Do or die!

Zoals elke dag stuiterde ik vandaag op mijn oude schoenen het Ministerie binnen. Ik wissel dan meteen naar de nette stappers die op mijn kamer klaar staan – de oude zijn voor de wandeling van 40 minuten tussen huis en werk.

In de bocht van de trap botste ik bijna tegen iemand op die al net zo verrast opkeek als ik: Dr Tarekegn, mijn voormalige hoogste baas in Arba Minch.
“Hé, big man, hoe gaat het ermee?” zei hij. Hij is zelf net zo lang. “Tijd voor een koffie?”
In het cafétje naast MoE schonken ze de macchiato weer eens zo vol dat Tarekegn bij het heffen van zijn kopje zijn overhemd onderspetterde. Hoe beviel het mij, wilde hij weten, terwijl hij met wat water de koffievlekken probeerde weg te poetsen. Hij ziet er doorgaans minder keurig uit dan de heren die in een net costuum op sommige Ministerie-kamers geparkeerd zitten. Maar hij heeft wèl een missie, en is altijd bezig hem uit te voeren.

Ik wond er geen doekjes om.

“Leiding geven. Groot probleem op MoE. Hokjesgeest – niet samenwerken, breeduit op je informatie zitten om er maar niets van weg te hoeven geven. Procurement: ik ben al drie maanden bezig om een paar eenvoudige spullen aan te schaffen, zoals patchkabeltjes voor al die PCs die nog aan het net moeten. Donors betalen projekten en er wordt niets mee gedaan. Websites…”

“It’s a mess”, onderbrak hij. “Een grote logge massa. Je zou het niet geloven als je er niet steeds tegenaan liep. Je weet dat ik een nieuw Institute of Technology aan het opzetten ben. In opdracht van het Ministerie, maar ondersteuning? Finance? Ik heb nog maar amper een kantoortje! I’m really at the point of getting frustrated.”

Daar keek ik van op. Tarekegn die moppert? De President die geen zee te hoog ging toen er in Arba Minch drie campuses moesten worden bijgebouwd? Die altijd iedereen vriendelijk maar adekwaat onder druk wist te zetten? Hij is gestopt bij AMU om terug naar zijn familie in Addis te kunnen, maar ik dacht dat hij zijn nieuwe klus ook gekregen had omdat die belangrijk en dringend was en hij zich een zwaargewicht had getoond. Ik deed nog maar een duit in het zakje:

“Vorige week heb ik mijn leidinggevende en haar baas om een gesprek gevraagd. Met hun goedkeuring zijn twee goedbetaalde UN Volunteers in mijn team nu al vier maanden niet op hun werk geweest. De mensen die wel werken beginnen te muiten.”
Tarekegn vond dat toch ook wel erg gortig.

Wonderlijke situatie, dacht ik. Zitten we hier met z’n tweeën tegen dezelfde bierkaai te vechten. Ik zag ons beiden in gedachten terug op een van onze laatste Arba Minch foto’s, van het afscheidsetentje bij Paradise Lodge. Hij stak zijn vaarwel-praatje af, Hanny en ik en de rest van de AMU aanwezigen luisterden.
Alsof hij wist waar ik aan dacht zei hij: “In Arba Minch deden we dat anders, niet? Dat kwam toch allemaal maar mooi van de grond, niet?" Deze 'we', dat sloeg natuurlijk niet op mij. Ik deed niks met bouwen, lectors aannemen en zo. "We konden al die nieuwe aantallen studenten gewoon aan! Alles was er klaar voor! Weet je nog hoe dat ging?”

Ja, dat herinnerde ik me prima. “Je kwam terug uit Addis, met het nieuwe dekreet van de minister op zak, en je las me de aantallen studenten voor die elk nieuw jaar opgenomen moesten worden. Van die mooie niet-afgeronde getallen, 16.857 in het derde jaar enzo. En toen zei je: ‘and no is not an answer. Do or die! May I smoke?’”
Moest ik toen erg om lachen toen, om die vraag of hij een peuk mocht opsteken, terwijl ik hem zelden zag roken…

“En dat we, toen alle gebouwen in gebruik genomen werden, ook overal meteen een computernetwerk hadden, dat was aan jou te danken! ” glom hij. ”Er is nu gewoon staf die blijft omdat we zo’n goed netwerk en services hebben. En de ICT Policy wordt nog steeds als leidraad gebruikt!” Ik heb hem nu al weer drie keer ontmoet hier in Addis, en hij begint er steeds weer over. Hartverwarmend. Ik zeg dan altijd dat het zonder zijn backing, en het enthousiast samenwerken van iedereen, nooit zover zou zijn gekomen (en ook niet zonder alle dollars van de stichtingen waar Hanny voor werkte, en die AMU dan weer terugbetaalde in Birrs) – en ook dat is allemaal waar. Maar het is erg leuk om aan herinnerd te worden...

“Zou je geen tijd hebben,” ging hij verder, “om samen een paar ideeën uit te werken voor de ICT voor mijn nieuwe instituut? Ik wil graag van meet af aan elektronische registratie van studenten, ook van de staf trouwens, iedereen een pasje; en ook alvast iets van een ICT Policy opzetten zoals we dat in Arba Minch deden; en wat standaard infrastructuur?”

En daar moet ik dan maar eens goed over nadenken! Lijkt me leuk, maar ik moet nou ook weer geen twee banen hebben. Een gulden middenweg vinden?

De foto’s op http://hanshesseling.nl/21.pdf hebben met dit alles niets te maken, maar zijn van een tripje naar de omgeving van Debre Zeit het afgelopen weekend. Wat er op staat:

1 Met het busje-met-chauffeur, gehuurd van uitgetreden priester Oliver (kenden we nog van Arba Minch), met zijn zessen naar Debre Zeit. Samson heeft ons op zijn motor net de weg gewezen naar ons logement
2 Hanny en Samson voor onze kamer daar
3 Tea break bij een leuk caféetje
4 Af en toe een stukje ergens wandelen
5 De akkers liggen op regen te wachten, maar er wordt volop met hooi van de vorige oogst gesleept
6 Serveersters doen hun uiterste best met een bestelling
7 Een van de kratermeertjes van Debre Zeit (Bishoftu)
8-10 Pelikaan en ijsvogel bij een ander kratermeer (Hora)
11 Dus daar moeten we heen? Maar daar komen we net vandaan...
12-20 Hooibergen, mensen, koeien, vogels in een vredige dorpsomgeving
21 Sebseba (bijeenkomst) van een boerencoöperatie