Nog wat Arba Minch

13 kakelende weduwes voor de deur - werkend in de zaaibedden en de siertuin, ook wel peace garden genaamd - computer op schoot en een diversiteit aan vogelgeluiden: het leven in Arba Minch bevalt me weer goed.
Ik dacht dat het in Addis de laatste weken erg warm was, maar hier is het zo’n 39-40 graden in de schaduw en de zon doet daar nog een schepje bovenop. Ook hier in het Zuiden wil de regen maar niet komen, waardoor het een hele droge en stoffige bedoening is. Alles is geel, geen groen meer te bekennen op de bergen die Arba Minch omringen. Verder naar het Zuiden is de situatie inmiddels echt ernstig aan het worden, vee sterft en de twisten over land en het weinige beschikbare water nemen toe. In diverse plaatsen heeft dat al tot stevige gevechten geleid waarbij gewonden vallen en ook huizen in brand gestoken worden. In Kamba is het dermate uit de hand gelopen dat men 130 mensen afgeleverd heeft bij de gevangenis in Arba Minch, die al overvol zat. Voor deze week is “mijn” bibiliotheek dus even omgedoopt tot slaapzaal. Gelukkig heeft de rechtbank inmiddels het bevel gegeven ze weer naar huis te sturen. Ook dit keer werd ik hartelijk ontvangen in de gevangenis waar men uiteraard ook weer een nieuw project voorstel had. Dit keer voor de uitbreiding van de gevangenisschool met grade 7 en 8. Of ik nog even mee kon denken naar wie ze dit keer het verzoek om sponsoring konden sturen. Nu hebben Amerikaanse bases in het buitenland doorgaans een behoorlijk budget om aan andere zaken te besteden. Deels uit eigenbelang waarschijnlijk wordt ook door de Amerikanen van Arba Minch bijvoorbeeld al apparatuur in het ziekenhuis gerepareerd, scholen krijgen boeken, en de twee security- en PR-medewerkers van de basis leggen contacten met diverse organisaties en instellingen (om de bevolking positief te stemmen?) en bieden her en der hulp aan in de vorm van goederen of geld. Volgende week kunnen ze dus een projectvoorstel met het verzoek om de nieuwste uitbreiding van de gevangenisschool te financieren tegemoet zien. Hopelijk wordt er positief besloten.

Het was ook leuk om de school in Sille weer te bezoeken, de drie nieuwe klaslokalen zijn klaar en de gemeenschap was zo blij met het geld uit Nederland dat ze zelf besloten hebben opnieuw geld in te zamelen om nog een paar extra lokalen te kunnen bouwen. Duidelijk een dorp dat niet alleen iets minder arme inwoners heeft, maar waar ook wat meer initiatief genomen wordt om zaken te verbeteren. Een van de leerlingen werd letterlijk de boom ingestuurd om voor mij een tas vol mangos te plukken. Helaas worden ze na de pluk van een hoge afstand naar beneden gegooid waardoor ze na een of twee dagen redelijk beurs zijn. Maar het gebaar was lief.

Bezoek aan het weeshuis was ronduit teleurstellend. Tsehay was nog steeds kwaad op de Nederlandse stichting die hen financieel ondersteunt, nadat er in Januari een conflict ontstaan was over onder meer het gebrek aan transparantie en realistische kostenschattingen en rekeningen. Ze was kennelijk zo kwaad dat ze, toen ze voor medische redenen naar Addis ging, een decreet achter gelaten had geen vreemden/ blanken binnen te laten. En hoewel men mij dus dondersgoed kent werd me de toegang tot het weeshuis geweigerd. Maar Tsehay wilde in Addis eventueel wel met me praten. Ik zal jullie niet vermoeien met meer akelige details maar voor mij was dit dus de bekende druppel en ik heb hen te kennen gegeven dat dit de laatste keer was dat ik op de poort geklopt heb en dat ze me er dus nooit meer zullen zien. Ook voor mij zijn er grenzen en die zijn nu dus echt overschreden. Helemaal begrepen hebben ze het niet want ik kreeg vandaag een telefoontje van de Ethiopische vrijwilliger Mengistu dat Tsehay terug was in Arba Minch en dat ik met haar kon praten. Nog maar een keer uitgelegd dus.

Jittenech was mijn koffiehuis-vriendinnetje, die mij bij vertrek uit Arba Minch destijds haar zoontje aanbood omdat ze bedacht had dat het voor hem wel beter zou zijn als hij bij mij in Nederland op zou groeien. Tranen met tuiten toen we vertrokken en haar uitlegden dat dat toch echt geen optie was. De vader van het zoontje nooit gezien, een one night stand ? Wel gesprekken met haar proberen te voeren over het belang van voorbehoedsmiddelen en safe sex, waarop de schat dus altijd braaf ja knikt. Toen ik er afgelopen zaterdag een kopje koffie wilde halen was ze er tot twee keer toe niet. De derde keer had ik meer geluk en werd ik meer dan hartelijk onthaald, heb nog nooit zoveel zoenen van een en dezelfde persoon gehad. Na een tijdje bleek er ineens een babytje achter een gordijntje wakker te worden. Baby Hannah, twee maanden oud. Is dit jouw baby Jittinech ? Nee hoor, de baby is van mijn hulpje die bij mijn moeder is. Ook op zondag, maandag en dinsdag was de baby er maar de moeder in geen velden of wegen te bekennen . Toen dat woensdag nog steeds zo was heb ik haar maar eens indringend aangekeken en gevraagd wie nu de echte moeder was, en je raadt het al: op 20 of 21 jarige leeftijd het tweede kindje zonder echtgenoot. En opnieuw de belofte van safe sex en dat het nu genoeg is geweest. We zullen zien volgend jaar een derde kindje: baby Hans of zal het wat langer duren? Goede nieuws is dat Jittinech een hardwerkende vrouw is die een prima lopend koffietentje heeft waar ze inmiddels zelf injera met een sausje verkoopt. De zaken gaan goed en ze is in staat om zichzelf en haar kinderen te onderhouden. Het zou me zelfs niet verbazen als ze ook haar ouders en broers en zus onderhoudt. En altijd bereid iedereen te helpen. Als er mensen uit het Zuiden naar het ziekenhuis komen helpt Jittinech ze en maakt ze wegwijs in het ziekenhuis. Op verzoek van Father Paddy vangt ze ook de meegereisde familieleden op en kookt eten voor ze. Het is echt een schat van een meid, maar het vinden van een goede echtgenoot zal er niet makkelijker op worden met twee kindjes.

Helaas is de baby van onze vriend Asschegre afgelopen zaterdag twee maanden te vroeg geboren. De moeder had amoebendysenterie opgelopen en door de vele krampen en darmbewegingen waren de vliezen gebroken waardoor de bevalling opgewekt moest worden. Helaas was de zuurstofmachine kapot en omdat het risico op infecties in het ziekenhuis groter is dan thuis werden moeder en kind naar huis gestuurd. Doordat de longetjes niet volgroeid waren kreeg de baby ernstige ademhalingsproblemen en is thuis na een dag overleden. Het was een meisje en haar naam zou Hanny geweest zijn, als het een jongetje zou worden zou hij Hans genoemd worden. Ik denk niet dat er in Nederland ooit iemand naar mij vernoemd gaat worden, hier kan je dat dus zomaar overkomen. Gisteren kwam ik er zelfs achter dat de waakhond op ons erf in Addis niet zoals ik dacht Anny heet maar Hanny. Voorlopig even genoeg dus.

Foto’s op
http://hanshesseling.nl/15.pdf .

1 de nieuwe lokalen van de school in Sille. Hoe droog is de grond
2 aantreden op het ochtendappel van de school, en hijsen van de vlag
3 beeld gebruikt voor de nieuwe standard desktop op het Ministry of Education
4 mango plukken. Het is zo droog niet of er groeien mango’s aan de bomen
5 Jittenech met baby Hannah en zoontje
6-10 meanwhile in Addis: de voorbereidingen voor het paasmaal zijn in volle gang

De foto's van de vorige post zijn nog bereikbaar op http://hanshesseling.nl/14.pdf . Er was wat mis met de link zoals Friso al vaststelde.