rit naar Arba Minch. Om elf uur bel ik uit de lunchpauzeplaats naar Elly en Lindsey om af te spreken hoe en waar we die avond de te verwachten openingsparade zullen gaan zien. Ze zullen het proberen uit te zoeken. Om half vier stappen we in Arba Minch uit de bus.

Tweede verrassing. Het spandoek dat we meteen zien hangen heeft nu de nummers 13 en 14 over de 14 en 15 heen geplakt. Het festival is dus al aan de gang! Iemand had kennelijk weer moeite met het vertalen van de Ethiopische naar de westerse kalender. Er komt een SMS binnen op Hanny’s toestel met nadere uitleg: tijdens de lunch hebben onze vrienden óók uitgevonden dat de parade de vorige avond al was... Na de bagage op het slaapadres te hebben gebracht pikken we toch nog een staartje van de feestdag mee in het stadion. Slapen op de missie. Gezellig. De nieuwe VSO’s Andrew en Lindsey hebben nog geen huis - het is inmiddels gangbaar dat nieuwe VSO’s in Arba Minch eerst minimaal een maand op de missie zitten omdat er geen huis klaar is als ze komen. Oude vriend Mamo woont ook weer op de missie, dus het is allemaal erg gezellig.

De volgende festivaldag maken we in zijn geheel mee. De NGO die het in 2008 organiseerde, GIAMA Gughe Indigenous Art an Music Association (die publiceerden tenminste nog aankondigingen op het Web) is niet meer verantwoordelijk, die hebben hun licentie verspeeld – de laatste lezing waarom dat was is dat ze de deelnemers teveel stimuleerden hun oude gewoonten voort te zetten: op blote voeten lopen, geen westerse kleren dragen, en in het algemeen doorgaan met wat eufemistisch ‘bad practices’ heet. Inderdaad zijn de deelnemers nu wat vaker geheel gekleed, minder blote borsten, meer uniforme kleurige stoffen die we de vorige maal ook wel zagen maar ik dacht iets minder. De timing is weer heel strak – vijf tot tien minuten per groep, er zijn tenslotte meer dan veertig deelnemende ethnische groepen. In die korte tijd raken de deelnemers hun energie niet kwijt, dus het echte feestje vindt backstage plaats, op het voetbalveld, waar iedereen nog lekker doorgaat met dansen of repeteert voor het optreden. Omdat het in- en uitlopen van deelnemers niet zo goed gereguleerd is (er is geen aparte ingang en jan en alleman loopt dus ook steeds door het beeld) kunnen we daar af en toe even heen glippen.

Fantastisch! Bedankt, Elly – we hadden aan zoveel mensen gevraagd om het ons even te melden zodra er een teken was dat het feest weer door zou gaan. Msschien wist niemand anders het gewoon tot het laatste moment...

Een beetje veel foto’s dus deze keer op http://hanshesseling.nl/65.pdf . Ach, je kan altijd stoppen...
Het echte gebeuren is natuurlijk beter te waarderen op film. Ik heb met mijn fotocamera wat filmpjes genomen maar ik ben geen sterke filmer, en heb nog geen gelegenheid genomen om ze te monteren.

1-3 ’s Ochtends is er nog bijna niemand in het stadion. Mensen met een baan nemen of krijgen geen vrij, kinderen hebben nog school
4-17 Backstage. Iedereen heeft plezier
14 We komen daar ook Jetenech tegen, de jonge vrouw met het koffietentje die op onze laatste dag in Arba Minch in 2010 haar tweejarig zoontje met ons mee kwam geven naar Nederland, en hartverscheurend huilde toen we dat niet wilden. Haar schoonzusje naast haar danste mee in het festival
18 Dasenech
19 Nyangatom
20 Banna
21 Karo
22, 23 Nyangatom (nu met meer kleding)
24-50 en nog veel meer