Great Run

Elk jaar eind november is de Great Ethiopian Run. Een circuit van 10 km wordt afgezet in de binnenstad van Addis, van heinde en ver komen echte atleten meedingen in het wedstrijddeel, en het gewone volk mag ook meedoen achter de professionals aan. 36.000 officiële deelnemers dit jaar! Dat wil zeggen zij die het T-shirt hadden gekocht. En dan nog wat duizenden zonder t-shirt (wel met een ander kledingstuk aan). De start is daar waar in Addis alles van groots en meeslepend belang plaatsvindt: op het Meskel-plein. Serieuze amateur-renners zorgen dat ze daar om zes uur al zijn om een beetje voorin te starten. Wij gewone VSO-ers verzamelen ons bij het veldkantoor om acht uur om met een Chinese Higer-bus naar het plein gereden te worden, waar je eerst (zoals bij alle massa-evenementen op het Meskel-plein) wordt gefouilleerd. Duizenden staan er al te wachten of warm te draaien – ook rolstoeltijders en eenbenige sporters op krukken. Als we om negen uur van start gaan vaart een groot gejoel door de menigte. Dringen, wandelen, beetje rennen, drukke boel. Hier en daar luistert een bandje aan de zijlijn het evenement op. Iedereen raakt iedereen binnen de kortste keren kwijt als er niet opgelet wordt; maar sta ik even stil om een foto te nemen van de rennende meute dan hoor ik “Hans!” en zie ik Milka met een stevige andere Ethiopiër voorbijkomen. Op het werk zie je haar niet, tussen zowat 40.000 mensen ineens wel.

De meerderheid gaat na een paar kilometer op wandelen over, onder nog steeds behoorlijk wat belangstelling van omstanders. Halverwege het parcours wordt flink met water gespoten ter afkoeling. Sommige renners verdwijnen onderweg in de kroeg en komen er met grote pullen bier weer uit. Als ik er een foto van neem, met instemming van de drinkers, krijg ik op mijn kop van een vrouwelijke deelnemer. Wat ga ik met die foto doen? Waarom een foto van zoiets slechts als jongens die met bravoure een biertje pakken aan je vrienden sturen? Is dat goed voor Ethiopië?

Addis Aqua is present met een vrachtwagen vol plastic zakjes drinkwater, die de medewerkers de massa in lanceren; waar ze door de tieners die ze opvangen als een soort waterpistool tegen de andere deelnemers worden gebruikt. Bij de finish hangen bordjes waarop de lokale condoomfabrikant ons complimenteert met de verrichte prestatie. Hanny heeft stukjes van het parcours gerend, trekt nog even een sprintje voor de camera van Steve en heeft dus nog net een medaille met een geel bandje (paars en groen waren eerste en tweede categorie). Maar als ik aankom worden de laatste net de menigte ingeslingerd. Te royaal uitgedeeld? Iemand zei een tevreden renner met vijf medailles om de hals te hebben gespot...

De rest van de dag zitten overal mensen met rode t-shirts en medailles op de terrassen in de stad.

Foto’s op http://hanshesseling.nl/34.pdf .