Klein Ferenji-leed

Het zat even tegen bij de ferenji’s op de Mekane Yesus-compound deze week. Het begon in Addis, zondag, waar Hanny Buuf Heika aan het ophalen was voor haar twee weekjes Ethiopië. Zondag zouden ze terugvliegen naar Arba Minch, maar Hanny mocht niet inchecken. Niet herbevestigd. Beetje onzinnig, want dat hoeft nooit – maar Ethiopian was niet te vermurwen. Dus vloog Heika alleen en haalden Ketil de Noor (de grote fruitkwekerijen-stimulator) en ik haar van het vliegveld. Hanny kreeg het voor elkaar om eerst met een bus 250 km de goeie kant op te komen, en daarna een lift te krijgen van Mammo en Nathalie, die juist die dag vanaf daaromtrent terug zouden rijden – en die wel even drie uur wilden wachten op die bus. Nadeel: in het donker over het grootste deel van de (dan roversgevoelige) weg Sodo – Arba Minch komen. Goed afgelopen, twaalf uur na Heika hier aangekomen.

Op dinsdag gingen Hanny en Heika met Paddy naar Dimeka, en ongeveer tegelijkertijd ging Dan op zijn motor naar zijn weeshuis-in-the-making in Jinka, 250 km ver. Een paar uur later spraken ze elkaar nog 100 km naar het zuiden, in Konso; waar Dan iets later vertrok dan de anderen en binnen een kilometer een noodstop moest maken voor een (naar zijn zeggen) plotseling terugrennende vrouw – waarbij hij viel en de vrouw toch nog schepte. Zij had gelukkig niks, maar hij klaagde over een verdraaid been. Pijnlijk, kon niet meer verder rijden en ook niet terug. De oplossing: Ketil kwam terug van het uitleveren van een serie zaailingen van paprika’s en mango’s aan een hulpproject – en wel over Konso. Een zegen, die mobieltjes... Alleen: eenmaal terug wees een röntgenfoto in AM Hospital op een splinter van Dan’s knieschijf. Opereren in Addis meneer. Ik heb hem die avond eten bezorgd, en gezelschap gehouden, en de enorme voetbal op zijn knie en staalharde onderbeenspieren betast. De blessures vergden het een en ander aan Ibuprofen, maar daar had hij toch een grote zak van in huis. Ik was de volgende morgen bang dat hij ‘s nachts wondkoorts zou hebben gekregen, want er lag hier en daar wat vlees open. Ik was er dus al om zes uur: en ziet, alle zwellingen geslonken – hij liep! Toch ticket voor hem gekocht en naar het vliegveld gebracht in Ketil’s auto, zodat hij nog diezelfde middag naar een goede kliniek in Addis kon. Die bevestigde het opereren-oordeel, waarop Debbie (in Amerika, haar zusters hadden een ticket voor haar gekocht voor een familiereunie) een stoel voor Dan terug naar Michigan regelde nog dezelfde woensdagnacht. Inmiddels had hij toch weer stevig pijn. Nu moet ik zijn motor nog ophalen bij de politiepost van Konso.

Ketil was inmiddels ook ziek, ingewanden, en bleef een paar dagen op zijn vertrouwde recept in bed: niets eten, behalve yoghurt (“die bacterien bestrijden het probleem”) en cola en bouillon (“mijn ORS”). Niks antibiotica. De andere Noor, Ole, een arts die onlangs voor zes maanden in het ziekenhuis is komen werken, was kort daarvoor bij het joggen over de losse gravel van de nieuwe weg uitgegleden en liep zwaar geschaafd rond.

Donderdagmiddag kwamen Heika en Hanny terug uit het zuiden. Hanny was onbehoorlijk ziek, die heb ik meteen achterop de motor naar onze lachende dokter Mohamed gebracht. Bacteriële infectie van de ingewanden. Heika had dat al achter de rug, die was in Dimeka ziek geweest, maar was weer beter. Tot donderdagnacht... Vrijdagmorgen dus met háár naar Mohamed. Salmonella, amoeben, en uitdroging, zei die, en schreef voor alles wat voor. En zei wat hij altijd tegen toeristen schijnt te zeggen: “En geen Ethiopisch eten meer hier!” Hanny is nu, vrijdagavond, nog niet veel beter, dus doe ik de blogbeurt maar even.

Klein leed inderdaad. Vergeleken met de alarmerende berichten die weer spreken van (we zien het hier niet) inmiddels 6,2 miljoen mensen die voedselhup nodig hebben... Het lijkt wel of we er minder gevoelig voor worden. Ik ben hier voor ICT; de laatste bestelling via donorgelden staat op stapel, uitvoeren van de opgestelde ICT Strategy wordt ter hand genomen, volgende week sollicitanten voor 15 ICT posities interviewen in Addis en in Arba Minch...

En om nog meer afstand te nemen van mogelijk groot leed zijn hier nog foto’s van onze trip met Dan en Debbie – nu in Awash National Park (1 – 16), een heel erg lokaal restaurantje (17, 18), het smalspoorlijntje buiten bedrijf van Djibouti naar Addis (19 – 21, wordt toch deels gerestaureerd),land waarin je je een hongersnood niet voor kunt stellen (22 – 26), en Dire Dawa (27 – 30):
http://hanshesseling.nl/hr2.pdf