Moeder Theresa

Eindelijk lijkt het op dat de laatste aflevering van onze eigen soap “As the world turns in Ethiopia” er op zit en we nog een jaartje hier blijven. Hans’ direkteur op het ministerie heeft zijn uiterste best gedaan de boel te vertragen, hem er te houden, en als hij toch wegging de noodzakelijke goedkeuring van zijn transfer tegen te houden; en ook VSO ontkende merkwaardig genoeg de geldigheid van een regel in zijn kontrakt die zijn vertrek daar na een jaar gewoon toestond. Gelukkig hebben de hoogste verantwoordelijken die de direkteur er bij betrok, de minister en de staatssecretaris, niets in de weg gelegd.

Om eerlijk te zijn waren het absoluut geen leuke weken. Het ene moment leek het er op dat het inpakken en wegwezen was, het volgende dat we zouden blijven en weer een dag later dat we op zijn minst tijdelijk naar Nederland moesten om een nieuw businessvisum te halen in Brussel zodat de procedure voor het verkrijgen van residence permits hier opnieuw gestart kon worden.
Maar na een paar dagen “illegaal” te zijn geweest kwam dan dinsdag alsnog een nieuw residence permit en leek woensdagmiddag de directeur bij het ministerie het ook opgegeven te hebben.

Dus zoals afgesproken om het te vieren ‘s avonds even heerlijk uit eten geweest bij het Sechuan Restaurant in de buurt, een aanrader voor wie nog eens in Addis komt.
Gisteren zouden we een dagje Addis doen: ‘s ochtends een lekkere macchiato op een terras, daarna naar het Red Terror Museum, even lekker lunchen en dan een rondleiding bij het ziekenhuis, weeshuis en opvanghuis van moeder Teresa. Tom, een Engelse anaesthesist en zijn vrouw Cath, projectmanager die ook via VSO hier werken wilden dat graag eens zien. En omdat ik daar tegenwoordig op donderdagochtend probeer te helpen met het sorteren van alle gedoneerde kleding (geen leuk maar wel noodzakelijk werk) kende ik Hailu die er de rondleidingen verzorgt.
Helaas had Hans ‘s ochtends vergeten een fles water mee te nemen en dat moest hij rond lunchtijd bekopen met een forse jichtaanval. Een persoon minder dus voor Moeder Teresa en morgen ook geen lange wandeling in de bergen helaas.

De Sisters of Charity, zoals de officiële naam luidt van de orde van Moeder Teresa, doen hier fantastisch werk. In Ethiopië hebben ze in totaal 19 huizen waarvan twee in Addis. De grootste compound in Addis heeft een ziekenhuis waar op dit moment 700 mensen verblijven, en in het regenseizoen tussen de 1000 en 1100. Grote brandschone slaapzalen met gewone eenvoudige bedden die zo ongeveer met militaire precisie in rij opgesteld zijn. Er is ook een Out Patient Clinic waar patiënten van buiten zich kunnen melden en medicijnen krijgen en indien nodig opgenomen worden. Veel erg zieke patiënten liggen er min of meer te wachten op de dood. Er is een speciale afdeling voor TBC-patiënten en naast het Academische Black Lion ziekenhuis in Addis is Moeder Teresa de enige plek in Ethiopië waar kankerpatiënten chemotherapie kunnen krijgen. In veel van de grotere ziekenhuizen worden wel tumoren verwijderd maar kan er daarna geen chemotherapie of radiotherapie gegeven worden. Meestal heb je dus pech als je die nabehandeling wel nodig hebt, de wachtlijst is namelijk lang en tegen de tijd dat de patiënt aan de beurt is is het vaak te laat.
Er is ook een aparte afdeling voor moeders met ernstig zieke kinderen.

Naast het ziekenhuis is er op deze compound ook een weeshuis en een huis voor geestelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen en volwassenen. Aangrijpend om zoveel ernstige gevallen bij elkaar te zien. In het gewone straatbeeld zie je nauwelijks een geestelijk gehandicapte (sorry, ik moet geloof ik “intellectually challenged” of -“impaired” zeggen tegenwoordig). Die worden nog steeds in huis verstopt.
Verder is er een opvanghuis voor jonge moeders die na de geboorte van hun kind om verschillende redenen nergens terecht kunnen en een paar maanden bij moeder Teresa mogen blijven en een speciale afdeling waar jonge weeskinderen of afgestane babies wonen in afwachting van hun adoptie naar het buitenland.

Er werken 240 betaalde krachten, een aantal dat doorlopend aangevuld wordt met Ethiopische en buitenlandse vrijwiligers. Veel buitenlandse vrijwilligers komen jaarlijks voor kortere of langere tijd terug om hier zieken te verzorgen, met de gehandicapte kinderen te spelen of hun kennis over te dragen aan het lokale personeel. Zo is er een Deense fysiotherapeute die al jarenlang een maand per jaar komt om de (niet officiëel) opgeleide fysiotherapeuten hier te trainen.

Zeer indrukwekkend allemaal en ongelooflijk hoe geordend en schoon het er is . De compound staat beslist in de top tien van best onderhouden gebouwen in Addis! De gebouwen zijn heel eenvoudig maar o zo doelmatig gebouwd.

Om de privacy van kinderen en zieken te beschermen mag je niet fotograferen bij Moeder Teresa. Dus ditmaal geen foto’s!