Heftig weekje
Blijf op de hoogte en volg Hanny en Hans
14 Augustus 2012 | Ethiopië, Addis Abeba
Zaterdag 1 Augustus begon met een stralende ochtend. En dus besloten we ipv naar de sportschool te gaan maar eens een lekkere wandeling door Addis te gaan maken. Aan mij doorgaans iets beter besteed dan aan Hans, maar hij ging dapper mee.
Na een heerlijke machiato eerst maar eens het nieuwe VSO kantoor bezoeken. Demiss, de HR man was aanwezig en daar hebben we even mee staan kletsen. Vervolgens op weg naar het Addis Ababa museum, waar we nog steeds niet geweest waren. Net een paar honderd meter onderweg kwam er een sms’je binnen dat Sharon in het ziekenhuis lag. Vreemd, want de avond tevoren waren we nog met een hele groep uit eten geweest omdat het het laatste weekend van een paar vrijwilligers in Ethiopië was. Na het eten gingen wij naar huis, maar de jongeren gingen nog van het nachtleven genieten. Iedereen was in opperbeste stemming en van ziekte was geen sprake. Vreemd dus!
Wij terug naar VSO om te kijken of Demiss ergens vanaf wist. En ja hoor, hij kon ons vertellen dat vier vrijwiliigers ‘snachts een auto ongeluk hadden gehad en dat naast Sharon ook Joann in het ziekenhuis lag. We weten dat Ethiopiers weinig tot geen informatie delen, maar dat je niet even vertelt dat er twee collega’s in het ziekenhuis liggen gaat toch wel erg ver.
Wij dus naar het St Gabriels hospital waar Hans in oktober vorig jaar ook een paar nachten doorgebracht heeft. Het bleek dat na een gezellige avond stappen de vier vrijwillgers door een aantal Ethiopische vrienden in hun auto thuis gebracht werden. Echter de auto was die dag naar een tyre repair shop geweest waar de bouten kennelijk niet goed aangedraaid waren. Dus midden in de nacht verloor de auto een wiel. Omdat dat verder niet tot ongelukken geleid had stapte iedereen uit en zocht het wiel op om weer te monteren. En terwijl de vier daar stonden toe te kijken kwam er een jonge dronken chauffeur in een dikke landcruiser aan die ze niet op tijd zag en ze alle vier geraakt heeft. Sharon en Joann schijnen door de lucht gevlogen te zijn en leken er het slechts aan toe. Liz die op dat moment het meest bij haar positieven was (Sharon was buiten kennis) heeft er voor gezorgd dat twee taxis hen naar het ziekenhuis gebracht hebben. Wat Liz helaas niet wist is dat van de twee door VSO aangeraden ziekenhuizen het Koreaanse missie ziekenhuis veel beter is dan het Sint Gabriel en dat je dus beter naar de eerste toe gebracht kunt worden.
En dat hebben ze geweten, want alles wat mis kon gaan is dan ook mis gegaan. Er zijn niet de in die situatie vereiste onderzoeken gedaan, röntgenfotos zijn niet juist geïnterpreteerd en MRI-scans bijvoorbeeld zijn te laat gemaakt. Hoewel Sharon volgens de artsen geen fractuur had bleef ze erg veel pijn houden en kon ze zich niet bewegen.
Liz, die in eerste instantie niets leek te hebben, kon zondagmiddag plotseling haar been niet meer bewegen en bleek een ernstige meniscusblessure te hebben. Omdat we de diagnoses niet vertrouwden heb ik de röntgenopnamen het ziekenhuis uitgesmokkeld en een second opnion gevraagd bij de Oegandese orthopedische chirurg waar ik elke week met onze kids naar toe ga. En die zag wel degelijk een kleine fractuur in Sharons bekken en gaf ook een compleet ander advies voor de knie van Liz.
Dus met het vertrouwen in de medische stand bij Gabriel was het snel afgelopen.
De communnicatie met de patiënten is ook heel bijzonder. Zonder zich voor te stellen komt er zo ongeveer dagelijks een andere arts binnen ( soms met 13 tegelijk). Soms stel hij een vraag maar meestal komt hij niet verder dan: are you ok ? of: do you have pain? Yes, I have pain. Oh, you have pain. Have a nice day! Of: So everything is ok? Als het niet zo triest was zou je je er rot om kunnen lachen, maar dat konden onze gewonde vrijwilligers niet altijd opbrengen. En wat te denken van de vice director van het ziekenhuis die eerst kwaad is omdat hij merkt dat er een second opinion gevraagd is en vervolgens tegen Joann zegt dat ze naar huis mag omdat ze alleen maar bloeduitstortingen heeft. De avond ervoor is er in een ander kliniek net een MRI scan gemaakt waarvan de uitslag nog niet eens binnen is. Hoezo onderlinge communicatie of een fatsoenlijk patiëntendossier?
En dat er naast de lichamelijk verwondingen ook nog sprake is van het verwerken van een traumatische gebeurtenis en er dus ook psychisch wel iets aan de hand is daar hebben ze hier helemaal geen weet van. Gelukkig kon ik iets van mijn Slachtoffer hulp ervaring gebruiken. Zo hebben we de eerste avonden met alle direct of indirect betrokken die niet in het ziekenhuis lagen bij ons thuis gegeten en vooral veel gepraat (en gedronken, om eerlijk te zijn). En Liz heeft een weekje bij ons gelogeerd. Het was trouwens heerlijk om over een auto van Alemachen te beschikken, want dat maakte het heen en weer gaan wel iets makkelijker. Het ziekenhuis eten was namelijk ook nog eens niet door de keel te krijgen en toen men in de gaten kreeg dat ik een paar keer eten gebracht had werd de hele voedselvoorziening maar stop gezet.
Ook het vermelden waard: de chauffeur die hen aangereden heeft kwam een aantal keren naar het ziekenhuis, o.a .met zijn vader. Hij heeft geprobeerd de medische dossiers in handen te krijgen en hen ook gevraagd om ze hem aub niet wilden aanklagen. Je moet het lef maar hebben.
Om een nog veel langer verhaal een beetje kort te houden: Sharon is vrijdagavond in een lekkere business class stoel naar Nederland gevlogen. Een van de bemanningsleden kende ik toevallig en die is meegeweest naar het ziekenhuis. Heeft vervolgens al haar collegas ingelicht en die hebben beloofd Sharon te vertroetelen tijdens de vlucht.
Door allerlei misverstanden of slordig werk van de verzekeringsmaatschappij konden we Liz en Joann niet vrijdag zoals beloofd, niet zaterdag , niet zondag, maar pas vanmiddag naar het vliegveld brengen. Want ook de artsen van VSO en van de verzekeringsmaatschappij waren alle vertrouwen in de artsen hier kwijt en wilden per sé dat deze twee dames naar Nairobi gingen om daar verdere onderzoeken en behandeling te kriigen.
Hopelijk zien we ze gauw weer terug in Addis. Maar nu eerst even uitrusten en weer lekker naar sportschool en sauna.
Nog even (business as usual) wat foto’s van een volgende etappe in Namibië op http://hanshesseling.nl/54.pdf .
1 landschap in de Namib woestijn
2 Swakopmund, zeer Duits stadje, badplaats aan de kust
3, 4 stadswandeling met gids
5,6 leuk dat oude gebouwen mooi bewaard blijven
7 de stervende soldaat, in het monument voor de gesneuvelde Duitsers tijdens het uitroeien van tienduizenden Herero’s
8, 9 huizen van welgestelde inwoners
10 – 12 flamingo’s in de lagune bij Walvisbaai
13 – 16 quadbiking in de Namib zandwoestijn tussen Swakopmund en Walvisbaai
17 – 20 Langstrand, anachronistische extravaganza voor wie het kan betalen
21 gestrande Angolese vissersboot aan de skeleton coast
22 Afrikaans is echt een mooie taal
23 waar zie je zomaar zoveel robben bij elkaar?
24 – 30 bij Cape Cross – een kolonie van tienduizenden Cape fur seals
31, 32 de badmeester en de zwemles
-
14 Augustus 2012 - 09:08
Fonda Ruiter:
Poeh, wat vreselijk! Heel veel sterkte allemaal daar!
XF -
14 Augustus 2012 - 09:13
Sylvia:
Jeetje wat een verhaal. Het zal je maar overkomen. Was net Marta aan het adviseren rust te gaan nemen in Ethiopië maar wel nadat ze alle benodigde medische hulp in Ierland heeft gehad... Dit versterkt mijn advies... -
14 Augustus 2012 - 10:18
Ank:
mijn oom woonde in zuid-afrika, bood hulp bij een verkeersongeluk en werd door een
dronken vent doodgereden. Mogen zij nog van een klein beetje geluk spreken.
Die foto's van de zeerobben zijn prachtig, die kleine slaperd.... dank-je-wel. -
14 Augustus 2012 - 13:22
Sharon:
Wat een treffend verhaal Hanny... Ik kan er inmiddels HEEL hard om lachen...niet slim want dat kan mijn bekkenbodempje helemaal niet aan! Nogmaals thnx voor alle hulp! Liefs en dikke kus Sharon -
14 Augustus 2012 - 15:38
Henk En Maria Caminada:
Zeker een heftig weekje! Je hebt deze week, om het in padvinders termen te zeggen, weer een goede daad verricht. Je bent gelukkig van alle "hulpmarkten" thuis. Wat een ziekenhuis, om te huilen.
Weer mooie foto's, altijd fijn om naar te kijken.
Groetjes -
14 Augustus 2012 - 20:25
Paul:
Niet te geloven, wat een ellende! Maar goed aangepakt Hanny!
Prachtige foto's trouwens. Is dat Hans op de quad? :-)
groetjrs Paul + Erika -
14 Augustus 2012 - 21:18
Ton En Marlies:
Wat nog toe te voegen:
Heel triest ongeluk en dan in ziekenhuisje spelen terecht komen, zo lijkt het wel.
Maar wat blijft zo'n zandwoestijn imposant.
Hartelijke groet -
15 Augustus 2012 - 08:16
Jan Borkent:
Wat een voor ons onvoorstelbare toestand. Hopelijk kom je zelf daar nooit in terecht.Wat een doortastend optreden van Hanny, petje af.
Mooie foto's van Namibie. -
21 Augustus 2012 - 19:55
Dieneke:
wat een bizar gebeuren! het ongeluk en dan de ''behandeling'' in t ziekenhuis!
gelukkig dat ze jullie in de buurt hadden!!!
hoop dat het met allemaal goed gaat.
wat een prachtige foto's weer.
groeten van Jan en mij.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
