Road & road safety

Na een week het gewone leventje weer opgepakt te hebben, jawel de keuken is af en de muren zijn nu glanzend helblauw (Mykonos is er niets bij) hebben we de afgelopen week bezoek gehad van Flip en Felice, Laura, Thijs en Thij. Heel gezellig, alleen jammer dat we toen we ons veelgeprezen Zigit met ons schooltje wilden bezoeken het zo zwaar bewolkt was dat we nauwelijks enig uitzicht hadden. Een wandeling bovenlangs het escarpment met de prachtige vergezichten konden we dus vergeten. Maar omdat Thijs toch wel zin had in een lekkere wandeling ben ik met hem en Laura helemaal teruggelopen naar Arba Minch, zo’n 21 kilometer verderop en 1250 meter lager gelegen. We hebben de eerste 12 -14 kilometer alleen maar in de wolken gelopen. Dat betekende dat we kletsnat werden en dat de weg een spekgladde mudlaag was geworden waarbij het een beetje uitkijken was om niet op je giegel te gaan. Ook wel weer een leuke ervaring met waar mogelijk weer veel bekijks onderweg. Want dat je noodgedwongen zo’n eind loopt kan men hier begrijpen, maar met dat weer voor de lol zoiets doen, daar moet je toch een maffe blanke voor zijn. Dus als je even stopt om iets te drinken of te eten zijn er toch al gauw 25 mensen die op gepaste afstand een kwartiertje pas op de plaats maken om niets van het schouwspel te missen.
Omdat we afgelopen zondag ook al met Rob, de Engelse vrijwilliger naar Zigit waren geweest en daar een prachtige afdaling naar het begin van de Kulfo rivier gemaakt hadden heb ik deze week wel voldoende lichaamsbeweging gehad.

Sinds woensdag hebben we weer straatverlichting, wat een wandeling ’s avonds weer een stuk makkelijker en aangenamer maakt. De electriciteitssituatie is kennelijk wel weer in orde, maar nog niet echt onder controle want de dagelijkse power cuts zijn er nog steeds. Deze duren nu alleen meestal niet langer dan 1 a 1,5 uur. Een hele vooruitgang dus.

Aan een volgende vooruitgang wordt momenteel hard gewerkt. Omdat er volgend jaar een nieuwe medische faculteit vlak bij ons huis gebouwd gaat worden wordt de onverharde weg geasfalteerd. En de manier waarop dat gebeurt is voor ons erg bijzonder en indrukwekkend.
Het goede nieuws is dat het erg veel mensen werk en daarmee inkomen en een stukje onafhankelijkheid oplevert. Het iets slechtere nieuws is dat het wel heel erg lang duurt en regelmatig een flink chaotische situatie geeft.
Langs wat de echte weg moet worden wordt door een grote graafmachine aan weerszijden een flinke greppel van zo’n twee meter breed en twee meter diep gegraven. Vervolgens wordt die door voornamelijk mannen met de schop wat netter uitgegraven, waarna er over de lengte in het midden een aantal paaltjes geslagen worden waartussen touwen worden bevestigd. De volgende fase is dat je een aantal ezelkarren getrokken door een ezel en geholpen door 10 - 15 meeduwende jongens en mannen een partij grote keien naar boven ziet brengen (soms komen de keien ook gewoon per vrachtauto). Ze worden op een aantal plekken gestort waarna weer andere mannen de keien met mokers in kleinere stuken slaan. Vervolgens komen er een aantal vrouwen met een soort draagbaar die daar een of meerdere keien opleggen en deze naar de gegraven geul brengen waar de stenen tussen de gespannen touwen gestapeld worden. Op dezelfde manier sjouwen vrouwen hopen zand naar de plaats waar met grote schoppen de metselspecie wordt aangemaakt; weer andere vrouwen en jongens brengen daar met jerrycans water naar toe. De specie wordt weer door twee vrouwen met een draagbaar naar de geulen gebracht waar meestal mannen de cement dan weer tussen en op de stenen smeren zodat er twee muurtjes in de geul onstaat waartussendoor straks het regenwater goed kan afvloeien zonder de nieuwe asfaltweg meteen weer weg te spoelen. Mensen met jerrycans water houden in de geulen het beton voortdurend nat.
Een heel arbeidintensief proces met erg veel zware lichamelijke arbeid door vaak zeer slanke, zo niet vrij magere mannen en vooral vrouwen. En toch lijken ze altijd vrolijk, groeten en lachen uitbundig als we er langs komen en zijn trots op hun werk als we het van dichterbij willen bekijken. Opzichters, die soms Engels spreken, vinden het leuk om alles uit te leggen.
Bij ons kun je je zo’n proces niet meer voorstellen, hoewel het zou misschien nog een aardige vorm van teambuildingstraining kunnen zijn ter vervanging van het vlotten bouwen en varen in de Ardennen of Biesbosch.

En niet alleen aan de weg maar ook aan de verkeersveiligheid wordt deze weken hard gewerkt. Ineens (of was het na die 6 verkeersdoden in twee weken ?) staan overal geuniformeerde controleurs die de minibusjes en lijnbussen inspecteren op het aantal inzittenden - want staanplaatsen zijn in de bussen verboden. Na de laatste bekende controlepost gaan er wel weer heel erg veel makke schapen in de bus. En net als je denkt: nu kan er toch niemand meer bij, wordt er weer gestopt voor nog een paar extra passagiers. Wel jammer voor die 3 mannen vóór in de bus met enorme manden met eieren op hun schoot. Die hebben niet allemaal de eindstreep bereikt, de vloer werd een beetje glibberig van het eierstruif.
Behalve de controle van het openbaar vervoer zijn de agenten ineens ook druk bezig om alle voetgangers die met de rijrichting meelopen naar de andere kant van de weg te dirigeren en te zorgen dat ze netjes links gaan lopen. En als klap op de vuurpijl leek de drukste straat van Arba Minch gisteren mooi versierd met wit met rode vlaggetjes. Dichterbij gekomen bleek er echter een rood-wit lint langs beide kanten van de weg gespannen om hiermee een denkbeeldig trottoir te creeëren.
En nu maar hopen dat men deze inspanningen lang genoeg volhoudt en het inderdaad een positief effect heeft op de verkeersveiligheid. Want daarmee is het in Ethiopie heel droevig gesteld. Ik ben de exacte cijfers even vergeten maar het aantal verkeersdoden per jaar op het aantal verkeersdeelnemers is hier gigantisch hoog - ik geloof het hoogste of bijna hoogste van de wereld.

Zondag gaan we weer naar Zigit, dit keer om een laatste kwaliteitscontrole van de geleverde schoolbankjes te doen en de carpenters die ze gemaakt hebben er nog een keer bij te halen voor de afronding. Binnenkort zullen we wat uitgebreider vertellen over het verloop van het aankoop-, fabricage-, transport- en after sales gebeuren. Het is niet allemaal van een leien dakje gegaan, maar nu mooi wel bijna klaar! Wordt vervolgd ...

Foto’s op http://hanshesseling.nl/am11.pdf

Bijschriften:

1 de weg zoals hij was - in de verte de universiteit
2 de oude weg ter hoogte van het Health Science college
3 de weg onlangs
4 de greppel
5 heb je net een leuk gat gegraven, spoelt de regen het weer vol
6 handwerk
7 de opzichter in de geul
8 niets is veilig: waterleidingen sneuvelen, de telefoonkabel van de compound ging er aan – reparatie duurde even, want vervanging van de paar honderd meter gestolen telefoonkabel bij de Kulfo-brug die de universiteit plat legde had voorrang. Vlnr Damtachew, knulletje, dean Tsegay met eega
9 Flip en familie treffen donker weer
10 even kijken bij Zigit school
11 Thij voor Abaya
12 wandelen onder de wolken
13 bloem van de week – twijfelgeval
14 mimosa misschien
15 of grote wasbloem-euphorbia
16 deze is te pinnig
17 injerra-schaal gekocht – iedereen op onze veranda