Asko

Vorige week leek het er op dat het kleine regenseizoen begonnen was. Een paar dagen flinke regenbuien en vooral ook behoorlijk frisjes. s Avonds met een t-shirt, trui en fleece aan nog kippevel en zin om lekker tegen de verwarming aan te gaan staan, zoals ik dat deze winter in Delft ook regelmatig deed. Helaas hier geen verwarming. Na een dag of drie kwam de zon er weer door en sindsdien is het heerlijk weer, soms zelfs behoorlijk warm in het zonnetje.

Wonen aan de rand van de stad en toch bij het centrum heeft zo zijn voordelen. Ik probeer nog steeds dagelijks een flinke wandeling te maken, de ene keer naar het centrum om boodschappen te doen, de andere keer weer eens een richting of straat in die ik nog niet ken. Vrij dicht bij ons huis beginnen de heuvels en het leven wordt er al snel veel dorpser, met veel minder verkeer en vooral behoorlijk groen dankzij het milde Addis klimaat. En natuurlijk zijn in die mooie rustige gebieden inmiddels ook flink wat mooie grote huizen gebouwd voor de Ethiopische elite en de buitenlanders die op een of andere manier verbonden zijn aan ambassade, UN, EU, African Union of de vele NGO’s. Waar men in Arba Minch in het begin nog opkeek als er in het stadje een blanke rondliep of zelfs woonde, daar kijkt men hier niet op een blanke meer of minder. In diezelfde straatjes kan het ook gebeuren dat er pal naast een in aanbouw zijn grote villa iemand grond, stro en water staat te mengen om zijn mudhuisje te repareren. Een schril contrast.

Zelf wonen wij in een nette straat met leuke redelijke kleine huizen tot de grote villas van onze overburen. Maar als je even een zijstraatje in gaat loop je binnen twee minuten ook in een echte krottenwijk. Veel daarvan zijn een beetje weggestopt maar ze zijn er wel degelijk.
Maar op een van mijn wandelingen kwam ik ook even onverwacht aan de rand van de stad een grote mooie public garden tegen met daarin een expositieruimte van een groep van 17 jonge kunstenaars. Helaas geen fototoestel bij me dus moeten we binnenkort een keertje terug naar deze oase van rust waarvan bijna niemand het bestaan lijkt te weten.
Twee dagen per week reis ik af naar Asko om te proberen Broeder Kassu te helpen die me gevraagd heeft te assisteren bij het schrijven van een strategisch plan voor de school. Een gemengde ervaring tot nu toe. Kassu heeft genoeg ideeën om mij aan het werk te zetten en omdat de reis voor mij redelijk lang is (zie op de foto’s hoe het er na regen is, http://hanshesseling.nl/11.pdf ) heeft hij al een paar keer gevraagd of ik niet met mijn man kan regelen dat ik een of twee keer per week in zijn missie blijf slapen zodat ik met hem mee kan reizen. Bovendien zou dat wel heel praktisch zijn want als hem dan wat te binnen schiet kan hij het meteen even aan mij kwijt. Dat is immers ook zo handig met zijn secretaresse die in de school de kamer naast hem heeft. Maar aangezien de goede man niet helemaal mijn type is heb ik hem gezegd dat ik dat niet zie zitten en ‘s avonds gewoon thuis wil zijn. Enne ... er is nog een verschil: ik ben je secretaresse niet.

Kassu werkt keihard en leidt een prachtige school die goed georganiseerd is. Maar hij wil erg veel meer. Teveel volgens mij. Dat gecombineerd met het feit dat hij niet altijd even gestructureerd werkt en denkt maakt het soms knap lastig.
Het is de bedoeling dat de school in september uitgebreid wordt met grade 9 en dat er dan ook avondklassen voor volwassenen, Engelse lessen en computertraining voor buitenstaanders gaan starten. Net toen mijn stuk met een uitgebreide beschrijving van de situatie nu en de gewenste situatie klaar was, en uitgewerkt in een aantal concrete actieplannen van zaken die op korte termijn geregeld moeten worden, kwam hij weer met een ander idee. Hij had een dikke brochure gekregen van iemand die beschreef hoe een strategie-proces vorm gegeven kon worden. Het boekwerk betrof zo’n proces voor defensie-organisaties in Amerika. Lekker toepasselijk. Ben daar even niet in meegegaan en gezegd dat we nu maar eerst eens die zaken voor komend schooljaar voor elkaar moeten zien te krijgen. Daarna kunnen we altijd nog zien, maar laten we niet met een Kalashnikov op een vlieg gaan schieten, want zo ingewikkeld zijn zijn organisatie en omgeving nu ook weer niet.

Ik zie het nog een tijdje aan, maar als ik er dan geen tevredener gevoel aan overhoud stop ik daar en zoek wel weer een ander klusje.