Arba Minch revisited
Door: Hans
Blijf op de hoogte en volg Hanny en Hans
18 April 2011 | Ethiopië, Addis Abeba
En zo werden we vrijdag de 8e opgehaald in Addis door Paddy en chauffeur Ashenafi, met de prima onderhouden missie-Toyota die we een paar jaar geleden nog regelmatig van hen huurden. Paddy had zeker vier uur van de autotocht nodig om ons bij te praten over de ontwikkelingen in Arba Minch. Pak de foto’s er even bij van http://hanshesseling.nl/14.pdf . Die beginnen met een typisch reisontbijtje: ful (1), een gerecht met een soort bonenpasta, komijn, gesneden pepertjes, berbere (hete kruiden-poeder), tomaat en ei.
Een van de belangrijkste veranderingen in Arba Minch is: er is een groep Amerikanen die de luchthaven van de stad uitbouwt voor grotere vliegtuigen, maar ook voor onbemande spionagetoestellen (drones). Ze houden een laag profiel aan: ze mogen alleen maar op de basis werken, in hun hotelcomplex blijven, en begeleid shoppen op de markt. Geen dronken Amerikanen in de stad, geen bloeiende prostitutie – rust in de tent. Het hotelcomplex in kwestie is de Paradise Lodge, destijds gebouwd toen wij er waren, afgebrand toen Brechtje en Friso er net waren geweest (geen verband, dacht ik) en een half jaartje later weer opgebouwd. Was een zeer populaire plek voor de lokale middenklasse: lekker op het grote terras hangen, met het fraaie uitzicht over de meren Abaya en Chamo. Nu mag er niemand meer in, behalve de Amrerikanen. En Paddy, om de mis op te dragen. Op (2) zie je de Paradise lodge nu, met op de achtergrond het vernieuwde vliegveld. Er heeft helaas wat oerwoud het veld moeten ruimen… Maar de Amerikanen willen elders gaan herbebossen ter compensatie.
Op (3) zijn we aangekomen bij de Missie in Arba Minch en maken we kennis met twee Peace Corps vrijwilligers: Chase (rechts) en Emily (links). Het Amerikaanse Peace Corps zendt mensen uit voor twee jaar in een paar vakgebieden (“Conservation” in Chase’s geval) die zelf hun werk maar moeten vinden. Er wordt wel een aantal weken inwoning bij lokale families voor ze geregeld, om de taal en culttur te leren. Chase zet zich in de weekends in op de missie, vandaar al die uit Addis meegekomen plantjes. Hij ging die zaterdag net met een aantal van de Amerikanen bij wijze van uitje kippenrennen bouwen en tuintjes aanleggen op de Missie, ten behoeve van de arme en HIV-positieve vrouwen die daar de grond mogen gebruiken. Op de missie bloeit de frangipani (4), zo aan het verwachte eind van de regentijd, net als de oranjerode flamboyanten elders in de stad, zoals bij de weg naar de universiteit (5, 6). De kleine openluchtcafeetjes (7) buiten de poort van de campus hebben nog weinig klandizie zo vroeg op de zaterdagmorgen.
Binnen tref ik al gauw vrienden van vroeger, en mijn VSO opvolger Ian ( 8 ), bij het gebouw van het Data Centre, dat net nieuw in de verf is gezet (9). Let op de fraaie ladders – de treden zijn alleen gespijkerd, net als hij die huizenhoge houten steigers in Addis. De AMU campus is nog steeds goed voorzien van vogels: marabu’s (10) met z’n allen in de boom, met hier een daar een nimmerzat (11) er tussen, en een enkele gier (12) op een paaltje bij het restaurant.
Het broken chair department (13) werkt nog steeds op volle toeren: vijf lassers en houtbewerkers maken van alle kapotte stoeltjes en tafels (rechts) weer bruikbare exemplaren (links). Dat proces gaat schijnbaar eindeloos door; de stapel rechts lijkt niet kleiner dan toen ik wegging. Inmiddels wordt om deze hoofdcampus een prachtige muur gebouwd (14, 15); echt design van het hoofd van de architectuur-faculteit, wel een kleine kilometer lang in totaal. De omheining van de medische campus, zeven kilometer van de hoofdcampus, nog niet acht af, en midden in Arba Minch zelf, is minder fraai (16). In het stadje is de invloed van het landelijke cobblestone-projekt goed te zien: stoffige zandwegen veranderen langzaam in nette klinkerstraten (17). Tienduizenden mensen in het land verdienen hun belegde injera inmiddels met het hakken van de stenen en het aanleggen van de wegen.
Zaterdagavond knipt Hannah, de nieuwe VSOster uit onze groep die nog altijd geen eigen huis in Arba Minch heeft maar bij de missie inwoont, de haren van Chase (18 ) (deze week is ze dan toch echt verhuisd!). Zondag spreken we oud-baas Jos en zijn vrouw Abi (19) bij Tourist hotel, en wandelen we langs “onze” weg (die oude gegroefde zandweg de heuvel op, die aan het eind van onze tijd in Arba Minch al vervangen was door de golvende nieuwe asfaltweg) naar Mekane Yesus, waar we onze oude buren Pieternel en Andries, en Ketil en Brit opzoeken.
En maandag zit ik dan weer twaalf en een half uur in de bus (21) om terug in Addis te komen… Met zo nu en dan wat afwisseling, zoals een klapband (22), een of twee resto-en-plaspauzes, en bestormingen van de bus door verkopers van fruit (23, 24, 25).
Het was leuk om Arba Minch terug te zien – maar ik ben op dit moment toch blij dat ik in Addis woon. Als de regentijd komt wordt dat misschien anders; maar nu is er zoveel meer te doen…
Afgelopen week werd ik bijvoorbeeld uitgenodig op het Ubuntunet-symposium, waar deskundigen uit Uganda, Zuid-Afrika en Sudan aanbevelingen deden voor de koppeling en ontwikkeling van het Ethiopisch Research netwerk-in-aanleg. En daar waren dan weer Ethiopische IT-specialisten aanwezig waar je goed ideeën mee kon uitwisselen – en werd ik bijvoorbeeld gevraagd om een presentatie over ICT-Policy te geven op de School of Information Technology van de Universiteit van Addis. Stappen met andere volunteers is vaak ook leuk. Van mij mag Addis wel.
Een van de belangrijkste veranderingen in Arba Minch is: er is een groep Amerikanen die de luchthaven van de stad uitbouwt voor grotere vliegtuigen, maar ook voor onbemande spionagetoestellen (drones). Ze houden een laag profiel aan: ze mogen alleen maar op de basis werken, in hun hotelcomplex blijven, en begeleid shoppen op de markt. Geen dronken Amerikanen in de stad, geen bloeiende prostitutie – rust in de tent. Het hotelcomplex in kwestie is de Paradise Lodge, destijds gebouwd toen wij er waren, afgebrand toen Brechtje en Friso er net waren geweest (geen verband, dacht ik) en een half jaartje later weer opgebouwd. Was een zeer populaire plek voor de lokale middenklasse: lekker op het grote terras hangen, met het fraaie uitzicht over de meren Abaya en Chamo. Nu mag er niemand meer in, behalve de Amrerikanen. En Paddy, om de mis op te dragen. Op (2) zie je de Paradise lodge nu, met op de achtergrond het vernieuwde vliegveld. Er heeft helaas wat oerwoud het veld moeten ruimen… Maar de Amerikanen willen elders gaan herbebossen ter compensatie.
Op (3) zijn we aangekomen bij de Missie in Arba Minch en maken we kennis met twee Peace Corps vrijwilligers: Chase (rechts) en Emily (links). Het Amerikaanse Peace Corps zendt mensen uit voor twee jaar in een paar vakgebieden (“Conservation” in Chase’s geval) die zelf hun werk maar moeten vinden. Er wordt wel een aantal weken inwoning bij lokale families voor ze geregeld, om de taal en culttur te leren. Chase zet zich in de weekends in op de missie, vandaar al die uit Addis meegekomen plantjes. Hij ging die zaterdag net met een aantal van de Amerikanen bij wijze van uitje kippenrennen bouwen en tuintjes aanleggen op de Missie, ten behoeve van de arme en HIV-positieve vrouwen die daar de grond mogen gebruiken. Op de missie bloeit de frangipani (4), zo aan het verwachte eind van de regentijd, net als de oranjerode flamboyanten elders in de stad, zoals bij de weg naar de universiteit (5, 6). De kleine openluchtcafeetjes (7) buiten de poort van de campus hebben nog weinig klandizie zo vroeg op de zaterdagmorgen.
Binnen tref ik al gauw vrienden van vroeger, en mijn VSO opvolger Ian ( 8 ), bij het gebouw van het Data Centre, dat net nieuw in de verf is gezet (9). Let op de fraaie ladders – de treden zijn alleen gespijkerd, net als hij die huizenhoge houten steigers in Addis. De AMU campus is nog steeds goed voorzien van vogels: marabu’s (10) met z’n allen in de boom, met hier een daar een nimmerzat (11) er tussen, en een enkele gier (12) op een paaltje bij het restaurant.
Het broken chair department (13) werkt nog steeds op volle toeren: vijf lassers en houtbewerkers maken van alle kapotte stoeltjes en tafels (rechts) weer bruikbare exemplaren (links). Dat proces gaat schijnbaar eindeloos door; de stapel rechts lijkt niet kleiner dan toen ik wegging. Inmiddels wordt om deze hoofdcampus een prachtige muur gebouwd (14, 15); echt design van het hoofd van de architectuur-faculteit, wel een kleine kilometer lang in totaal. De omheining van de medische campus, zeven kilometer van de hoofdcampus, nog niet acht af, en midden in Arba Minch zelf, is minder fraai (16). In het stadje is de invloed van het landelijke cobblestone-projekt goed te zien: stoffige zandwegen veranderen langzaam in nette klinkerstraten (17). Tienduizenden mensen in het land verdienen hun belegde injera inmiddels met het hakken van de stenen en het aanleggen van de wegen.
Zaterdagavond knipt Hannah, de nieuwe VSOster uit onze groep die nog altijd geen eigen huis in Arba Minch heeft maar bij de missie inwoont, de haren van Chase (18 ) (deze week is ze dan toch echt verhuisd!). Zondag spreken we oud-baas Jos en zijn vrouw Abi (19) bij Tourist hotel, en wandelen we langs “onze” weg (die oude gegroefde zandweg de heuvel op, die aan het eind van onze tijd in Arba Minch al vervangen was door de golvende nieuwe asfaltweg) naar Mekane Yesus, waar we onze oude buren Pieternel en Andries, en Ketil en Brit opzoeken.
En maandag zit ik dan weer twaalf en een half uur in de bus (21) om terug in Addis te komen… Met zo nu en dan wat afwisseling, zoals een klapband (22), een of twee resto-en-plaspauzes, en bestormingen van de bus door verkopers van fruit (23, 24, 25).
Het was leuk om Arba Minch terug te zien – maar ik ben op dit moment toch blij dat ik in Addis woon. Als de regentijd komt wordt dat misschien anders; maar nu is er zoveel meer te doen…
Afgelopen week werd ik bijvoorbeeld uitgenodig op het Ubuntunet-symposium, waar deskundigen uit Uganda, Zuid-Afrika en Sudan aanbevelingen deden voor de koppeling en ontwikkeling van het Ethiopisch Research netwerk-in-aanleg. En daar waren dan weer Ethiopische IT-specialisten aanwezig waar je goed ideeën mee kon uitwisselen – en werd ik bijvoorbeeld gevraagd om een presentatie over ICT-Policy te geven op de School of Information Technology van de Universiteit van Addis. Stappen met andere volunteers is vaak ook leuk. Van mij mag Addis wel.
-
18 April 2011 - 14:32
Sylvia:
Grappig, nooit verwacht dat Addis leuker zou kunnen zijn dan Arba Minch.
De link naar de foto's werkt nog niet... dus die ga ik op een later tijdstip aanschouwen... -
18 April 2011 - 16:46
Plien:
Hartelijke groet vanuit een zeer zonnig zomerverblijf. Hans heb je mijn berichtje via yahoo ontvangen of doe ik iets verkeerd/
liefs, plien -
18 April 2011 - 19:30
Jan Borkent:
Goed te horen dat je niet terug verlangt naar Arba Minch, maar de voorkeur geeft aan Addis. Zo zie ik weer hoe flexibel jullie zijn. -
19 April 2011 - 07:31
Friso:
Leuk om Arba Minch weer te zien! De foto's zijn zichtbaar, als je de laatste punt weghaalt uit de URL. Maar ik kan me ook goed voorstellen dat Addis nu toch wel weer erg lekker is. Succes weer! -
19 April 2011 - 19:59
Ton En Marlies:
We hebben de punt aan het eind van de link weggehaald en zo de foto's bewonderd. Kleuren...
Goed dat het nieuwe nog beter is dan het vorige. -
23 April 2011 - 12:29
Margreeth Van Dijk:
Hoi Hans en Hanny,
tot mijn schrik merk ik al heel lang niet op jullie site te hebben gekeken. Achterstand weer ingehaald.
Zo te lezen gaat het jullie goed en krijgen jullie veel nieuwe/andere indrukken.
Fijne verjaardagen toegewenst.
Hier alles goed. Groet Margreeth -
26 April 2011 - 16:07
Marianne&Mauro:
Eindelijk heb ik jullie blog weer bijgelezen en als vanouds genoten van defoto's. Ik ben blij te lezen dat Addis nu toch goed bevalt; zeker wel boeiend om te horen en te zien hoe snel dingen in Arba Minch veranderd zijn. Hans, wij feliciteren je van harte met je verjaardag en wensen jullie verder een goede tijd.
Groetjes uit Delft
Marianne en Mauro en Laura
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
