Civilised

Als de werkweek er weer op zit hebben de VSO-vrijwilligers in Addis van oudsher een borrel nodig op de vrijdagavond. Niet zo lang geleden hadden we daar de stamkroeg genaamd Pride Bar voor. Die had een handig terras, en lag gunstig 50 meter van het VSO kantoor, zodat een schone plee binnen handbereik was; de Pride had namelijk nogal vieze toiletten. Bij de Pride borrelen was hèt moment om de week even door te nemen, plannen voor het weekend te maken, en VSO’s uit de provincie weer eens te spreken die om een of andere reden naar de stad waren gekomen.

Toen verhuisde het hoofdkantoor. VSO groeit, en het pand werd te klein voor de staf. Het nieuwe kantoor ligt onplezierig ver weg van de wijk waar de meesten van ons wonen, en van de ene week op de andere was het plotseling gedaan met Pride-bezoek. Er moest een alternatief komen. Dat werd na korte tijd... de Britse ambassade. Een enorm terrein, groen, bebost, met verspreide gebouwen waaronder de Addis Arms bar. Die heeft de vorm van een tukul (traditionele hut), met een mooi gazon en een prieel erbij. Ligt ook dicht bij waar wij wonen. Je steekt de brede dubbele hoofdweg over die er voor langs loopt, trotseert nog een paar honderd meter de zware kwalm van voorbijdenderende dieselauto’s en vrachtwagens, meldt je bij het nieuwe loket (een Brits staatsburger moet je aangemeld hebben), passeert de dubbele zware sluisdeuren en je bent er: een groene, ruimtelijke stilte-oase achter hoge zware muren. Very civilised, in de woorden van de inmiddels vertrokken Brenda.

Gisteren was het er bijzonder druk. VSO plaatst, deels in samenwerking met Unicef, veel medisch specialisten de laatste tijd, op veel plekken in het land; en die hadden net een conferentie in Addis. Daarnaast was er deze week ook een landelijke workshop voor bepaalde vakspecialisten in het onderwijs, waar ook nogal wat VSO’ers bij zitten. We troffen er dus heel wat bekenden die normaal niet in de stad zijn. Leuk om de ervaringen te horen. Sommigen hebben geen gemakkelijke plek. Als vrouw alleen in een notoir vrouwonvriendelijke omgeving; of in een placement met weinig werk, of in een afgelegen stadje met heel weinig vertier, of zonder een duidelijk leidinggevende, of...

De verhalen van de betrokkenen deden me even terugdenken aan een voorval eerder dit jaar.

Ik was in februari gevraagd door VSO om voor een lichting nieuwe vrijwiliigers een praatje over sustainability, duurzaamheid, te houden. Ik had dat in februari 2011 ook gedaan, toen we net begonnen in Addis, en toen ik terug kon kijken op een qua duurzaamheid tamelijk succesvolle tijd in Arba Minch. Misschien dacht VSO: zo’n positief verhaal kunnen we wel weer gebruiken. Maar afgelopen januari waren nèt de strubbels met het Ministerie (en met VSO, niet te vergeten) geweest, en ik had een nogal zwartgallige kijk op de duurzaamheid van onze inzet ontwikkeld, die ik ook niet voor me kon houden... Dus kregen de arme nieuwelingen allerlei doemscenarios voorgeschoteld over hoe onvoorbereid hun werkgever wel eens zou kunnen blijken te zijn, wat een jammerlijke mismatch er mogelijk was, en hoe slecht het met de duurzaamheid van hun inspanningen kon aflopen. Na afloop schaamde me ik me gewoon een beetje om wat ik allemaal had gezegd. Met een wat wrang lachje zei een van de VSO stafleden bij het verlaten van de plaats delict dan ook: “mmm, interesting...” Maar als ik gedacht had dat ik dat dus niet meer hoefde te doen had ik het mis - afgelopen september werd ik gevraagd het kunstje nog eens te flikken. Heb het toen wel wat beschaafder aangepakt. Civilised.

De hele week was eigenlijk al wel zo civilised. Vorige zaterdag zijn we met Diny en Dirk naar een heel gezellig feest in een luxe wijk geweest, met rookworst en andere lekkere hapjes. Zondag ben ik lekker wezen zwemmen in het verwarmde 40-meter buitenbad van het Sheraton-hotel (het is dezer dagen vaak niet zulk warm weer hier), en zondagavond had Hanny weer eens buitengewoon uitgebreid gekookt voor VSO’s Judy en Marian. Donderdag deed ze dat nog eens dunnetjes over voor José en Rob, Nederlanders uit het afgelegen stadje Sekota ten noorden van toeristenoord Lalibela, waar Rob voor VSO op een College of Teacher Education werkt. Zuidafrikaanse Nina, die hier een paar maanden heeft gelogeerd, kwam vrijdag nog helpen de restjes op te maken. Niet helemaal gelukt, want vanavond aten we er weer van...

Qua foto’s heb ik nog de achterstallige beelden van de Meskelviering in Arba Minch van eind september, toen ik ook nog bij de voormalige collega’s op AMU ben geweest en we even over Lake Chamo hebben gevaren. http://hanshesseling.nl/61.pdf .