Are you sisters?

Diny, Diny, Diny!

Diny is de coordinator van Alemachen, het revalidatiehuis voor gehandicapte kinderen. Het schijnt dat Diny en ik iets van elkaar weg hebben want overal waar we samen gezien worden, wordt aan ons gevraagd of we zussen zijn. Volgens de vragenstellers hebben we niet alleen beide hetzelfde korte kapsel, maar “you also have the same shape”. Diny heeft inmiddels een aan de cultuur aangepast antwoord bedacht: No we are not sisters, but we are from the same tribe. En dat antwoord bracht Brian, een 78 jarige maffe excentrieke musicus die hier met een 28 jarige Ethiopische getrouwd is, op de vraag of ik dan ook wel Frisian was. Diny is nl een Friezin. Oordeel zelf aan de hand van de foto of de gelijkenis inderdaad zo groot is.

Maar vanochtend werd het nog gekker. Ik was op weg naar de kapper - moet ook hier af en toe gebeuren - en meen ineens achter me Diny, Diny, Diny geroep te horen. Ik draai me om en zie een mooie Ethiopische dame achter me aan rennen. Ze liep aan de andere kant van de straat en meende ineens Diny te zien lopen. Toen ik me omdraaide en zei dat ik Diny niet was, maar dat Diny wel een vriendin van me was, ging de dame in kwestie bijna van haar stokje. My god, oh my goodness en dan in de herhaling. Vervolgens vloog ze me om de hals en kreeg ik een flinke partij Ethiopische zoenen, liet ze me niet meer los en liepen we dus als hand in hand als goede vriendinnen door de stad. Bleek dat deze dame, Zion genaamd in het Korean hospital had gewerkt waar Diny vaak met de kinderen van Alemachen komt omdat daar de kinderen met ernstige vergroeiingen ten gevolge van brandwonden geopereerd worden. En die kennismaking had geleid tot een vriendschap tussen beiden. Bovendien had Zion ook een tijdje in Eindhoven gewoond; de kennismaking was te kort om alle ins en outs te vragen.
Op de vraag of ze nog steeds in het Korean Hospital werkte was het antwoord nee. Inmiddels waren haar vier eigen kinderen groot genoeg en had ze 7 adoptiekinderen die nu bij haar woonden en waar ze voor zorgde. Dus geen betaald werk meer. Het lijkt mij een schat van een vrouw!

Na het afscheid nemen door naar de kapper. Nu het grote vastenseizoen achter de rug is en er weer vlees gegeten mag worden zijn er ook weer de nodige bruiloften en partijen en moeten de dames er weer op hun paasbest uitzien. Het was er dus lekker druk, maar het is altijd wel leuk om daar te wachten en te zien wat de dames allemaal met hun haar gedaan willen hebben. De fraaiste vlechtwerken worden aangebracht, met of zonder kunstmatige verlengingen, anderen willen juist alle krul er uit, en weer anderen krijgen fraaide combinaties van afstaande wilde krullen terwijl vlak op de hoofdhuid nog steeds mooie fijne vlechten zichtbaar zijn. En natuurlijk moet er af en toe een ander kleurtje in. Na een uurtje wachten was mijn haar in 5 minuten weer flink gekortwiekt. Tevreden en 1 euro en 10 cent armer liep ik weer naar huis.

Net als gisteren was ik net op tijd om de was in te halen. Momenteel is het hier ‘s morgens prachtig zonnig en behoorlijk warm weer, maar in de middag verandert dat drastisch. Tropische onweersbuien met enorme donderklappen en geweldige bakken regen en hagel. Ook de temperatuur daalt onmiddelijk flink. Vanmiddag was het wel heel erg. En dat terwijl geen van onze deuren of ramen fatsoenlijk sluit. Het water kwam dus letterlijk aan alle kanten het huis in gutsen. Dus meteen met handdoeken en dweilen in de weer maar dat kon niet voorkomen dat het water gewoon via de vensterbanken de kamers inliep. Geen echt succes en hoe dat moet gaan als we straks weg zijn?? Tot nu toe ben ik toevallig iedere keer net thuis als de heftigste buien losbarsten, maar dat gaat natuurlijk binnenkort een keertje fout.
Zodra de landlady thuis komt maar weer eens met haar babbelen. Maar aangezien het om behoorlijk kostbare reparaties zal gaan verwacht ik niet dat er ook echt iets aan gedaan zal worden. Het probleem is zo groot dat het niet anders kan dan dat de vorige vrijwilligers er ook last van gehad moeten hebben en die hebben het ongetwijfeld ook gemeld. Maar toen ik er de eerste keer over begon keek mevrouw alsof ze dit nu echt voor het eerst hoorde. En toen Hans probeerde om met ducttape de kieren in de kozijnen af te plakken leek haar dat een prima oplossing. Helaas... niet effectief...

De foto’s op http://hanshesseling.nl/22.pdf gaan over wandelen in de stad.
1 Niet ver van ons staat een complex van condominiums, de nieuwe trend in stedelijk Ethiopië. Hier gezien vanuit de heuvels...
2 ... deze heuvels namelijk ...
3 ... en deze condominiums.
4, 5 nog geen centraal antennesysteem of kabel
6 oude gebouwen in de stad zijn zeldzaam. Hier een luxe residentie uit de jaren 20 van de vorige eeuw, dat later een ziekenhuisje werd en nu een kleuterschool en basisschool is
7-16 de weg van het Ministerie naar huis
7 eerst 3,5 km langs een brede boulevard...
8 ... met gebouwen in aanbouw natuurlijk...
9 ... en traditionele straatjes die er op uit komen
10 ... en de gebruikelijke bouwhout- en houtskool-handelaren...
11 onderbroken door een rotonde, waarop deze megabok de koning is. Is er vrijwel elke dag. Zal nog wel eens onder een van de rokende bussen komen, want hij loopt vaak op de weg
12 de laatste 500 m naar huis over een nette zijstraat; rechts het openlucht-koffietuintje, rechtsachter de gele Corner Bar waar je voor een paar Birr de Champions’ Leage wedstrijden kunt volgen op TV, links het winkeltje-op-de-hoek...
13 ... waar we de dagelijkse dingen kopen
14 ... bij het vriendelijke gastje dat van half zeven ’s ochtends tot negen uur ’s avonds voor je klaar staat
15 vóór het winkeltje linksaf het laatste stukje naar ons huis (eerste poort links)
16 achter de poort: het tuintje met de schier eindeloos bloeiende hibiscus