Training
Door: Hans
Blijf op de hoogte en volg Hanny en Hans
07 Februari 2008 | Ethiopië, Addis Abeba
Training
Waarom zaten er geen fatsoenlijke overzichtsfoto’s van Addis als stad bij die serie van vorige keer?
Omdat het een lastige stad is om in een paar foto’s een beeld van te geven. Geen boeiende skyline, een klein aantal omvangrijke bouwwerken tot zo’n tien verdiepingen, veel verspreide betonnen skeletten van nieuw geplande gebouwen waaraan niet altijd hard gewerkt lijkt te worden (allemaal in omvangrijke houten steigers en gele of blauwe afdekzeilen). Beetje vormeloos en rommelig geheel. Veel eenvoudige huizen met veel golfplaat achter lemen of golfplaten muren, betere huizen achter betere muren met zwaardere hekken. Geen echt centrum, een paar kernen met een eigen karakter, een aantal brede straten van betekenis, ronkend en rokend verkeer met toch nog kuddes geiten en schapen die daar tussendoor gedreven worden. En wat mooie of karakteristieke objecten: de kathedraal, wat kerken, een enkel park, de universiteit, het station van de smalspoorlijn naar het oosten en Djibouti, waar nog maar heel weinig treinen meer rijden. Naar de buitenwijken toe de mooiere huizen.
Het VSO Program Office in Addis zit in een comfortabel, klein gebouw in een oostelijke wijk en is ook verstopt achter een flinke muur met een groot plaatmetalen hek. Geen inkijk. Wel een bescheiden grasveldje in de schaduw, een vrijwilligershok met postvakken, oude canapé’s, en boeken te leen. En een Internet kamertje met een verbinding naar het netwerk in de kantoortjes. Daar kun je tenminste in alle rust uren op je antwoord zitten wachten terwijl je een boekje of een krantje leest (er zijn Engelstalige krantjes - ze zijn klein en komen alleen op zaterdag uit). Beter hier wachten dan in een Internetcafé – waar er veel van zijn, want wachttijd verkopen is toch lukratieve business. Maar ook in VSO’s kamertje is Internetsucces niet verzekerd. Net voor de bevestiging van verzending van Hanny’s felicitatie-email voor Inge’s verjaardag viel in de hele wijk de stroom uit. Gezellig om dan in de kaarsverlichte bar van het hotel terug te komen. Doodse stilte: geen TV, dus geen voetbal, dus geen gasten, dus geen omzet. De barman legde minutenlang zijn kin geduldig op de bar om te kijken wanneer wij on glas leeg hadden, zodat hij ons vervolgens een fles met een kaars aan voor de tocht naar boven kon aanbieden.
Om van ons hotel bij VSO te komen loop je eerst een eindje langs Haile Gebreselassie Street. Langs dat stuk staan vaak tientallen bouwvakkers te wachten op een eventuele klus die dag aan een van de skeletten of andere projekten. Allemaal met een of meer stukken gereedschap in de hand. Een troffel. Een waterpas. Ook wel een tas met ander gereedschap bij de voeten. Staan er soms erg lang.
Er zijn ook eenvoudige winkeltjes, koffiehuizen, een apotheek. Haile Gebreselassie Street is een van de drukste invalswegen van de stad. Je hebt nooit stadsbussen zo volgepropt zien rijden als hier.
Na een paar honderd meter sla je rechtsaf Togo Street in naar VSO. In 2003 zijn veel straten hernoemd naar belangrijke landen en belangrijke mensen.
In het Program Office was zondagmiddag de intro af van onze in-country training. Een gevarieerde club uit veel hoeken van de wereld. Warme welkomstwoorden van de baas (bazin), invullen van een hoop formulieren door iedereen, kennismaken met 35 andere vrijwilligers. Zes moesten er toen ’s avonds nog komen, een groep uit Kenya en Uganda. De groepen uit Europa en uit de Filippijnen waren die ochtend om vier uur in het hotel aangekomen, de Australiers en de Canadezen pas kort voor het begin van het programma. Wij waren dus de enigen die al een beetje hadden kunnen akklimatiseren of zelfs maar gewoon slapen...
Maandagmorgen, 4 februari, begon het echte werk. Dagelijks gaan we nu met een oude bus om half acht naar een nieuw gebouwd trainingscentrum in een oostelijk uitbreidingsdeel van de stad, waar zalen, ontbijt en lunch voor ons zijn geregeld. Elke dag een paar uur Amhaars (voor de mensen die naar een Oromo-gebied gaan zelfs ook nog een portie Oromifa). Daarnaast onder andere logistieke informatie, veiligheidsinformatie, financiële en administratieve details, en gastsprekers over geschiedenis, politiek, cultuur, ontwikkeling. En lekker veel onderling babbelen. Het is echt leuk om weer eens met een hele groep voor een nieuwe uitdaging te staan, waar je allemaal tegelijk, maar wel vanuit heel verschillende achtergronden en aanleidingen aan begonnen bent.
Voor later deze week staat nog een ‘scavenger hunt’ op het programma, een vossenjacht door Addis om je onafhankelijk met een bepaalde opdracht door de stad heen te redden, registreren bij de Nederlandse ambassade, en spulletjes kopen die je op je uiteindelijke woonplek nog nodig zult hebben.
Zo blijven we inclusief het weekend tot en met maandag de 11e wel bezig!
Waarom zaten er geen fatsoenlijke overzichtsfoto’s van Addis als stad bij die serie van vorige keer?
Omdat het een lastige stad is om in een paar foto’s een beeld van te geven. Geen boeiende skyline, een klein aantal omvangrijke bouwwerken tot zo’n tien verdiepingen, veel verspreide betonnen skeletten van nieuw geplande gebouwen waaraan niet altijd hard gewerkt lijkt te worden (allemaal in omvangrijke houten steigers en gele of blauwe afdekzeilen). Beetje vormeloos en rommelig geheel. Veel eenvoudige huizen met veel golfplaat achter lemen of golfplaten muren, betere huizen achter betere muren met zwaardere hekken. Geen echt centrum, een paar kernen met een eigen karakter, een aantal brede straten van betekenis, ronkend en rokend verkeer met toch nog kuddes geiten en schapen die daar tussendoor gedreven worden. En wat mooie of karakteristieke objecten: de kathedraal, wat kerken, een enkel park, de universiteit, het station van de smalspoorlijn naar het oosten en Djibouti, waar nog maar heel weinig treinen meer rijden. Naar de buitenwijken toe de mooiere huizen.
Het VSO Program Office in Addis zit in een comfortabel, klein gebouw in een oostelijke wijk en is ook verstopt achter een flinke muur met een groot plaatmetalen hek. Geen inkijk. Wel een bescheiden grasveldje in de schaduw, een vrijwilligershok met postvakken, oude canapé’s, en boeken te leen. En een Internet kamertje met een verbinding naar het netwerk in de kantoortjes. Daar kun je tenminste in alle rust uren op je antwoord zitten wachten terwijl je een boekje of een krantje leest (er zijn Engelstalige krantjes - ze zijn klein en komen alleen op zaterdag uit). Beter hier wachten dan in een Internetcafé – waar er veel van zijn, want wachttijd verkopen is toch lukratieve business. Maar ook in VSO’s kamertje is Internetsucces niet verzekerd. Net voor de bevestiging van verzending van Hanny’s felicitatie-email voor Inge’s verjaardag viel in de hele wijk de stroom uit. Gezellig om dan in de kaarsverlichte bar van het hotel terug te komen. Doodse stilte: geen TV, dus geen voetbal, dus geen gasten, dus geen omzet. De barman legde minutenlang zijn kin geduldig op de bar om te kijken wanneer wij on glas leeg hadden, zodat hij ons vervolgens een fles met een kaars aan voor de tocht naar boven kon aanbieden.
Om van ons hotel bij VSO te komen loop je eerst een eindje langs Haile Gebreselassie Street. Langs dat stuk staan vaak tientallen bouwvakkers te wachten op een eventuele klus die dag aan een van de skeletten of andere projekten. Allemaal met een of meer stukken gereedschap in de hand. Een troffel. Een waterpas. Ook wel een tas met ander gereedschap bij de voeten. Staan er soms erg lang.
Er zijn ook eenvoudige winkeltjes, koffiehuizen, een apotheek. Haile Gebreselassie Street is een van de drukste invalswegen van de stad. Je hebt nooit stadsbussen zo volgepropt zien rijden als hier.
Na een paar honderd meter sla je rechtsaf Togo Street in naar VSO. In 2003 zijn veel straten hernoemd naar belangrijke landen en belangrijke mensen.
In het Program Office was zondagmiddag de intro af van onze in-country training. Een gevarieerde club uit veel hoeken van de wereld. Warme welkomstwoorden van de baas (bazin), invullen van een hoop formulieren door iedereen, kennismaken met 35 andere vrijwilligers. Zes moesten er toen ’s avonds nog komen, een groep uit Kenya en Uganda. De groepen uit Europa en uit de Filippijnen waren die ochtend om vier uur in het hotel aangekomen, de Australiers en de Canadezen pas kort voor het begin van het programma. Wij waren dus de enigen die al een beetje hadden kunnen akklimatiseren of zelfs maar gewoon slapen...
Maandagmorgen, 4 februari, begon het echte werk. Dagelijks gaan we nu met een oude bus om half acht naar een nieuw gebouwd trainingscentrum in een oostelijk uitbreidingsdeel van de stad, waar zalen, ontbijt en lunch voor ons zijn geregeld. Elke dag een paar uur Amhaars (voor de mensen die naar een Oromo-gebied gaan zelfs ook nog een portie Oromifa). Daarnaast onder andere logistieke informatie, veiligheidsinformatie, financiële en administratieve details, en gastsprekers over geschiedenis, politiek, cultuur, ontwikkeling. En lekker veel onderling babbelen. Het is echt leuk om weer eens met een hele groep voor een nieuwe uitdaging te staan, waar je allemaal tegelijk, maar wel vanuit heel verschillende achtergronden en aanleidingen aan begonnen bent.
Voor later deze week staat nog een ‘scavenger hunt’ op het programma, een vossenjacht door Addis om je onafhankelijk met een bepaalde opdracht door de stad heen te redden, registreren bij de Nederlandse ambassade, en spulletjes kopen die je op je uiteindelijke woonplek nog nodig zult hebben.
Zo blijven we inclusief het weekend tot en met maandag de 11e wel bezig!
-
07 Februari 2008 - 12:08
Inge:
Ik miste de felicitatie inderdaad maar zonder is het toch nog een gezellige verjaardag geworden. Succes bij jullie inburgering!
groetjes -
07 Februari 2008 - 12:15
Joan:
Ha Hanny en Hans,
Eindelijk een berichtje mijnerzijds. Wat kunnen jullie alletwee heerlijk verhalen vertellen. Zo lekker beeldend, super. De kop is eraf en het bevalt goed zo te lezen! Leuk en spannend allemaal. Het valt nog best mee met de decolleté's en de blote schouders Hanny. Ik had de indruk gekregen dat alles tot nek toe moest zijn ingepakt, maar dat loopt gelukkig wel los zo te zien. Ik krijg ook de indruk dat het een gastvrij land is of vergis ik me daarin?
Heel veel plezier in ieder geval op de training. Ik wacht met spanning op de volgende episode van het feuilleton.
Groetjes,
Joan -
07 Februari 2008 - 19:40
Dieneke:
hallo Hans en Hanny, een berichtje uit Smerdiek.
precies wat je zegt Hans: een nieuwe
uitdaging! Jan reageerde hetzelfde als ik dacht: dit is iets anders dan een fietstochtje langs de Oosterschelde!
groetjes Jan en Dieneke -
08 Februari 2008 - 16:02
Robbie Dröge:
Hans, goed om te lezen dat het echte werk nu gaat beginnen.
Bij ons heeft PD PG vandaag in zijn speech medegedeeld dat ik aan het eind van dit jaar vertrekt...
groet,
Robbie -
08 Februari 2008 - 19:58
Paulien:
Vandaag prachtig weer in Nederland.Heerijk in de tuin gewerkt.Hebben jullie nog voordeel van de taallessen die je hier gevolgd hebt?
Over een paar dagen gaat de reis verder.
Ik ben benieuwd waar jullie terecht komen.
liefs, plien -
09 Februari 2008 - 08:46
Ilse En Rutger:
Hallo Hanny en Hans,
Onzettend leuk om zo'n uitgebreid weblog te bekijken! Fijn dat jullie het zo naar je zin hebben daar. We zijn erg benieuwd naar de volgende foto's van jullie avontuur. En dan vooral van de natuur!
Groetjes Ilse & Rutger
-
10 Februari 2008 - 14:37
Marlies En Ton:
Ha Hans en Hanny,
Leuk jullie berichten en foto's. Jullie vermaken je goed, begrijpen we.
We merkten dat er nog een kaartbericht van later op de avond van 2 februari kennelijk de mist in is gegaan. Want dat staat niet bij de reacties op Addis. We vonden het bericht ook niet ergens anders. Kennelijk iets fout gegaan.
Hier genieten we van een rustig, en heel zonnig weekend. Het is voorjaar.
Hartelijke groet,
Marlies en Ton -
10 Februari 2008 - 18:33
Ank:
hanny en hans,het is interessant jullie belevenisen te volgen.Wat een onderneming.Soms zoek ik jullie even optijdens mijn werk,nu ben ik bij Paulien en heb lekker gegeten.Straks weer op weg naar huis.Het is prachtig weer, helder en warm, in de nacht wat vorst.De crocussen staan overal boven de grondte stralen en andere bollen volgen.We zien wel wat er veder nog komt.Voor jullie heel veel goeds,liefs ank. -
18 April 2008 - 12:53
Robbie Dröge:
Op woensdag 16 april on 07:55 uur is ons eerste kleinkind geboren. Het is een meisje, Fiene geheten, 8 pond zwaar en in blakende gezondheid.
Vanaf dat tijdstip vrees ik dat ik mijn eeuwige durende jeugdigheid heb verloren.
Maar we gaan er wel van genieten!
Groet,
Robbie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
