Plastic, Predikers en Power Cut
Door: Hanny
Blijf op de hoogte en volg Hanny en Hans
22 Februari 2008 | Ethiopië, Addis Abeba
In spanning wachtten we dinsdagmiddag op de komst van de auto van Arba Minch university AMU. Ons huis werd schoongemaakt en gemeubileerd, en dan mochten wij er in.
Op zich was ons tijdelijke hotel, het Bekele Mole Hotel op een vooruitstekende rotswand een stukje boven de Rift Valley, een prima plek om te wachten. Prachtig uitzicht op de meren Abaya en Chamo, en veel dieren om je heen: heel veel soorten vogels maar ook eeen groep van 30 – 40 bavianen die vrolijk vlak bij ons rondliepen. Soms kregen ze een beetje ruzie met de honden van het hotel, waarbij niet helemaal duidelijk werd wie nu achter wie aanzat. Leuk om te zien, maar ondertussen toch maar de cameras en boeken even in een tas gedaan, voordat die iets teveel interesse van bavianen opwekten.
De auto kwam dan eindelijk om vier uur. Bij aankomst met al onze spullen op de compound bleek dat er 8 mensen betrokken waren bij het project en dat er inderdaad was geveegd: de meeste keuteltjes waren weg. Wat ze verder die hele middag gedaan hadden is me een beetje een raadsel, want het inrichten had ook ook niet zoveel tijd gekost: ons meubilair bestaat voorlopig uit een niet al te ruim bemeten twee persoonsbed en een kleine smalle kast op de slaapkamer; en in de woonkamer een koelkast (hoera!), een ouderwetse geblutste formicatafel, nog een kleine hoge formicatafel, vier oude eetkamerstoelen en een verroest eenpersoonsbed.
Verder was de keuken uitgerust met een electrisch fornuis. Er zat een verkeerde stekker aan maar die is de volgende dag door drie mensen vervangen. We vermoeden een beetje dat het een 380 Volts apparaat was dat nu op 220 Volt is aangesloten, want de plaatjes worden niet echt warm. Blij dat ik zelf een electrisch toestelletje met twee kookplaatjes had gekocht in Addis!
Veel spullen hebben in onze ogen een partij onderhoud nodig. Echt ingericht zijn we nog niet, we missen kasten en leven nog steeds uit de koffer. Maar hebben wel meer vierkante meters en zijn blij dat we uit het hotel weg zijn. Een eigen plek onder de zon.
De compound is leuk. We hebben nu een klein “twee onder een kap-huisje” waarvan de andere helft bewoond wordt door een high-school student van een jaar of 18-19, die er ruim en netjes bij zit. Zijn huisje is zo te zien prima onderhouden, hij heeft echt mooi nieuw meubilair en houdt alles zelf ook heel netjes.
Toen ik hem daarmee complimenteerde vertelde hij dat zijn broer de dean is van dit college. Zijn meubeltjes zijn hier in de houtwerkplaats gemaakt. Kun je zo bestellen.
Achter ons huis staat nog een gebouwtje. Daarin hebben zowel de buurjongen als wij 2 vertrekjes. Eén is een soort buitenkeukentje waar je op een houtskoolvuurtje of petroleumbrander kunt koken; er is een soort aanrechtblad en een buitenkraan, meer niet. Het andere is een leeg vertrek dat wij nu als bergruimte gebruiken. Deze beide vertrekken zijn eigenlijk bestemd voor evt huishoudelijk personeel. In jouw keuken kunnen ze dan voor jou koken, in hun keuken voor zichzelf, om in het kamertje van 2,5 bij 2,5 meter dan zelf te wonen... Een huishoudelijke hulp is daar kennelijk vaak al heel blij mee.
Het Mekane Yesus Technical College is vorig jaar nieuw leven ingeblazen na een sukkelig begin een paar jaar geleden. Het leidt op tot technische beroepen. Er is een nieuw, adekwaat Ethiopisch bestuur en een ouder Noors echtpaar dat door de Noorse Evangelische missie gevraagd is de school weer mee op poten te zetten. Naast de meubelmakerij is er een erkende Toyota onderhoudsshop. De Noren proberen ook wat van het kwekersvak over te brengen (ze tuinderen ook zelf in Noorwegen) en ik heb mijn kruidenzaadjes dus maar aan hun kwekerijtje gegeven – ik mag later komen oogsten. De knul die opgeleid wordt was er zo ontzettend blij mee, dat ik mensen van harte wil uitnodigen om ons wat zaden van bloemen en kruiden op te sturen.
Of ik veel met die kruiden zal doen hier is nog maar de vraag. De enige verse groenten die ik hier tot nu toe heb kunnen vinden zijn tomaten, rode uien, groene pepers, witte kool, aardappeltjes, knoflook en wat andere pepertjes en gedroogde kruiden. Dat wordt dus improviseren. De tomaten en uien hebben wel veel meer smaak hier!
Een puzzel: wat doe je hier met je afval? In Addis zag je nog soms op straat een afvalbak of grote overvolle afvalcontainer. Hier niet. De aanbeveling van de klusjesman: put your rubbish in a plastic bag and throw it in the bushes near your house. Waarop ik hem (volgens Hans iets teveel op zijn Hollands) heb duidelijk gemaakt dat ik dat toch een zeer slecht idee vond en niet van plan was om te doen.
Vervolgens maar aan de Vice- Dean gevraagd, die eigenlijk hetzelfde verhaal had maar er wel bij zei dat er een gat in de grond zou moeten zitten dat waarschijnlijk verdwenen was of vol zat. Ten einde raad aan de Noren gevraagd. Zij bleken over een prima gat in de grond te beschikken, ook goed voor ons plastic afval. Papier verbrand je gewoon, en bio-afval geef je of aan de geiten of je composteert het. Wij houden het bij de geiten. Wij blij, geit blij.
Wat ook lachen is hier is het feit dat er vanuit “onze” kerk meerdere keren per week een nogal luidruchtige kerkdienst de stad ingezonden wordt middels een zware geluidsinstallatie. Onze Nederlandse donderpredikers van weleer zijn er helemaal niets bij. Lastiger is dat elke dag ‘s morgens van vijf tot zeven, en ’s middags weer, een voorganger van de orthodoxe kerk reciteert over de luidsprekers. Maar gelukkig is er af en toe de power cut. Het electriciteitsnet kan het dan allemaal niet meer aan en geeft er een paar uur de brui aan. Het leukst is dat natuurlijk midden in een luide uithaal van de donderprediker. Als het licht dan weer aangaat hoor je een luid gejoel van rondom (niet uit de kerken), alsof Oranje gescoord heeft.
Wel jammer dat ik gisteren voor het eerst zelf zou koken, en de olijfolie net in de pan had gedaan toen de predikers weer getroffen werden door de power cut. Maar het was ook wel weer gezellig om bij een kaarsje dat een lieve buurman kwam brengen een broodje met salade te eten. Inmiddels hebben we de ledlampjes die Margot had meegegeven op een aantal plaatsen in huis aan de wand geplakt.
Vandaag heb ik dus ook maar even de petroleum gekocht zodat we de volgende keer het petroleumstel kunnen gebruiken in geval van nood.
Hans is gisterenmiddag voor het eerst gaan werken en de eerste kennismaking is goed bevallen. Maandagmorgen vertrekt hij al weer met zijn baas en de Academic Vice President van de universiteit voor 5 dagen naar Addis Abeba voor een workshop met andere universiteiten.
Woon-werkverkeer is hier prima geregeld want hij wordt om acht uur samen met anderen opgehaald met een universiteitsauto en rond 6 uur weer thuis gebracht. Gelukkig heeft hij zijn baas meteen duidelijk gemaakt dat zijn vrouw het absoluut niet ziet zitten als hij ook s’avonds of in de weekenden nog eens gaat werken. En omdat het toch om een vrijwilligersbaan gaat is Hans dat ook zelf niet van plan. Er moet ook genoeg tijd overblijven om samen te ontdekken en te genieten.
Ondertussen probeer ik het huis beete bij beetje in te richten op zijn Afrikaans. Dat betekent enorm veel plastic keukengerei, en veel afsluitbare plastic doosjes omdat de mieren alles lijken te lusten. Verder drie 30 liter emmers om water in op te vangen: we hebben nl alleen van zes tot acht ’s avonds water. En die drie emmers heb je soms wel nodig, afhankelijk van wat je gegeten hebt.
Ik ben vandaag op zoek gegaan naar een paar stoelen. Je kunt hier eigenlijk alleen maar op straat wat meubilair kopen dat doorgaans van ruw hout gemaakt is, lekker wiebelt en bijna alles van hetzelfde model. Ik heb drie redelijke ‘fauteuils’ gevonden. Alleen hoe krijg je die zonder je ford focus stationcar thuis ???? Voor een taxi was het teveel. Dus ik met een paar woordjes Amhaars en wat Engels, verder vooral handen en voeten en roepend Mekane Yesus uiteindelijk overeenstemming bereikt met een man met ezel en kar om de stoelen thuis te laten brengen. Daarna de stoelen daadwerkelijk gekocht en vervolgens met man, ezel en kar naar de stoffeerder om 6 kussen te kopen voor in de stoelen. Vervolgens in een soort optocht terug naar de compound, want als blanke doe je dit soort dingen dus nooit alleen. En sloom dat die ezel was. Ik moest om de haverklap stoppen en wachten op ze, want ik wist niet of de goede man de compound wist te vinden. Het leek op de Nederlandse fietstochten met Hans waarbij ik altijd net iets harder ging en op splitsingen dan maar weer even stopte om weer gelijk te komen.
Eenmaal thuis bedacht ik dat ik die petroleum nog steeds niet had en ook nog niet de aan Hans beloofde rode wijn. En er was nog geen tafeltje.
Dus nog een keer terug gelopen naar de stad en ook nog een klein ruw houten tafeltje weten te scoren. Het is bijna een echte Piet Hein Eek.
Maar nu hebben we dus wel een gezellige veranda. Hans stond raar te kijken toen hij thuis kwam en moest wel even lachen om mijn ezelverhaal. Helaas was mijn fototoestel leeg en heb ik er dus geen fotos van.
En dan zijn we een beetje gesettled en wordt het ook tijd dat ik eens verder ga onderzoeken welke parttime activiteiten ik kan gaan ontplooien. Waarschijnlijk volgende week een keertje met Judy naar de Katholieke Missie van Father John, en misschien ook een kijkje nemen bij het weeshuis. Morgen ook de uit Nederland meegebrachte boekjes voor het revalidatiecentrum even gaan brengen. Toevallig zit dat centrum schuin tegenover onze compound.
Allemaal bedankt voor jullie leuke reacties en voor wie zich de vraag om zaadjes nog herinnert: we hebben sinds vandaag ook een postbus in Arba Minch.
Post kan gestuurd worden naar :
J.C. Hesseling en A.R. Abels
P.O. Box 2136
Arba Minch
Ethiopia
Foto’s bij deze aflevering komen op http://hanshesseling.nl/arba/am1/index.htm - maar de transfer is helaas nog even niet gelukt... Volgende week beter.
Op zich was ons tijdelijke hotel, het Bekele Mole Hotel op een vooruitstekende rotswand een stukje boven de Rift Valley, een prima plek om te wachten. Prachtig uitzicht op de meren Abaya en Chamo, en veel dieren om je heen: heel veel soorten vogels maar ook eeen groep van 30 – 40 bavianen die vrolijk vlak bij ons rondliepen. Soms kregen ze een beetje ruzie met de honden van het hotel, waarbij niet helemaal duidelijk werd wie nu achter wie aanzat. Leuk om te zien, maar ondertussen toch maar de cameras en boeken even in een tas gedaan, voordat die iets teveel interesse van bavianen opwekten.
De auto kwam dan eindelijk om vier uur. Bij aankomst met al onze spullen op de compound bleek dat er 8 mensen betrokken waren bij het project en dat er inderdaad was geveegd: de meeste keuteltjes waren weg. Wat ze verder die hele middag gedaan hadden is me een beetje een raadsel, want het inrichten had ook ook niet zoveel tijd gekost: ons meubilair bestaat voorlopig uit een niet al te ruim bemeten twee persoonsbed en een kleine smalle kast op de slaapkamer; en in de woonkamer een koelkast (hoera!), een ouderwetse geblutste formicatafel, nog een kleine hoge formicatafel, vier oude eetkamerstoelen en een verroest eenpersoonsbed.
Verder was de keuken uitgerust met een electrisch fornuis. Er zat een verkeerde stekker aan maar die is de volgende dag door drie mensen vervangen. We vermoeden een beetje dat het een 380 Volts apparaat was dat nu op 220 Volt is aangesloten, want de plaatjes worden niet echt warm. Blij dat ik zelf een electrisch toestelletje met twee kookplaatjes had gekocht in Addis!
Veel spullen hebben in onze ogen een partij onderhoud nodig. Echt ingericht zijn we nog niet, we missen kasten en leven nog steeds uit de koffer. Maar hebben wel meer vierkante meters en zijn blij dat we uit het hotel weg zijn. Een eigen plek onder de zon.
De compound is leuk. We hebben nu een klein “twee onder een kap-huisje” waarvan de andere helft bewoond wordt door een high-school student van een jaar of 18-19, die er ruim en netjes bij zit. Zijn huisje is zo te zien prima onderhouden, hij heeft echt mooi nieuw meubilair en houdt alles zelf ook heel netjes.
Toen ik hem daarmee complimenteerde vertelde hij dat zijn broer de dean is van dit college. Zijn meubeltjes zijn hier in de houtwerkplaats gemaakt. Kun je zo bestellen.
Achter ons huis staat nog een gebouwtje. Daarin hebben zowel de buurjongen als wij 2 vertrekjes. Eén is een soort buitenkeukentje waar je op een houtskoolvuurtje of petroleumbrander kunt koken; er is een soort aanrechtblad en een buitenkraan, meer niet. Het andere is een leeg vertrek dat wij nu als bergruimte gebruiken. Deze beide vertrekken zijn eigenlijk bestemd voor evt huishoudelijk personeel. In jouw keuken kunnen ze dan voor jou koken, in hun keuken voor zichzelf, om in het kamertje van 2,5 bij 2,5 meter dan zelf te wonen... Een huishoudelijke hulp is daar kennelijk vaak al heel blij mee.
Het Mekane Yesus Technical College is vorig jaar nieuw leven ingeblazen na een sukkelig begin een paar jaar geleden. Het leidt op tot technische beroepen. Er is een nieuw, adekwaat Ethiopisch bestuur en een ouder Noors echtpaar dat door de Noorse Evangelische missie gevraagd is de school weer mee op poten te zetten. Naast de meubelmakerij is er een erkende Toyota onderhoudsshop. De Noren proberen ook wat van het kwekersvak over te brengen (ze tuinderen ook zelf in Noorwegen) en ik heb mijn kruidenzaadjes dus maar aan hun kwekerijtje gegeven – ik mag later komen oogsten. De knul die opgeleid wordt was er zo ontzettend blij mee, dat ik mensen van harte wil uitnodigen om ons wat zaden van bloemen en kruiden op te sturen.
Of ik veel met die kruiden zal doen hier is nog maar de vraag. De enige verse groenten die ik hier tot nu toe heb kunnen vinden zijn tomaten, rode uien, groene pepers, witte kool, aardappeltjes, knoflook en wat andere pepertjes en gedroogde kruiden. Dat wordt dus improviseren. De tomaten en uien hebben wel veel meer smaak hier!
Een puzzel: wat doe je hier met je afval? In Addis zag je nog soms op straat een afvalbak of grote overvolle afvalcontainer. Hier niet. De aanbeveling van de klusjesman: put your rubbish in a plastic bag and throw it in the bushes near your house. Waarop ik hem (volgens Hans iets teveel op zijn Hollands) heb duidelijk gemaakt dat ik dat toch een zeer slecht idee vond en niet van plan was om te doen.
Vervolgens maar aan de Vice- Dean gevraagd, die eigenlijk hetzelfde verhaal had maar er wel bij zei dat er een gat in de grond zou moeten zitten dat waarschijnlijk verdwenen was of vol zat. Ten einde raad aan de Noren gevraagd. Zij bleken over een prima gat in de grond te beschikken, ook goed voor ons plastic afval. Papier verbrand je gewoon, en bio-afval geef je of aan de geiten of je composteert het. Wij houden het bij de geiten. Wij blij, geit blij.
Wat ook lachen is hier is het feit dat er vanuit “onze” kerk meerdere keren per week een nogal luidruchtige kerkdienst de stad ingezonden wordt middels een zware geluidsinstallatie. Onze Nederlandse donderpredikers van weleer zijn er helemaal niets bij. Lastiger is dat elke dag ‘s morgens van vijf tot zeven, en ’s middags weer, een voorganger van de orthodoxe kerk reciteert over de luidsprekers. Maar gelukkig is er af en toe de power cut. Het electriciteitsnet kan het dan allemaal niet meer aan en geeft er een paar uur de brui aan. Het leukst is dat natuurlijk midden in een luide uithaal van de donderprediker. Als het licht dan weer aangaat hoor je een luid gejoel van rondom (niet uit de kerken), alsof Oranje gescoord heeft.
Wel jammer dat ik gisteren voor het eerst zelf zou koken, en de olijfolie net in de pan had gedaan toen de predikers weer getroffen werden door de power cut. Maar het was ook wel weer gezellig om bij een kaarsje dat een lieve buurman kwam brengen een broodje met salade te eten. Inmiddels hebben we de ledlampjes die Margot had meegegeven op een aantal plaatsen in huis aan de wand geplakt.
Vandaag heb ik dus ook maar even de petroleum gekocht zodat we de volgende keer het petroleumstel kunnen gebruiken in geval van nood.
Hans is gisterenmiddag voor het eerst gaan werken en de eerste kennismaking is goed bevallen. Maandagmorgen vertrekt hij al weer met zijn baas en de Academic Vice President van de universiteit voor 5 dagen naar Addis Abeba voor een workshop met andere universiteiten.
Woon-werkverkeer is hier prima geregeld want hij wordt om acht uur samen met anderen opgehaald met een universiteitsauto en rond 6 uur weer thuis gebracht. Gelukkig heeft hij zijn baas meteen duidelijk gemaakt dat zijn vrouw het absoluut niet ziet zitten als hij ook s’avonds of in de weekenden nog eens gaat werken. En omdat het toch om een vrijwilligersbaan gaat is Hans dat ook zelf niet van plan. Er moet ook genoeg tijd overblijven om samen te ontdekken en te genieten.
Ondertussen probeer ik het huis beete bij beetje in te richten op zijn Afrikaans. Dat betekent enorm veel plastic keukengerei, en veel afsluitbare plastic doosjes omdat de mieren alles lijken te lusten. Verder drie 30 liter emmers om water in op te vangen: we hebben nl alleen van zes tot acht ’s avonds water. En die drie emmers heb je soms wel nodig, afhankelijk van wat je gegeten hebt.
Ik ben vandaag op zoek gegaan naar een paar stoelen. Je kunt hier eigenlijk alleen maar op straat wat meubilair kopen dat doorgaans van ruw hout gemaakt is, lekker wiebelt en bijna alles van hetzelfde model. Ik heb drie redelijke ‘fauteuils’ gevonden. Alleen hoe krijg je die zonder je ford focus stationcar thuis ???? Voor een taxi was het teveel. Dus ik met een paar woordjes Amhaars en wat Engels, verder vooral handen en voeten en roepend Mekane Yesus uiteindelijk overeenstemming bereikt met een man met ezel en kar om de stoelen thuis te laten brengen. Daarna de stoelen daadwerkelijk gekocht en vervolgens met man, ezel en kar naar de stoffeerder om 6 kussen te kopen voor in de stoelen. Vervolgens in een soort optocht terug naar de compound, want als blanke doe je dit soort dingen dus nooit alleen. En sloom dat die ezel was. Ik moest om de haverklap stoppen en wachten op ze, want ik wist niet of de goede man de compound wist te vinden. Het leek op de Nederlandse fietstochten met Hans waarbij ik altijd net iets harder ging en op splitsingen dan maar weer even stopte om weer gelijk te komen.
Eenmaal thuis bedacht ik dat ik die petroleum nog steeds niet had en ook nog niet de aan Hans beloofde rode wijn. En er was nog geen tafeltje.
Dus nog een keer terug gelopen naar de stad en ook nog een klein ruw houten tafeltje weten te scoren. Het is bijna een echte Piet Hein Eek.
Maar nu hebben we dus wel een gezellige veranda. Hans stond raar te kijken toen hij thuis kwam en moest wel even lachen om mijn ezelverhaal. Helaas was mijn fototoestel leeg en heb ik er dus geen fotos van.
En dan zijn we een beetje gesettled en wordt het ook tijd dat ik eens verder ga onderzoeken welke parttime activiteiten ik kan gaan ontplooien. Waarschijnlijk volgende week een keertje met Judy naar de Katholieke Missie van Father John, en misschien ook een kijkje nemen bij het weeshuis. Morgen ook de uit Nederland meegebrachte boekjes voor het revalidatiecentrum even gaan brengen. Toevallig zit dat centrum schuin tegenover onze compound.
Allemaal bedankt voor jullie leuke reacties en voor wie zich de vraag om zaadjes nog herinnert: we hebben sinds vandaag ook een postbus in Arba Minch.
Post kan gestuurd worden naar :
J.C. Hesseling en A.R. Abels
P.O. Box 2136
Arba Minch
Ethiopia
Foto’s bij deze aflevering komen op http://hanshesseling.nl/arba/am1/index.htm - maar de transfer is helaas nog even niet gelukt... Volgende week beter.
-
22 Februari 2008 - 13:29
Friso:
Ha Hans en Hanny,
Dat klinkt binnen een paar dagen al weer een stuk positiever! Het is een hoop geregel, maar je krijgt zo te lezen ook een hoop voor elkaar. Heel goed! Straks alleen nog even wennen aan vijf dagen alleen in Arba voor Hanny.
Vanuit Delft nog het nieuwtje dat mijn aanstelling nu eindelijk formeel rond is, en naar volle tevredenheid ook... -
22 Februari 2008 - 13:47
Flip:
Hier in Amersfoort worden jullie berichten steeds met zeer veel belangstelling gelezen. Wat zaadjes betreft moet ik wel wat kunnen regelen. Ben je wel zeker dat het met de post overkomt? Ik kan me zo voorstellen dat het niet zomaar door douane/censuur komt.
Ik zal kijken wat ik heb liggen en vast wat opsturen. Misschien kun je wat precieser aangeven wat ze echt willen hebben, dan kan ik daar naar zoeken.
Groet, en succes verder,
Flip -
22 Februari 2008 - 14:01
Pieter:
Jullie verhalen, liever gezegd de frequentie ervan, zijn net als het fietsen van Hannie; bijna niet bij te houden.....
In ieder geval NIET SAAI !!!
En gelukkig klaart de situatie op.
Groetjes
Pieter
-
22 Februari 2008 - 15:53
Heika:
Lieve Hans en Hanny,
Wat een prachtige verhalen, jullie worden nog een echt schrijvers/ echtpaar!! Ontdekken jullie deze gave nu pas, of wisten jullie dat al!!
Ontzettend leuk om te lezen.
Jullie maken inderdaad van alles mee. Het is wel bizar om te lezen hoe jullie nu wonen, als je bedenkt dat jullie in Nederland zo´n riant huis hebben. Knap dat je dat allemaal aan kan HANNY!!
Het lijkt mij ondanks alle soms zeer moeilijke omstandigheden wel een enorme belevenis om dit nog te kunnen doen en mee te maken.
Het schrille contrast tussen ons leven hier in het Westen en het leven van deze miljoenen mensen stemt wel tot ernstig nadenken over ons -c.q. mijn eigen leven en handelen.
Ik hoop wel dat jullie je echt welkom voelen en het gevoel krijgen dat de mensen blij zijn met jullie komst.
Na het eerste verhaal over de woonruimte bekroop mij wel een gevoel van .....allemachtig kom je helemaal uit Nederland en krijg je niet eens de meest basale levensbehoefte een enigszins bewoonbaar huis.!!!!
Maar gelukkig Hanny, heb je er wat van kunnen maken, wat jou natuurlijk wel is toevertrouwd. Ben benieuwd naar foto´s van het huis.
Gelukkig ook te lezen dat Hans wel met vreugde ontvangen wordt door de mensen van de universiteit, maar ook met jou, Hanny, zullen de mensen erg blij worden, want je zal ongetwijfeld veel kunnen bijdragen aan het welzijn van de mensen daar. Met jouw niet te stuiten optimisme en daadkracht.........van aanpakken en niet zeuren. Fantastisch !!
Hier in Delft gaat alles zijn gangetje, weinig spectaculairs te melden.
Ik verstuur dit bericht eerst maar even, ben veel te bang dat mijn computer weer kuren krijgt. Tot later.
Liefs Heika
-
22 Februari 2008 - 15:58
Marjet:
wat een heerlijke verhalen!! en wat een belevenissen. Om zo je gezellige hoekje bij elkaar te scharrelen. Ik heb bewondering voor je Hanny!!!
Ik hoop maar dat iemand jullie verhalen bundelt, en er dan eenkaftje omheen zet. Het leest als een boek.
Het is hier weer lekker regenachtig en veel wind, dus jouw warmte lijkt mij wel heerlijk. of is het vermoeiend met die hoge luchtvochtigheid?
Heel veel succes!
We kijken weer uit naar je volgende bericht.
liefs Marjet en Jan -
22 Februari 2008 - 16:18
Heika:
Nog even een klein vervolg.
Ik ben met van alles bezig, maar de echte baan heeft zich nog niet aangediend!!.
Van garage verbouwen om te verhuren tot een eigen taleninstituut in mijn huis opzetten of misschien toch makelaar worden....
Ik heb hier gesprekken met een makelaar over gevoerd, maar i.p.v. een salaris,hoe minimaal ook, te krijgen ..MOET ik Goodwill betalen van 1000 euro in de maand en ook nog 200 euro voor folder materiaal, de opleiding doen en ook zelf betalen,maar .........pluspuntje ....ze zien het mij helemaal doen, nou natuurlijk leuk om te horen,maar waarschijnlijk een weinig realistisch plan.
Gisteren een gesprek gehad met een uitzendbureau dat speciaal bemiddelt voor representatieve banen. Weer een heel leuk enthousiast gesprek gehad, ook daar vindt men dat ik van alles kan, ja, ja !! kreeg direct een vraag of ik niet gastvrouw op het Binnenhof wilde worden, waarbij ik dan allerlei mensen moest ontvangen van schoonmaker tot minister en zelfs de Koninklijke familie!! met ook veel facalitaire werkzaamheden,... maar ja, je moest je iedere dag beschikbaar houden, zowel ´s ochtends,´s middags,als ´s avonds en op zaterdag.
Geen enkele uren garantie en soms 30 , 40 uur werken of maar drie uur zoals op dit moment de laatste weken het geval bleek te zijn, nou van 36 euro per week kan ik toch echt niet leven. Kortom lijkt mij enig, maar er werd ook bijgezegd, dat dit een zeer interessant ``Herenbaantje`` was, alleen haalbaar wanneer je een partner naast je had met een goed inkomen en aangezien dat niet het geval is.... zal het ook wel in de prullenbak verdwijnen.
Dus ......... wordt vervolgd.
Nou jullie weer heel veel moed , succes en plezier toegewenst.
Liefs Heika -
22 Februari 2008 - 18:44
Sylvia:
Hoi Hanny,
Vlgs mij is Judy die vrouw die bezig is om een bibliotheek voor de Marginalised in Chencha te regelen? Klopt dat? Een interessant project om uit te zoeken hoever de verhalen rondom die Marginalised nu wel of niet kloppen...
Fijn dat je iedergeval je plek begint te vinden! En de groeten aan John... Die had gisteren een dame van Cordaid Nederland op bezoek...
In Wobera - dat is in het Chenca gebied, hebben wij een stoelen en tafel projectje gehad, uit bamboe. Als je bij John bent moet je maar even kijken, die hebben er een paar staan op de verande ... ik weet niet of er nog gemaakt worden, maar die zien er wel leuk uit en zitten redelijk relaxed!
Succes verder!
Sylvia -
24 Februari 2008 - 16:47
Ank:
het lijkt me geweldig dat jullie na alle omzwervingen nu een eigen plek hebben onder de warme zon, leuk gemeubileerd,op tafel een prachtig boeket bloemen,een leuk muziekje op de achtergrond.......en veel zin om heel veel te doen voor mensen zonder bloemen.
Hartelijke groet, veel sterkte en wijsheid. -
24 Februari 2008 - 21:00
Jasper En Peter:
Ha Hanny en Hans,
Erg leuk om jullie verhalen, of misschien moeten we avonturen zeggen, te lezen en ook door de foto's, een beeld te krijgen waar jullie zijn en hoe het er daar aan toe gaat. Het moet fantastisch zijn om nu niet meer bezig te zijn met de voorbereidingen en dromen maar je onder te dompelen in het leven daar (ook al zijn er soms wat kuilen (waarschijnlijk letterlijk en figuurlijk) in de weg)!
Liefs Jasper en Peter -
25 Februari 2008 - 09:16
Henk:
Hallo Hans, Hanny,
Geweldig om te lezen over julie belevenissen/avonturen. Misschien voor jullie niet altijd even leuk op die momenten maar Smeuïg verteld en te lezen als een roman. Op het gebied van de zaden: Wil je eens informeren waar men het meest belang bij heeft? soorten en/of rassen, dan zal ik wat regelen. Eigenheimers lijken me op dit moment wel toepasselijk maar wat lastig in zo'n P.O. Box.
Hou je taai,
Henk en Betsy -
25 Februari 2008 - 19:41
Maartje:
Ben benieuwd hoe jullie 'huisje' eruit ziet, hopelijk lukt het volgende week om te fotos te uploaden. Brecht & Friso doen met jullie mee, die hadden vanmorgen ook geen water :-). Hilarisch verhaal, mam, zo met ezel in optocht je spul verhuizen, jammer dat de camera leeg was. Hopelijk komt die sim kaart nog eens rond, zodat we kunnen bellen.
Ben benieuwd hoe paps werk uitpakt.
Groetjes! -
26 Februari 2008 - 15:04
Dieneke:
Zo daar moest ik even voor gaan zitten om je verslagen weer te lezen. Petje af voor jullie Hanny en Hans.
Volgens mij gaat jullie huisje er steeds beter en gezelliger uitzien.Je beschrijft het ook dusdanig dat ik jullie zo voor me zie op de veranda met een wijntje. Jammer dat je geen foto's kon maken met de pakezel.
Succes met ales wat jullie doen en groetjes van Jan en Dieneke -
26 Februari 2008 - 16:55
Maartje:
Wat leuk om de foto's te zien, die keuken was inderdaad wel erg smerig. Maar na jullie harde werk ziet het er eigenlijk heel gezellig uit! LOL bij het zien van de kalender die vakkundig scheef gehangen is.
Groetjes!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
